3 x bevallen en 3 x anders

Van alle drie mijn bevallingen, staat de eerste keer mij nog bij alsof het vorige maand gebeurd is. Het is deze maand op de kop af 12 jaar geleden.

Achteraf gezien leek het alsof de bevalling van Mees en de hele toeloop er naartoe mij gewoon is overkomen, opeens uit het niets. Tuurlijk weet je dat je moet bevallen, maar op de een of andere manier heb ik me daar, op dat moment, totaal niet op voorbereid. Ik dacht; dat doe ik wel even, het hoort er immers bij.

Ik had wat gesprekken gehad met mijn verloskundige, en ja, ook zeker de nodige tijdschriften en boekjes gelezen. Maar er echt met iemand over gehad die pas bevallen was bijvoorbeeld, helemaal niet. Ik was destijds de eerste van mijn vriendinnen die zelfs maar zwanger was.

21 januari was ik uitgerekend en op 19 januari 3:00 uur in de vroege morgen krijg ik krampen, dit hield uren aan, liggen lukt niet en zitten doet pijn. Om 8.30 zak ik door mijn knieën van de hevige en pijnlijke krampen die ik met moeite de baas ben.

Ik bel de verloskundige, ik moet naar het ziekenhuis zoals afgesproken. Mees ligt met zijn hoofdje niet recht, maar scheef voor de uitgang en we willen geen risico lopen op het laatste moment in allerijl naar het ziekenhuis te haasten. Maar wat had ik graag thuis willen bevallen.

Rond 9.30 lig ik in het ziekenhuisbed, inmiddels zijn mijn weeën op de monitor links naast mij te zien. Een flinke piek recht omhoog, een stevige wee zucht ik weg, terwijl ik uit alle macht een beetje controle over mijn lichaam probeer te krijgen.

Doodeng, echt doodsbenauwd was ik voor iedere wee die zou volgen, dit deed mijn lichaam gewoon zonder dat ik er iets aan kon doen. Uren verstreken, ontsluiting bleef hangen op 4 cm en ik was inmiddels volledig uitgeput.

14:00 ‘s middags vertelde de verloskundige dat een ruggenprik mij goed zou kunnen doen, want dan voel ik even niets meer en kan dan op adem komen. Hoewel dit totaal niet in het plaatje past van mijn idee van bevallen, stem ik toe, ik krijg een ruggenprik.

En inderdaad, de prik geeft rust, ik kan zowaar lachend op de foto! Na anderhalf uur adempauze voel ik een enorme drang om te persen, de verloskundige meet 10 cm ontsluiting! Tijd om te persen!

En persen deed ik! Kin op de borst, een grote hap lucht, benen vast en … maar niks, niks! De kleine man zat zo scheef met zijn koppie dat ik direct ingeknipt moest worden om hem meer ruimte te geven.

En weer een grote hap lucht … niets! En nog een keer, en nog een keer. Ik zie dat de gezichten om mij heen veranderen, mijn moeder die ook aanwezig was kreeg spontaan een bloedneus.

Er heerst paniek, Mees zit klem en het lukt hem net zo min als dat het mij lukt om hem er heelhuids uit te krijgen. Het is wachten op de hoofdarts van de gynaecologie.

Voor mij lijkt het heel lang te duren, maar opeens staat er een flinke man met zeer grote handen voor mij die uitlegt dat Mees met de vacuümpomp gehaald moet worden, dus nog één keer flink persen en dan moet hij er zijn.

En inderdaad, na een flinke pers (zo flink dat de vaatjes in mijn wangen sprongen!) en een stevige ruk van de dokter is ons mannetje er eindelijk. Mees is om 16.35 geboren, ruim 13,5 uur na de eerste wee, en met 3750 gram.

Door deze zware bevalling kon ik ruim een week niet zelfstandig lopen. De 45 hechtingen waren daar mede verantwoordelijk voor. De pijn die ik voelde na de bevalling was verschrikkelijker dan die tijdens.

Mees en ik hebben ter controle nog 8 dagen in het ziekenhuis moeten blijven. Hij lag eerst in een couveuse, maar werd vrij snel naar de kraamafdeling overgebracht omdat de couveuse iets te krap bleek.

Mees vertrekt na de zomervakantie al naar de middelbare school, onvoorstelbaar hoe snel de tijd voorbij vliegt!

Binnenkort mijn blog over bevalling nummer 2, verre van makkelijk, maar net memorabel!