Het horrorscenario bleek werkelijkheid

Daar lag ik dan na de keizersnede. Natuurlijk mega happy dat ons zoontje gezond ter wereld was gekomen. Hij was inderdaad een buddha ten opzichte van mijn eerste ventje. Echter bleef hij een soort van jammeren, klein soort van zielig huiltje, hebben. De verpleegkundige zei dat het erbij kon horen, noemde het transitieproblemen. Zo van, hij is eigenlijk nog niet klaar om geboren te worden, bij een geplande keizersnede. Omdat het jammeren niet ophield, werd hij de eerste nacht aan de monitor gelegd.

Mijn partner was bij mij en ging mee en mocht even met hem knuffelen. Nadat hij terugkwam gingen we slapen. Echter van slapen kwam het niet. Ik bleek ditmaal opeens morfine allergisch en de jeuk achter mijn ogen was niet uit te houden. Ik wilde niet tot last zijn, maar tegen de ochtend vond de verpleegkundige het wel welletjes en ik kreeg een anti-allergie pil en kon eindelijk wat slapen.

Ons mannetje mocht terug en bleek gelukkig alleen de transitie problemen te hebben gehad. Hij keek al wat blijer en ik mocht hem knuffelen, wat een feest!

Echter begon de twijfel toe te slaan. Wat als de katheter eruit gaat en ik weer een retentieblaas krijg? Zou de ruggenprik de blaas weer te lang hebben lamgelegd? Krijg ik weer traject na traject om normaal te kunnen plassen? De zenuwen sloegen toe. Mijn partner stelde me gerust: "Alles staat in het dossier. Wat kan er misgaan?"

Nadat de katheter eruit gehaald was, kon ik plassen. Een hemels moment. Zou het dan toch goed gaan?

Op dag twee echter eerste retentieblaas van 800 mg te pakken en weer katheterzak erin. Dat werd een langere opname in coronatijd. Buiten hingen de zorg spandoeken 'zorghelden'. Burgers begonnen te zingen. Het voelde heel apart om daar te liggen. Alsof we in verboden gebied zaten of zo.

Mijn partner mocht niet meer naar huis en onze peuter heeft zijn broertje 5 minuten gezien. Ik dacht alleen maar: "Daar gaan we weer. Zal ik ooit weer normaal kunnen plassen?"