Dit wil je niet meemaken hoogzwanger

Eindelijk was ik met zwangerschapsverlof, genoot van de feestdagen met mijn gezinnetje, de laatste vakantiedagen met mijn dochter en verheugde me op de weken rust die nog voor mij lagen voordat de baby zou komen. Ik wilde volledig genieten van de laatste weken verlof die nog voor mij lagen en mij alleen op mezelf en de bevalling concentreren. Maar daar zie je weer dat je niet alles in handen hebt…

Wij wisten al rond de kerst dat het met mijn schoonvader niet zo goed ging. Hij had hartritmestoornissen en werd steeds vermoeider. Maar hij zelf was optimistisch dat dit met een nieuw medicijn makkelijk zou kunnen worden opgelost. Begin januari had hij een afspraak in het ziekenhuis. De dagen hiervoor ging het steeds slechter met hem en werd er al over gesproken dat zijn hart zou worden ‘gereset’ om er weer een normale ritme te krijgen. Het was niet zo dat wij ons zorgen maakten. Wij waren ervan overtuigd dat hij in goede handen was.

De dag dat hij naar het ziekenhuis ging, bleek alles niet zo eenvoudig te zijn. Het ging te slecht met hem om de reset te doen, maar in de avond verslechterde zijn toestand zo erg dat zij de risico moesten nemen om zijn leven te kunnen redden. Ineens ging dan ook alles heel snel. Mijn man pakte ’s avonds om 10 uur overhaast zijn spullen en vertrok naar het ziekenhuis (zo’n 40 minuten rijden). Nog voordat ik kon bedenken wat ik zou moeten doen, had mijn dochter al door dat er iets mis was en moest ik haar troosten. Mijn man ging weg zonder dat ik een besluit kon nemen of ik mee kan gaan.

Hier moet ik ook nog even zeggen dat ik écht een goed band heb met mijn schoonouders. Ze hebben mij en Selina in de familie opgenomen zonder er ook enig blijk van te geven dat zij problemen hadden met mijn/onze situatie. Dus, toen mijn man rond middernacht belde dat zij van de dokter afscheid moesten nemen, raakte ons dat enorm. Wij waren er immers niet om even te kunnen bedanken voor alles wat hij voor ons deed. Mijn dochter en ik lagen huilend samen in bed en hebben maar gewacht op nieuws.

Mijn dochter viel gelukkig met de tijd in slaap, maar ik werd maar wakker gehouden door heel veel pijn in mijn buik. De baby was erg onrustig, schopte urenlang en best heftig. Ik was bang dat dit invloed zou hebben op de baby of dat ik ineens zou bevallen. Ik was 36 w en 2 d zwanger en het was toch echt beter als de baby nog een beetje rustig in mijn buik zou kunnen blijven. Ik deed mijn best om te ontspannen en streelde veel over mijn baby’s rug in de hoop dat hem/haar dat zou rustig stellen.

Tijdens de reset moest mijn schoonvader gereanimeerd worden, maar om twee uur werd de familie naar huis gestuurd omdat het alleen nog maar afwachten was, wat zou gebeuren. Ook de volgende dag deden zij nog eens een poging om hem te resetten en moest hij weer worden gereanimeerd. Het werd duidelijk dat door de hartritmestoornissen ook zijn nieren en de lever geleden hadden en hij vocht achter de longen had. Zijn leven hing alleen nog maar aan een zijden draadje.

Omdat ik nog steeds heel erg ongerust was voor de baby, heb ik verder deze dag alleen maar geprobeerd om te ontspannen. Ik heb de baby veel gestreeld en met geurtjes geprobeerd rustig te worden. Wij waren allemaal heel erg verdrietig. Dit is de eerste baby van mijn man en de gedachte dat zijn vader de baby niet meer zou kunnen zien, is verschrikkelijk voor ons. Tegelijkertijd zijn wij zo dankbaar voor het leventje dat in mijn buik groeit. Het is zo bizar hoe dicht leven en dood bij elkaar kunnen zitten.

De weken die hierop volgden (wij zijn nu 3 weken verder) waren een en al achtbaan. Dan ging het weer beter met mijn schoonvader en mocht hij naar de gewone afdeling, dan ging het weer slechter met hem en moest hij terug naar de intensive care. Daartussen naar het ziekenhuis voor de controles van de baby. Gelukkig is met de baby alles goed en het is een troost om te zien hoe levendig hij/zij in mijn buik is en zo veel leert om bereid te zijn voor het leven daarbuiten.

Daarnaast heb ik het soms best moeilijk met de situatie op zich. Mijn man is veel bij zijn vader in het ziekenhuis en hij probeert zijn moeder veel te helpen met administratieve dingen. Als hij thuis is, is hij vaak bezig met dingen voor zijn ouders uit te zoeken of belt hij met zijn moeder of zijn broer en zus. Ik voel me schuldig dat ik in deze situatie zo egoïstisch ben, maar dit is zeker niet hoe ik me mijn verlof heb voorgesteld.

Thuis probeer ik alles zelf te doen zodat mijn man niet naast zijn werk en de zorgen om zijn familie dingen in het huis moet doen. Maar heel eerlijk: dit wordt ook voor mij steeds moeilijker, maar ik doe het toch omdat ik voor de baby alles schoon wil hebben. Dat betekent dat ik de een of andere dag over mijn limiet heen ga. Dan wordt ik ook boos op mijn man – of beter de situatie – maar wil er niets van zeggen omdat ik hem daar niet mee wil belasten.

Een keer ging dat te ver. Ik kon ’s nachts niet slapen, ging uit bed en voelde me zo ellendig. Vooral voelde ik me eenzaam. Want ik had het gevoel, net als bij mijn dochter toen, er helemaal alleen voor te staan. Ineens wilde ik de baby niet meer en had ik er spijt van. Het werd mij gewoon alles te veel. Daardoor werd ik bang dat ik slecht zou zijn voor de baby als die er eenmaal is. En ik kon me niet voorstellen dat ik op deze manier mentaal bereid was voor een bevalling.

De volgende dag ging het gelukkig weer beter met mij en kon ik toch op een gegeven moment met mijn man erover praten, wat mij hielp om het te verwerken. Sindsdien heb ik soms een dag dat het slechter gaat met mij en ik me afvraag hoe ik dat alles voor elkaar moet krijgen. Nu zou ik eens moeten worden verzorgd en me op de kraamtijd moeten verheugen. De baby zou zich alleen maar welkom moeten voelen en niet deze stres moeten meemaken. Dit maakt me soms ook verdrietig.

Nu probeer ik altijd als ik deze gevoelens heb, me voor te stellen hoe ik mijn baby in mijn armen heb. Terugdenkend aan de eerste tijd met mijn dochter, weet ik nog hoe zwaar het was, maar ook hoeveel liefde ik meteen voor haar voelde en hoe goed we het toch samen deden. Waarom zou dit deze keer anders zijn? Ook al wordt het niet zoals ik me het heb voorgesteld, ik ben niet volledig alleen en moet desnoods maar hulp zoeken. Zo hoop ik, dat ik de bevalling goed voor elkaar krijg en mijn baby de liefde kan geven die het verdient zodra die er is…