De eerste week in Londen verliep helemaal anders dan verwacht

Ik ben nu twee weken in Londen. De laatste weken thuis had ik heel weinig energie en voelde me vaak misselijk. In de dagen voordat ik wegging, werd het beter met de misselijkheid en was de extreme vermoeidheid verdwenen. Toch had ik mijn bedenkingen om 3 weken van thuis te zijn.

Thuis had ik immers intussen mijn routine gevonden: meteen ‘s ochtends heb ik die dingen gedaan die ik wilde doen, omdat ik wist, dat ik ’s middags te moe zou zijn om maar iets voor elkaar te krijgen. Dan heb ik me alleen nog maar gefocust op wat ik in de avond zou koken.

Als het niet anders ging, dan heeft mijn man de belangrijkste dingen van mij overgenomen en voelde ik me heel slecht, heb ik 'on top of that' ook nog een massage gekregen. Hoe zou dat dan zijn als ik helemaal alleen ben en een vast schema voor mijn cursus heb?

Gek genoeg verliep de eerste week in Londen helemaal anders dan verwacht. Ik voelde me energiek en nadat de verplichte delen van de cursus geweest waren, ging ik de stad verkennen. In totaal liep ik zeker 3 uur per dag en ik voelde me er prima mee. Ik vergat zelfs dat ik zwanger was. Het voelde bijna een beetje surreëel, dat ik zwanger zou zijn. In het achterhoofd heb je dan natuurlijk meteen gedachtes of alles goed is met de baby, maar ik heb me er bewust toe gezet om te genieten.

In het eerste weekend veranderde het. Op zaterdag ging ik naar Kew Gardens. Ik merkte al dat het me echt veel moeite koste, om er überhaupt naar toe te gaan. Gelukkig was ik er in m’n eentje, dus ik kon zo veel pauzes inlassen, als ik wilde. Ik heb zelfs even op een grasveld gelegen en mijn ogen dichtgedaan (wat een voorbijgaande vrouw tamelijk ongepast vond). Maar ik was ook trots op mijzelf dat ik de dag zo goed had doorstaan. De volgende dag zag dat er minder goed uit. De ochtend heb ik op mijn kamer doorgebracht met lezen en in de middag was ik alleen even in het centrum. Meer was echt niet mogelijk.

Sindsdien zien mijn dagen er jammer genoeg minder energiek uit dan de week daarvoor. In de ochtend is het academische gedeelte (met soms een rondleiding door een London borough) en ’s middags de sessie die door het museum of London wordt verzorgd. In de pauze neem ik de tijd om van één locatie naar de andere te komen, wat tussen 20 minuten en 1 uur duurt.

Na afloop van het programma ben ik dan echt doodmoe en het lukt me alleen nog om in een overvolle en hete metro naar mijn kamer te gaan. Onderweg doe ik dan nog boodschappen zodat ik ook echt niet meer naar buiten hoef. En dat was het dan: mijn dag is min of meer afgelopen om 5 uur!

Het is heel jammer dat ik nu hier in Londen ben en geen energie meer vind, om nog meer bezienswaardigheden te bezoeken, verschillende delen van de stad of museums te bezichtigen. Toch ben ik blij dat ik hier ben. Alleen al voor de cursus, waardoor ik meer over de stad kom te weten dan alleen tijdens een stadswandeling.

En stiekem geniet ik nu ook van de tijd voor mezelf. Ik hoef op niemand te letten, niet in de planning van mijn dag en ook niet als ik de zoveelste keer in een museum of een park wil. Misschien zou het zelfs fijn zijn om in de toekomst een week per jaar in te plannen waarin óf ik óf mijn man alleen op vakantie gaat.

Wij hadden een idee voor hoe wij de zwangerschap bij vrienden bekend willen maken. Ik wil er nog niet in detail op ingaan, maar ik kan wel al zeggen dat ik het eerste rompertje heb gekocht. Bij de Tower Bridge vroeg ik een voorbijgangster of zij mij wilde fotograferen, mij samen met het rompertje. Als ik terug naar huis kom, hebben wij meteen de maandag een afspraak bij de verloskundige en als dan alles goed is, willen wij het ook aan iedereen vertellen. Dat is nog een reden te meer om weer terug te verlangen naar huis…