Mijn bevallingsverhaal deel 1 - Mijn mooie bevalling

Als ik deze blog schrijf, kijk ik naar de bank waar mijn man ligt met op zijn borst onze zes dagen oude zoon. Ik merk nu al dat de herinneringen aan de bevalling vervagen en veranderen. Daarom wil ik mijn bevallingsverhaal meteen opschrijven.

Het begon op donderdagavond. Ik werd mij bewust dat ik de baby de hele dag heel weinig voelde. En als ik het voelde, dan minder krachtig dan gewend. Ik werd er niet echt onrustig van, maar wij wilden toch liever in het ziekenhuis laten checken of alles goed was. Dus, ’s avonds rond acht uur zijn wij naar het ziekenhuis gegaan voor een hartfilmpje. Gelukkig was alles goed, maar zij wilden toch nog liever een echo doen.

Vruchtwater was nog voldoende voorhanden en wij konden duidelijk de bewegingen van de baby zien. Helaas was de baby weer losser in het bekken. Toch maakten ze zich ongerust over de grootte van de baby. Gek genoeg was dat iets dat iedere verloskundige opmerkte, maar er geen punt van maakte, omdat ik zelf ook best klein ben. Toch gingen wij gerustgesteld naar huis.

Om ca. 4 uur ’s nachts moest ik naar toilet en merkte bij het afvegen op dat ik bloederige slijm op mijn wc papier had. Dat kon natuurlijk van alles betekenen. Ik heb er toch maar voor gekozen om met mijn man erover te praten en maakte hem wakker. Wij concludeerden dat het delen van de slijmprop waren die los lieten. En desnoods zouden wij ook nog de verloskundige kunnen bellen in de loop van de ochtend. Terwijl wij er zo lagen, begon ik toch echt krampen in mijn buik te voelen. Ze kwamen regelmatig terug en werden steeds sterker. Wij waren ervan overtuigd: de bevalling was begonnen!

Volgens de bel instructies van het ziekenhuis moesten wij bellen als de weeën om de vier á vijf minuten terug kwamen en één minuut aanhielden. Wij haalden net niet de één minuut, maar waren onzeker hoe vast deze richtlijn staat. Dus toch maar gebeld en als antwoord gekregen, dat wij langs moesten komen. Wat was dit spannend! Wij gingen met een heel blij gevoel naar het ziekenhuis. Mijn dochter bleef deze dag thuis – wij verwachtten dat wij in de vroege avond met onze baby naar huis zouden komen.

Toen wij aankwamen, werden wij meteen naar de mooiste en grootste kamer gebracht (met bad) en we installeerden ons daar volledig. In de tussentijd werd ik opgenomen en aan de CTG gezet. De verloskundige kwam langs om een aantal dingen te bespreken. Tijdens het gesprek werden de weeën minder. Wij kozen voor een inwendig onderzoek om te bepalen hoeveel cm ontsluiting ik al had.

Nadat ik toch al bijna vijf uur weeën had, was ik ervan overtuigd om minstens 3 cm ontsluiting te hebben. Niet dus… het was 1 cm! Dat verbaasde mij. Na een paar uren kwam de verloskundige tot de conclusie dat dit geen weeën waren, maar ‘contracties’, wat zij als een beetje rommelen aanzag. Zij stuurde ons weer naar huis.

Voor ons was dit toch een bizarre situatie. Mijn ‘contracties’ werden steeds heviger en ik vond het best onrustig om heen en weer te gaan. Maar thuis wachtte onze dochter op ons en gingen wij samen lunchen – zover dat voor mij nog mogelijk was, omdat ik er best wel misselijk van werd. Het werd steeds moeilijker om maar mijn gang te gaan en ging regelmatig mijn weeën opvangen door ergens aan te hangen.

Wij wilden het liefst zo lang mogelijk thuis blijven deze keer. Ten eerste wilden wij niet weer naar huis worden gestuurd en ten tweede had ik bij de verloskundige van in de ochtend geen goed gevoel. Toen wij toch maar belden om drie uur, vroegen ze ons nog tot kwart over vier te wachten, omdat alle verloskamers bezet waren…

Toen de nieuwe ploeg verloskundigen kwam, werd weer een onderzoek gedaan. Nu moest ik toch echt al best ver zijn – immers had ik al 12 uur weeën! Wat was ik teleurgesteld toen bleek dat het slechts 2 cm was! Ik werd er ook een beetje wanhopig door.

Ondertussen werden de weeën steeds intenser en ging mijn man mij met elke wee masseren. Dat voelde in het begin ontzettend fijn, maar met de tijd (zeker twee uur verder), had dit niet meer zoveel effect. Daarom ging ik in de douche – het warme water was heerlijk! Juist over mijn rug heen verzachtte het de weeën aanzienlijk. Helaas hielp het niet bij de buikweeën. Over het algemeen moet ik zeggen dat de buikweeën het ergst waren. Zodra ik de rugweeën een beetje onder controle had, werd de pijn in mijn buik groter.

Omdat het warme water zo goed beviel, zorgde de verloskundige ervoor dat ik weer in de kamer met het bad mocht. Dat was niet zo fijn als ik van tevoren had gedacht. Dit was alleen een grote badkuip zonder enige mogelijkheid om me af te zetten of om me vast te houden. Mijn man moest een skippy ball in het water houden waar ik kracht tegen aan kon zetten. Om mijn ontsluiting te meten moest ik weer uit het bad. Weer slechts een paar centimeter erbij… nu waren het er 5 – 6 cm (om half twaalf). Ik wist niet meer of ik het zou halen. Achteraf vertelde mijn man mij dat ik bijna om een ruggenprik wilde vragen, maar hij dit uit me kon praten.

Nu kwam de TENS aan de beurt. Deze had ik van mijn zorgverzekeraar gekregen. Op zich voelde het wel fijn, maar ook alleen weer op mijn rug. Ik had er eigenlijk alleen maar baat bij tussen de weeën, maar kon de intensiteit niet tijdens de weeën verhogen, omdat dit de pijn in mijn buik weer versterkte. Mentaal hielp het mij in deze fase mij voor te stellen, dat ik tijdens elke wee een korte sprint op mijn hardlooproute op de heide deed. Ik probeerde mij in te beelden hoe ik kracht uit mijn benen kreeg en hoeveel moeite het kost, maar ook hoe de ontspanning tussen de sprints voelt. Met deze techniek kwam ik in een soort roes terecht en viel tussen de weeën bijna in slaap. Dit lijkt met de endorfine te maken te hebben.

Daarna wilde ik het toch nog eens proberen met het bad. Hier kon ik nu een aangename manier vinden om de weeën op te vangen en tegelijkertijd kracht te zetten. Intussen kwam ook langzaam de persdrang op, maar ik was bang dat dit alleen maar inbeelding was. De verloskundige bleef even erbij om te bekijken hoe mijn lichaam tijdens de weeën reageerde. Zij bevestigde dat ik persweeën zou moeten hebben en controleerde nogmaals in het water mijn ontsluiting. Nu was het eindelijk 9 cm en het randje trok weg bij het persen. Dus, ik mocht gewoon doen wat mijn lichaam op dit moment wilde.

En die wilde dat ik ging persen. Ik verbaas me nog steeds over de kracht die na al de uren in mij zat. In het water nam ik elke keer een horizontale hurkende houding aan door mij af te zetten tegen de skippy ball en mijn buikspieren en de baarmoeder trokken van boven naar beneden samen. Toch had ik niet het gevoel dat de persfase vorderde. Ik vroeg daarom om de baarkruk. Toen ik hierop zat, besloten wij om de vliezen te breken zodat het sneller zou gaan. En ja hoor: dit was het laatste setje dat ik nodig had. Eindelijk had het persen een nut!

Niemand heeft ermee gerekend dat het nu zo snel zou gaan – ik moest 4-5 keer persen voordat ik het hoofdje voelde staan. Ik wist dat dit een belangrijk moment was en wilde eigenlijk nog wachten voordat ik verder ging persen, maar de verloskundige zij dat het nu eruit moest. Ik voelde het lichaam draaien en de schouders door mijn bekken glijden. Dit was voor mij een magisch moment. Ik wist, dat het nu niet meer mis zou kunnen gaan en de baby eraan komt.

Mijn man heeft de baby opgevangen en aan mij gegeven. Ik was zo enorm opgelucht! Al de pijn heeft geloond en ik ben zonder medicatie of ander medisch ingrijpen (behalve dan het vliezen breken) bevallen. Lang konden wij niet ongestoord genieten. Mijn bloeding stopte niet, waarom ik een oxitocine prik kreeg en op bed moest gaan liggen. Gelukkig stopte vrijwel meteen met bloeden. Het volgende uur ging zo aan mij voorbij. Wij kregen even de tijd om samen te genieten en met de baby te knuffelen. Ook probeerde ik meteen hem aan de borst te leggen. Dat zijn longen het deden merkten wij aan dat hij 2 uur lang alsmaar schreeuwde. Maar dit maakte mij überhaupt niets uit!

Dan zou de placenta moeten worden geboren. Dit ging niet zonder moeite. Ofschoon de placenta los was, kwam ze er maar niet uit! De verloskundige heeft me al erover geïnformeerd dat we dan misschien naar de ok moeten om ze eruit te halen. Toen zij hoorde dat ik al sinds 15 uur niet naar het toilet ben geweest, wilde zij toch nog eerst proberen om mijn blaas te legen met een katheder om te kijken of de placenta dan ruimte had om geboren te worden. Zo was het ook – de placenta kwam eruit en bleef met de baby verbonden.

Hier is nog een leuk detail: toen de baby er net was, kreeg mijn man waarschijnlijk van al de emoties een bloedneus! En die wilde het volgende uur ook niet stoppen… er was een en al bloed overal! Dat had ik nooit kunnen bedenken van tevoren. In het bad, op de vloer, in het bed, op mij, op de baby en op mijn man… Je had zo kunnen denken, dat wij in een slachthuis waren!

De baby werd uiteindelijk om 3:05 uur ’s nachts geboren. 23 uur na de eerste weeën. Ik vond dit écht pittig. Van tevoren ben ik maar ervan uitgegaan, dat het de gemiddelde 10 uur zou duren. Ook had ik niet zozeer het gevoel dat al die strategieën die ik van tevoren had bedacht, hielpen. Het was toch meer mentaal dat ik er veel hoop op had, maar de pijn heeft het niet verminderd. Gek genoeg vond mijn man de bevalling super mooi om mee te maken en ook de verloskundige zei dat ze het een heel bijzondere bevalling vond. Het hele personeel dat nog langs kwam zei: “U bent dus diegene met de mooie bevalling!” Nou, niet vanuit mijn perspectief!

Helaas moest ik ook nog gehecht worden. Ik had een tweedegraads ruptuur en de kringspier was net niet geraakt. Het hechten zelf viel gelukkig nog mee door de verdoving en omdat ik tegelijkertijd naar mijn mooie kindje kon kijken. Omdat ik niet binnen 6 uur naar toilet kon, kreeg ik een katheder en zou de volgende dag nog eens terug moeten komen om hem eruit te laten halen. Nadat ik zei dat ik dat eigenlijk niet zie zitten, hebben zij mijn man instructies gegeven over het verwijderen van de katheder en met mijn eerstelijns verloskundige afgesproken dat zij nog eens een katheder zou zetten om te kijken of ik mijn blaas zelfstandig kon legen.

Terugkijkend naar de bevalling zie ik voor mij hoe mijn man er voor mij was. Hij heeft op elk moment precies het juiste gedaan en heeft geprobeerd de rust voor mij erin te houden. Was ik wanhopig over de trage vooruitgang, zei hij dat ik het goed deed en op de juiste weg was, maar het gewoon iets langer duurt. Anders had ik het waarschijnlijk echt niet uitgehouden en om medicatie of om ingrijpen gevraagd. In al die uren heeft hij slechts één keer niet meegekregen dat ik om water vroeg, omdat hij eventjes zijn ogen dichtdeed en in de persfase had hij het minstens zo zwaar als ik door mijn kracht op te vangen in het water. Wat dat betreft kan ik zeggen: “Ja, het was mooi om dit samen mee te maken.”