De groeiecho geeft een groeiachterstand aan

“Onze baby moet ongeveer 2250 gram wegen”, zeg ik enthousiast tegen hem als we naar binnen lopen.

Ik lig op het bed en het echoapparaat glijdt door de gel over mijn buik heen. Ze meet en meet en prevelt dat ze het voor de zekerheid drie keer doet. Ze zegt verder weinig en kijkt ernstig naar haar scherm. We kijken mee en voelen ons verrukt om het kind weer te zien.

Ik zie en voel het bewegen tegelijkertijd. We kijken warm naar elkaar, dan kijk ik terug naar het scherm. Mijn oog valt op “SGA” en vooral op wat er achter staat: 29+6, 29+5, 30+1. Dat klopt wel denk ik, dan schud ik mijn hoofd en valt het kwartje. Ik ben geen 30 weken meer, ik ben vandaag precies 34 weken!

Verschrikt kijk ik naar hem, maar hij ziet het niet. “Loopt het vier weken achter?”, denk ik. Ik kijk naar haar, maar ze kijkt niet terug, ze mompelt dat ze het nog een keer meet. Als het klaar is, gaat ze achter haar bureau zitten om wat gegevens uit te werken.

Ik kijk hem aan en probeer hem duidelijk te maken dat het kind te klein is. Hij kijkt niet-begrijpend, dan vraag zij of we er even bij willen komen zitten. De uitslag volgt: vier weken loopt het achter, ze schat het kind op 1700 gram.

We worden overgedragen aan een gynaecoloog, hoeven niet meer naar de verloskundige, we worden vandaag of morgen teruggebeld over de verdere afspraken. Geschrokken en verdrietig gaan we naar huis. Ik probeer me online in te lezen, maar vind vreselijke verhalen waar ik van moet huilen. Hij blijft rustig en wil afwachten op verder nieuws.

Het is dinsdag ochtend en ik durf voor het eerst weer in bad te gaan. Ik lig net twee minuten als mijn telefoon gaat. De secretaresse van onze verloskundige heeft een afspraak in het ziekenhuis voor ons kunnen maken, het is al over twee uur. “Ze willen zo snel mogelijk weten wat er aan de hand is”, hoor ik haar zeggen. “oke” zeg ik “we komen er aan”.

Ik probeer hem te bellen en sms uiteindelijk. Ik voel paniek in me opkomen. Terwijl ik me afdroog en omkleed, belt hij terug, ik vertel het nieuws. Gelukkig kan hij weg van zijn werk. Mijn ziekenhuis tas staat half ingepakt in de babykamer, ik stop er nog snel wat kleding voor mezelf en mijn toilettas in. Voorzichtig fiets ik richting het ziekenhuis, het is een rit van harde pijnlijke buiken en ik kan mijn tranen nauwelijks bedwingen.

Binnen ontmoeten we elkaar en we lopen wat verdwaald van afdeling naar afdeling totdat we bij de goede zijn. We worden opgevangen door een jonge gynaecologe, die anamnese afneemt en wat mogelijkheden met ons bespreekt. Ze wil een nieuwe groeiecho doen en terwijl ik op het bed lig en naar het scherm kijk wordt er vanalles bekeken. De vorm en verhouding van het hoofd, de ontwikkeling van de orgaantjes, een nieuwe groeimeting. “Er is wel weinig vruchtwater”, mompelt de assistent. Als ik de gel van mijn buik wrijf, wordt ons verteld dat ze het kindje schatten op 1550 gram. “Loop maar even mee, dan laat ik je een grafiekje zien”, zegt de gynaecologe.

In haar kantoor bespreekt ze de conclusie van de meting, haar verwachting en de mogelijke oorzaken. Het duizelt me een beetje, dan vertelt ze dat we niet tot 40 weken mogen uitdragen. Dat zou het kind niet overleven. Ze wil het met 36 weken halen, maar als het uit zichzelf komt is het ook goed. Het ligt een beetje aan de verwachte groei of het een natuurlijke bevalling aankan, anders zou het alsnog kunnen overlijden.

Een vreemde opluchting maakt zich van me meester. Dat voorgevoel dat ik van begin af aan gehad heb, wordt waarheid.

We zien nog een lactatiedeskundige over antenataal kolven, liggen daarna nog een half uur aan de CTG, mijn bloeddruk wordt gemeten en ik laat bloed prikken opzoek naar het cmv-virus. Volgende week moeten we terugkomen voor weer een ctg, dan wordt besloten of we dagelijks terug moeten komen of alleen nog een keer de week erna. 10 augustus wordt besloten of het kind gehaald wordt of dat ze nog een paar dagen mag zitten.

Op weg naar huis komen we familie tegen, die we inlichten over de ontwikkelingen. In de auto bellen we meer familie en beloven te bellen bij meer nieuws. We besluiten uit eten te gaan, even ontspannen.

De volgende dag probeer ik me in te lezen wat het inhoudt als je kindje dysmatuur is. Hij werkt weer en brengt zijn teamleider en collega’s op de hoogte. We krijgen steun van vrienden en familie. Van een vriendin krijgen we kleding toegezonden in maatje 44.

Op donderdag durf ik het aan om naar de stad te fietsen en koop een setje rompertjes en een couveuse pakje in maat 42 en 46. Op de terugweg stop ik bij de molen waar ik werk en vertel het verhaal aan mijn baas en collega. Ze wensen ons sterkte en ik stap rustig aan weer op de fiets. Thuis zoek ik foto’s op van kleine baby’s in couveuses, ’s avonds laat ik het aan hem zien. We zoeken naar boekjes om de kinderen duidelijk te maken wat er aan de hand is met de baby. Verder kunnen we niks doen. We zijn extra lief voor elkaar en praten ’s avonds in bed lang na.

“Als dit misgaat, wil ik niet meer proberen”, fluister ik verdrietig. Hij blijft moedig en hoopt dat het goed komt. We kunnen nu alleen maar wachten tot het volgende week is.