Groep-B-streptokokken en bruiloft

Het is maandag en we krijgen een groeiecho. De verloskundige was bang dat de baby aan de grote kant zou zijn, het vult mijn hele buik, ondanks dat mijn buikomvang aan de kleine kant blijft. Bij de echo wordt geconstateerd dat de baby klein is, op de uiterste ondergrens van de marges. We voelen ons verward, vragen wat we kunnen doen. Over vier weken moeten we terugkomen voor nog een echo, rust houden en veel water drinken.

Het is dinsdag, de uitslag wordt doorgebeld van mijn urineonderzoek van vorige week. Ik spreek met de verloskundige uit het ziekenhuis, er is GBS bij me geconstateerd. Of ik het erg vind dat ik in het ziekenhuis moet bevallen, dat ik nu antibiotica voorgeschreven krijg en tijdens de bevalling een infuus met antibiotica. Ik sta buiten voor een bloemenwinkel met een bosje in mijn hand, optimistisch beaam ik haar verhaal en hang op.

Eenmaal thuis zoek ik op internet naar GBS (Groep B Streptokokkeninfecties). Het blijkt niet zo onschuldig als ik dacht en geschrokken lees ik verder. Aan het eind van de middag haal ik de tabletten op bij de apotheek en als hij thuiskomt van zijn werk vertel ik het nieuws. Met de bruiloft voor de deur zetten we onze gevoelens wat opzij en gaan verder met de laatste voorbereidingen. Op donderdagavond gaan we nog eventjes naar het strand, uitwaaien, genieten van even nietsdoen.

Het zijn drukke weken geweest daarna. De bruiloft was prachtig, onze huwelijksreis bescheiden. Hij vat zijn werk weer op en ik blijf thuis. Ik verveel me, maar voel me erg moe en slaap veel. Harde buiken komen en gaan, sommige dagen voel ik pijnlijke weeën. Onzichtbaar vergelijk ik de grote van mijn buik met die van vriendinnen. Mijn buik lijkt niet meer gegroeid sinds we ’s avonds naar het ziekenhuis moesten. We vinden het beiden moeilijk om de nieuwe verdeling in werk en huishouden te begrijpen en voelen soms wat onbegrip naar elkaar. Ik voel me onzeker en wat huilerig.

De volgende week is druk ingedeeld. Maandag komt de kraamzorg voor een intake, dinsdag gaan we voor controle bij de verloskundige. Ze voelt en meet mijn buik, maar de hartslag van de baby is goed, het schopt en de verdere uitslagen zijn goed. Haar advies is om toch de tweede groeiecho te doen en de bewegingen van de kleine in de gaten te houden. Hij maakt daarna lange dagen voor een cursus en op vrijdag mogen we kijken bij een huisje met een molen waar we ons oog op hebben laten vallen. ’s Avonds stappen we vroeger dan normaal het bed in. Gelukkig begint de vakantie nu en kan hij ook ontspannen.

Twee weken lang zullen zijn kinderen bij ons zijn. Ze zijn lief voor me en helpen waar nodig, maar de drukte en de vraag om aandacht eisen ook hun tol. Ik slaap veel middagen en onze uitstapjes blijven kort. Toch begin ik me een stuk fitter te voelen, de spanning van de bruiloft is weggevloeid en ook hij lijkt zich meer ontspannen te voelen. Op zondagavond gaan de kinderen terug naar hun moeder voor een tweeweekse vakantie bij haar. Hij gaat weer aan het werk op maandag, aan het eind van de dag is de groeiecho. Onze zorgen over de gbs waren wat weggeëbd, maar een vaag voorgevoel maakt zich van me meester.