Naar het ziekenhuis met gebroken vliezen?

Wat vooraf ging: Het valt me op dat ik de baby nog de hele dag niet heb gevoeld. De verloskundige vraagt of we naar de praktijk kunnen komen.

Op de praktijk worden we opgewacht. Ze onderzoekt me en meet de hartslag, haar gezicht is ernstig. In het kantoortje tegenover de onderzoekskamer, typt ze wat in haar computer en vertelt dan met een ernstig gezicht dat ze denkt dat mijn vliezen gebroken zijn en dat ze ons doorsturen naar het ziekenhuis. Ik kan mijn emoties even niet meer de baas en snik wat onwerkelijk de spanning weg. Ze belt met de dienstdoende gynaecoloog. We krijgen een briefje mee en uitleg waar we verwacht worden.

Zijn moeder woont vlakbij, dus we schieten met de auto even langs en lichtten haar in. Ze wenst ons sterkte en we rijden verder. We parkeren ergens en terwijl we naar het ziekenhuis lopen bevestigen we welke namen we uitgekozen hebben, voor wie er eventueel gekozen moet worden: de baby of ik, en wie er gebeld moet worden van mijn familie. Mijn buik verkrampt om de zoveel meter, maar ik weet niet of het spanning is of iets anders.

We lopen de verlosafdeling op en nemen plaats in een toegewezen verloskamer. Ik kijk naar het bed, de slangen en pompen erachter, links van me staat een wiegje. Het voelt erg onwerkelijk. Ik moet op bed gaan liggen en er wordt een sensor geplaats op mijn buik, zodat ze de hartslag kunnen meten. Als we weer alleen zijn, vraagt hij of ik weet hoe hoog het mag zijn en vertelt wat hij zag bij de verloskundige. Mijn zorg groeit als hij het getal noemt, te laag denk ik nog. De monitor geeft nu echter een gezonde hartslag aan en daar klamp ik me aan vast.

Er wordt anamnese afgenomen, gevoeld aan mijn buik en de dienstdoende arts doet een echo. De baby begint druk te schoppen tegen het echoapparaat. De conclusie is dat er nog genoeg vruchtwater is en de baby is beweeglijk, een goede uitslag. Ze gaan overleggen en komen even later terug. Even voelt het gênant als er verteld wordt dat ik met een eendenbek onderzocht zal worden... er staan drie mannen in de kamer.

De eendenbek doet pijn, dan moet ik op mijn hand blazen. “Toch lekkage”, zegt de arts. We kunnen nog even op blaasontsteking testen vraagt hij, dat lijkt me zinvol. Ik plas in een bekertje, maar het ziet er schoon en helder uit. De arts komt terug. De uitslag: geen gebroken vliezen, misschien wel een scheurtje bovenin een vlies. Ze kunnen nu niks doen. Rustig aan, veel water drinken en gelijk bellen als er meer klachten zijn.

We mogen naar huis, mijn verloofde zucht opgelucht, ik voel me verward. Eenmaal thuis bellen we zijn moeder en daarna de verloskundige. Ze adviseert om vrij te nemen van het werk zodat ik kan rusten.