Bevallen, wij vergeten het nooit meer

Een baby op de wereld zetten: voor sommigen de normaalste zaak van de wereld, wij vergeten het nooit meer!

Laatst kwam ik op een feestje een leuke vrouw tegen die ik dacht ergens van te kennen. Dat gevoel bleek niet wederzijds, want zij gaf weinig blijk van herkenning toen ze mij zag. Ik heb wel vaker dat ik denk iemand te kennen, dus ik hield erg verstandig mijn mond.

Toen we wat langer in gesprek waren en het bleek dat zij gynaecoloog was in het ziekenhuis waar ik al vier keer was bevallen. Zie je, ik wist het! Ik probeerde het voorzichtig met een zinnetje van ‘zou het niet kunnen dat jij mijn bevalling hebt gedaan?’.

Ik noemde mijn achternaam, mijn meisjesnaam en nog voor de zekerheid mijn voornaam (en waarschijnlijk nog alle kindernamen), maar er ging nog steeds geen lampje branden.

Ik wilde mezelf niet verder voor gek zetten, maar toch knaagde het aan me. Ze had me nog wel heel lief gezegd dat ze echt niet alle namen en gezichten kon onthouden, dus het zou best kunnen, maar mijn gezicht zei haar op dat moment eigenlijk niks. Ik grapte nog dat ik per zwangerschap 30 kilo aankwam, dus dat ze me nu niet herkent omdat ik gehalveerd ben.

Toen ik thuiskwam ging ik voor de grap eens kijken in mijn bevallingsverslag en ja hoor, wat bleek, zij had inderdaad mijn bevalling gedaan bij nummer 1. Ik begrijp maar al te goed dat zij echt niet meer weet wie ik ben en al helemaal nu het alweer 9 jaar geleden blijkt te zijn.

Waarschijnlijk doet ze 10 bevallingen per dag en die van mij was nou ook niet zo spectaculair dat hij de boeken in mag. Nou ja, dat zeg ik nou wel, eigenlijk is het best raar als je er over nadenkt dat ik mijn bevallingsverhaal wel kan dromen.

Ik heb het denk ik wel met de halve wereld gedeeld, er nog twintig keer met mijn man over gepraat en de eerste vijftien pagina’s van zijn fotoalbum zijn gevuld met foto’s uit het ziekenhuis. Ik was de gynaecoloog en natuurlijk mijn verloskundige zo verschrikkelijk dankbaar dat alles helemaal goed was gegaan.

Voor hen misschien de normaalste zaak van de wereld, maar voor ons was dit echt een wonder. Een wonder wat wij nooit meer zullen vergeten. Het bijzondere, maar tegelijkertijd ook het bizarre is dat wij dit moment nooit meer zullen vergeten en dat dit voor de gynaecoloog en alle andere aanwezigen op de dag (dat herinner ik me dan toch wat minder goed) waarschijnlijk de normaalste zaak van de wereld is en ze dus niet eens meer weten wie wij zijn.

Nogmaals, dat begrijp ik maar al te goed, maar het idee is gek dat zij ’s avonds televisie gaat kijken na een normale werkdag en onze hele wereld op zijn kop staat. Wat lijkt me dat toch een heerlijk beroep, de hele dag kindjes op de wereld zetten!