Wereld Borstvoedingsweek

Het is Wereld Borstvoedingsweek. In deze week wordt extra aandacht gevraagd voor voorlichting over het nut van borstvoeding, maar ook normalisatie van voeden in het openbaar en kolven op de werkplek.

Een mooi initiatief, dat zeker nog nodig is. Zelfs in het liberale Nederland is het nog niet normaal om te voeden waar anderen bij zijn. Ook moet je uitkijken dat je door je leidinggevende niet in de bezemkast wordt gestopt voor een kolfsessie, of dat ‘het ook in je pauze kan’.

Misschien is het juist in Nederland wel moeilijk om een lans te breken voor normalisatie van borstvoeding en kolven. Wij, effectief bezig volkje, moeten er niet aan denken dat een collega de tijd neemt voor iets anders dan werken op het werk. Waarom niet gewoon poedermelk? Veel handiger en je belast er anderen niet mee…

Ook aan de borst voeden in het openbaar wordt nog steeds vreemd gevonden. Ik deed dat bij mijn eerste zoon wel en ben van plan me bij de tweede niet tegen te laten houden (als het allemaal lekker loopt). Ik bedek mijn borst en kindje voor een intieme sfeer en omdat ik ook andervrouws borsten niet per se hoef te zien. Als er bezoek in huis was, liet ik het afhangen van mijn eigen gevoel. Bij sommige mensen vond ik het niet erg om te voeden. Bij anderen vond ik het lastiger en trok me even terug. Dat was dan mijn eigen keuze.

En dat laatste lijkt me het belangrijkste. Iedere vrouw heeft de keuze hoe ze omgaat met het geven van voeding aan haar kind. Bij mij stroomde de melk rijkelijk en mijn zoon snapte vanaf minuut één wat hij moest doen. Makkelijk zat! Toch zal ik nooit een moeder die geen borstvoeding geeft veroordelen. Er zijn allerlei redenen waarom zij kiest, of moet kiezen voor een andere weg. Ik ben ervan overtuigd dat een blije en ontspannen moeder belangrijker is dan borstvoeding geven, koste wat kost.

Wat lang voeden betreft: ik was er na 6 maanden bij Jelte echt klaar mee. Ik was moe, de voorraad raakte langzaam op en ik voelde het meer als een ‘moetje’ dan als een ‘geluksmomentje’. Dus ben ik gestopt. Ook dit vind ik een eigen keuze. Hoe lang je doorgaat met voeden ligt totaal aan wat bij je past en wat lukt. Weer denk ik dat het belangrijker is dat de moeder goed in haar vel zit, dan dat ze door moet voeden van zichzelf.

Als ik voor mezelf spreek, vind ik het ingewikkeld om een kind te zien wat kan lopen, praten, tanden heeft en nog een ‘slokje’ komt halen. Maar ook daar probeer ik geen oordeel over te vellen. Ieder zijn ding. Dat het niet bij mij past, wil niet zeggen dat het niet bij andere vrouwen past. Iedereen is anders, elke situatie vraagt om een eigen aanpak. Zolang je doet wat past bij jou, je kind, je gezin kun je het denk ik niet fout doen.

Ik denk dat Wereld Borstvoedingsweek nog een doel zou kunnen dienen: begrip voor alle moeders, hoe ze hun kind ook voeden!