De kleine meid is geboren!

Nou, zoals ik al verteld had werd de controle afspraak op vrijdag nogal spannend, omdat ik niet veel vruchtwater meer had en Janna niet echt meer groeide. Nou spannend was het! Ik ging er heen met een gevoel van "alles is goed, even op controle". Ik had ook verwacht dat de Frauenartz zou zeggen "we laten het zo, want het gaat allemaal nog prima zo."

Dit ging dus niet zo. De CTG-scan was goed en toen de echo... "Ik wil toch dat je naar het ziekenhuis gaatWant ik wil hier niet langer mee wachten en een gezonde baby op de wereld brengen. Ze gaan je straks in het ziekenhuis een vloeistof toedienen, waardoor je weeën krijgt. Daarna ga je aan de CTG, om te kijken of Janna kracht heeft voor een normale bevalling. Zo niet, dan wordt het vanavond een keizersnede en anders wordt je morgen ingeleid."

De Maxi-Cosi, vluchttas en dergelijken stonden al in de auto maar we zijn eerst even naar huis gereden. De dieren hebben we voer gegeven en de buren gevraagd om op ze te passen. Om zeven uur waren we in Sögel bij het ziekenhuis. Er was net een bevalling aan de gang en we moesten ons om kwart voor acht melden in de bevallingszaal.

We mochten ons eerst settelen in onze "hotel" kamer. Wat een luxe kamer zeg! Een grote mooie badkamer en ook een grote kamer. We mochten de bedden tegen elkaar aan zetten, want mijn vriend mocht gewoon blijven slapen gelukkig. Dus tassen uitgepakt en ons om kwart voor acht gemeld.

De artz vertelde wat ze gingen doen, dat ze me wat in gingen spuiten. Ze pakte eerst de CTG-scan en ik vond dat ze wat klungelde met dat ding. Ik zag aan de getallen dat ze het hartslagje niet goed kon vinden, terwijl ik drie uur daarvoor nog bij de frauenartz aan de CTG lag en alles goed was! Ik zei ook nog tegen haar "je moet dat ding meer daar doen." De artz had echter stress.

Mijn partner zijn ogen werden ook groter en nog dacht ik dat ze het niet goed deed. De artz belde de gynaecoloog, die kwam eraan en vertelde me "we doen nu direct een keizersnede en over een half uurtje hebben jullie je dochter in handen." Toen pas besefte ik alles denk ik. Nou ja dacht ik, laat dan maar over je heen komen want het komt zoals het komt.

Eerst kreeg ik een katheter, wat echt geen pijn deed. Het gaf alleen een grappig gevoel, een beetje dat je dan moet plassen en het niet durft omdat je denkt dat je dan alles laat lopen. Maar alles komt dan in het zakje.

Vervolgens werd ik direct naar de operatiekamer gereden. Mijn partner moest zich omkleden in een leuk groen pakje en ik werd op een ander bed geschoven en kreeg ondertussen de ruggenprik toegediend. Ook dit deed absoluut geen pijn. Na de prik was het even wachten tot de verdoving werkte.

Gelukkig kwam mijn lieve kerel er ook al weer aan in een groen pakje en ik zei "leuk pakje ook voor thuis." En terwijl ik nog niks voelde, hadden ze mijn buik al open en waren ze al bezig. Het was dus normaal dat je nog iets voelde. Geen pijn, maar wel dat ze daar iets aan het doen waren in je buik qua beweging. Je ziet verder niks, want er hangt zo'n groen kleedje voor.

Ineens hoorde ik een klein huiltje heel kort. Zo mooi! De vroedvrouw kwam met haar in de armen achter het groene kleedje vandaan en legde haar op mijn borst. Het enige wat ik tussen de tranen door uit kon brengen was "OHHH WAT IS ZE MOOI." (47 cm lang 2420 gram) Janna is een heel klein, mooi, prachtig mooi meisje met alles erop en eraan. Uiteindelijk is ze 11 dagen voor haar uitgerekende datum gehaald.

Even mocht ik haar bewonderen en toen werd ze meegenomen door mijn vriend en de vroedvrouw. Ik werd weer dicht gehecht, dit duurde langer dan de "bevalling" zelf. Hierna werd ik naar de intensive care gebracht. Ik gaf aan dat ik borstvoeding wilde geven en dus graag Janna zo snel mogelijk bij me wilde hebben. Ze haalden haar op en ze kwam samen met trotste papa binnen. Wat een warm gevoel, heerlijk!!

Ze hadden Janna een beetje schoon gemaakt en toen moest mijn partner op bed liggen van de vroedvrouw, vertelde hij. Met een bloot bovenlijf en Janna op zijn borst. Zo heeft hij een half uurtje gelegen, toen ze mij nog aan het dicht hechten waren. Wat een mooi moment voor papa en dochter! Ongelooflijk, het instinct van een baby zodra je haar op de borst legt en zij begint direct te zoeken naar je borst. Zo lieffff.

Na 2 uur op de IC doorgebracht te hebben, mochten we naar onze kamer. In dit ziekenhuisje was regel 1: ouder en kind zijn als het kan 24 uur bij elkaar op de kamer. Echt mooi! Volgende keer schrijf ik over het verdere verloop. Onze kerst was in het ziekenhuis met een prachtig allermooist kerstcadeau! Tot snel!