Mijn bevallingsverhaal, waar bleef de verloskundige?

Op de dag dat ik 38 weken zwanger was moest ik mij op zondag ochtend om 7:00 uur melden in het ziekenhuis, om ingeleid te worden met tabletjes. Na twee dagen tabletjes toegediend gekregen te hebben konden de vliezen nog niet gebroken worden. De gynaecoloog besloot dat het tijd was om een ballonnetje te plaatsen.

Het ballonetje werd geplaatst door de verloskundige, omdat het erg druk was op de verloskamers. Het plaatsen van een ballonnetje is twee keer geprobeerd maar lukte niet, mijn bekkenbodemspieren waren te sterk. Een andere gynaecoloog werd erbij geroepen om te overleggen wat nu, en zoals verwacht wilde ook deze het toch even proberen.

Omdat ik al twee dagen in het ziekenhuis lag en dit dag drie zou worden zonder enige vooruitgang zuchtte ik de tegenslagen maar weg. Op het moment dat ik mijn vriend aan keek om hem duidelijk te maken dat ik het zat was zei de gynaecoloog 'ik kan de vliezen breken, doen?' 'Uh ja doen daar was ik hier toch voor? riep ik gefrustreerd terug.

Op het moment dat ik in een plas water lag werd er gelijk van alles geregeld. Het infuus werd aangelegd en ook dit moest drie keer opnieuw gedaan worden omdat het niet goed zat. Het bloed stroomde langs m’n hand en ik zag er zwaargewond uit.

Toen het infuus met weeënopwekkers was aangesloten werd direct gevraagd of ik een ruggenprik wilde omdat het dus erg druk was en dit wel een tijdje zou kunnen duren. Ik besloot het te doen, want anders was het misschien te laat en de mogelijkheid werd me aangeboden.

Tien minuten later werd ik al opgehaald voor de ruggenprik. Ook de ruggenprik ging niet in een keer goed, want het slangetje kon de bocht niet maken. Ondertussen was ik al druk bezig om de weeën weg te puffen. Nadat er een heel team achter m’n rug bezig was geweest mocht ik weer terug naar de verloskamer.

Om het half uur werd mij gevraagd hoe het met de pijn ging. Deze werd steeds erger gaf ik aan. Ook gaf ik aan dat de ruggenprik niet lekker zat en dat het leek alsof er een zenuw geraakt was. "Nee mevrouw dat kan niet hoor, de ruggenprik zit goed, de pijn hoort niet erger te worden en dat er een zenuw geraakt is kan haast niet."

Uiteindelijk wist ik niet meer hoe ik moest liggen door de pijn in mijn rug, wat achteraf dus een geraakte zenuw bleek te zijn. Ook werden de weeën steeds heftiger, de ruggenprik bleek helaas niet te werken. Eind van de middag mocht ik terug naar de OK (operatie kamer), zodat ze het slangetje dat in mijn rug zat iets konden verplaatsen.

Hierdoor werd de pijn van die ene geraakte zenuw wel minder, omdat deze er niet meer tegen aan zat te duwen. De pijn van de weeën is 10 minuten zo goed als weg geweest. Dat was precies de tijd die er nodig was om van de OK terug naar de verloskamers te komen en mijn moeder naar het restaurant te sturen zodat ze even iets kon eten.

Vlak nadat ik mijn moeder weg had gestuurd, begonnen de weeën weer en heb ik mijn vriend m’n moeder uit het restaurant laten halen. Ik wist niet meer hoe ik met de pijn om moest gaan. Het drong steeds meer tot me door dat alles wat ze bij me deden niet gelijk goed ging en dat er ook niet naar me geluisterd werd.

Uiteindelijk lukte het de verloskundige die op dat moment dienst had mij iets rustiger te krijgen tijdens de weeën storm. Net toen dit gelukt was zei ze "ik ben over vijf minuten terug, hier heb je het belletje, druk als er wat is."

Vijf minuten werden tien minuten en de weeën werden nog een stukje heftiger. Ik raakte weer in paniek, waar bleef die verloskundige die zei dat ze vijf minuten weg bleef? Ik drukte en drukte op het belletje, maar na een kwartier was ze er nog niet.

Inmiddels had ik het belletje zo vaak ingedrukt dat mijn moeder hem uit mijn handen heeft gepakt, want ze zou nu toch zo wel komen. Uiteindelijk waren die vijf minuten een half uur geworden en was ik weer volledig in paniek. Nooit eerder heb ik echt paniek mee gemaakt of schoot ik echt uit mijn slof, dus mijn vriend en mijn moeder wisten zich ook geen raad meer.