Mijn bevallingsverhaal: deel 3

Ruim een uur later werd ik wakker in een lege zaal, waar ik in mijn ooghoeken alleen een klok zag hangen. Het eerste wat er door mij heen ging was, is dit het mortuarium? Moeten ze de zak nog dicht ritsen? Is m’n kind geboren? Waar is hij dan? Weer die paniek die toesloeg.

Ik kon me ook nog steeds niet bewegen of praten, dus toen ik na een half uur iemand zag lopen lukte het me niet om aan te geven dat ik wakker was. Nadat ik al drie kwartier wakker was, kwam er iemand naast mijn bed staan. "Gefeliciteerd met je zoon, hoe heet hij?", zei hij. Het enige wat ik toen dacht was: "Waar is mijn zoon en waarom ben ik compleet verlamd?"

Toen ik geen reactie gaf zei hij: "Volgens mij heet hij Milan, ik zal naar boven bellen om te zeggen dat je wakker bent." Voor ik opgehaald werd door iemand van de verpleging die samen met mijn vriend aankwam, waren we weer een half uur verder.

Ik was ondertussen zo boos. Mijn vriend had ook niet door wat er nou echt met mij gebeurd was. Hij kreeg ook nergens uitleg over. Het enige wat hij te horen kreeg was dat ik sliep. Toen hij bij mij aankwam vertelde hij gelukkig gelijk dat alles goed was met ons zoontje Milan, en dat hij boven was, bij onze moeders.

Waarop ik gelijk weer dacht "heeft iedereen hem al gezien en vastgehouden dan?" Dat was gelukkig niet zo, onze moeders waren samen met ons zoontje Milan in een kamer zodat hij niet alleen was en in een bedje op mij lag te wachten. Toen ik in de kamer aankwam waar mijn zoontje lag werd er als eerste gevraagd: "Zo wat wil je eten en een beetje drinken misschien?"

Ik kookte al vanbinnen, maar daar kwam nog een glas kokend water overheen. Gelukkig greep mijn moeder in en zei: "Uh hallo, wat denk je ervan? Misschien wil ze haar eigen zoon even zien en vasthouden?" Gelukkig was met hem alles goed, maar deze ontmoeting had ik me totaal anders voorgesteld. Ik pakte Milan totaal emotieloos aan en zei niks. Bang dat ik alsnog uit m’n plaat zou gaan en zou losbarsten daarin dat ziekenhuis.

Achteraf heb ik nog zes nagesprekken gehad in het ziekenhuis, om te kijken hoe het met mij gaat en te bespreken hoe alles nou gelopen is. Wat er misging tijdens mijn ruggenprik, was dat mijn longen verdoofd waren. De werking van de prik schoot hierdoor naar boven, en dit veroorzaakt een blokkade bij je longen. Zelf denk ik nu dat fouten maken menselijk is en het iedereen kan overkomen. Het was gewoon dikke vette pech dat er bij mij zo veel fout ging.

Wat ik nog steeds niet begrijp en waarschijnlijk nooit zal begrijpen, is dat er niemand bij mij was toen ik wakker werd. Ze wisten zelf ook dondersgoed dat ik niet wist wat er aan de hand was en wat voor paniek dit kan veroorzaken. Dit hadden ze gewoon veel beter moeten oplossen.

Reactie van het ziekenhuis hierop was: "Dit had niet mogen gebeuren, er was te weinig personeel, omdat de avondploeg overgenomen werd door de nachtploeg en ze niet goed genoeg op de hoogte waren van de situatie."