De eerste weken zwangerschap en emetofobie

Toen we het onze families verteld hadden en iedereen het wist, moest ik in me eentje zitten en het beseffen. Week 4 was al snel begonnen. Gelijk de verloskundige gebeld en afspraak gemaakt. Ik kon er pas met 8 weken terecht.

Ik wist niks van zwangerschap en werd lid bij alle forum's om met al mijn vragen terecht te komen bij andere mama’s. Ik had al best vaak over me angst voor overgeven en iedereen zei dat het per vrouw verschilt. Ik had een nicht die toevallig ook zwanger is die geeft elke dag weleens over en elke dag misselijk.

Tip van redactie: kijk bij de Groepen van ikbenZwanger. In deze groepen helpen vrouwen elkaar vóór, tijdens en na de zwangerschap.

Toen begonnen langzaam de zwangerschapssymptomen. Ik had geen last van misselijkheid, maar wel heel erg last van steken van de baarmoeder waarbij de baarmoeder plek maakt voor je baby. Ook last gehad van bruine afscheiding. Elke dag zat ik te stressen om de bruine afscheiding, dat dit het begin kon zijn van een miskraam, maar met 2 à 3 weken was dat ook over.

Nu maar afwachten wanneer de misselijkheid begint. Meeste vrouwen krijgen het vanaf week 6 zei m’n huisarts. Dus moest het afwachten. Met week 5 en 6 had ik precies dezelfde symptomen en ik werd heel snel moe, wat ik eerder nooit had. DE misselijkheid was nog steeds niet aangekomen.

Week 6 had ik achter de rug. Nu afwachten hoe het gaat met week 7. Ik wachtte elke dag op wanneer de misselijkheid kwam. Ik heb ook geen last van ochtendmisselijkheid. Op een gegeven moment werden ze zelfs op forum geïrriteerd op mij. Ik voelde me heel eenzaam. Niemand begreep hoe erg ik er mee zat. "Je moet echt hulp krijgen." "Pff hoe moeten wij weten of je misselijk wordt of niet." "Pff je bent echt gestoord, zoek hulp." Ze konden niet weten wat voor situatie ik zat.

Ik heb gelukkig een hele lieve man die veel begrip voor me toont. Die altijd heel lief is tegen me, wanneer ik er heel bang voor ben. En als ik door de angst misselijk word, neemt hij altijd kleine stukjes citroen mee. Ik was meer misselijk door het angst dan de misselijkheid zelf. Samen met met mij tellen we tot 10 en laat hij me een diepe zucht slaken. Dan is het ook meestal over, want de angst is verdwenen.

Week 8 was het zover, mijn eerste echo. Ik was heel nerveus en ook bang. Ik las heel veel miskraam verhalen die begonnen met bruine bloed, dus was ik heel bang dat het mis zou gaan. Met m’n man gingen we naar de echo toe en het hartje hoorde ik meteen. Wauw wat was dit een ander gevoel. Ik zag nog niks, maar het hartje klopte perfect en ik zag een vruchtzakje. Ik was nog nooit zo blij geweest. Ik word moeder! Wat een special gevoel is dit.

Week 8 ging ook zonder misselijkheid en had ik een keer veel gegeten of was ik even misselijk nam ik de suprimal. Of het was het idee dat het werkte of ik maakte mezelf gek, terwijl ik niet eens misselijk was. Tussen de 8 en 10 weken zijn de hormonen die zorgen voor misselijkheid het hoogste en na 12 weken dalen ze.

Met week 9 begon ik me heel moe te voelen. Ik had nergens zin in en kon elke uur wel in slaap vallen. Ik begon me ook aan alles te irriteren en ik kon niks uitstaan. Gek genoeg heb ik geen last van geur gevoeligheid. Wel is het zo dat ik in het ochtend echt wat moet eten, maar dat had ik ook voordat ik zwanger was. Nu weer afwachten of de misselijkheid komt. Elke dag weer stressen voor niks, want ook deze week heb ik er geen last van gehad.

Week 10 was mijn termijnecho en kon ik eindelijk het hartje van m’n baby horen. Ik ging met m’n moeder en wauw wat een mooi moment was dat. Mijn man moest helaas werken. En de baby speelde maar rond in m’n buik. Ik zag zelfs zijn handjes en voetjes. Ik verwachtte 11 weken zwanger te zijn, maar de innesteling vond later plaats, dus ik ben 10 weken en 3 dagen zwanger. Ik heb zelfs een echo foto met het handje naast zijn/haar hoofdje alsof hij/zij mama voelde.

Ook week 10 verloopt zonder misselijkheid. Of het zo blijft? Verloskundige zei dat er echt weinig kans bestaat dat het nog komt, dus jongens, mocht ik toch gezegend zijn, heb ik voor niks zoveel gestrest. Dan heb ik voor niets m'n kinderwens uitgesteld wegens emetofobie en voor niks in het begin 3 kilo afgevallen.

Dus mocht je emetofobie hebben en daardoor je kinderwens uitstellen? NIET DOEN! Je hebt er medicijnen voor, plus het hoeft niet eens. Ik ben tot nu toe nog nooit misselijk geweest, ook niet in de ochtend. Er is altijd een oplossing! Bij mij hielp het bidden, hihi.

En je kan het altijd uitleggen aan je verloskundige. Zij kunnen medicijnen laten uitschrijven voor je mocht je toch misselijk zijn. De hele voorraad die ik alvast in huis had gehaald, hoefde ik nooit te gebruiken. Elke vrouw reageert echt anders op hormonen.

Je hebt er natuurlijk altijd 2 à 3 tussen zitten die zou zeggen: “Ja, bij mij begon het met week 15.” NEE, dan is er zeker iets mis met het ijzergehalte of misschien vitamine tekort, dus mocht je na zwangerschapsweek 10 of 11 geen misselijk gevoel hebben, verwacht dan ook niet dat het nog komt en houd gewoon je hoop.

Nu ga ik elke week plaatsen wat ik meemaak. Het geslacht, gender party, hoe het gaat met mij elke week, hoe het met me fobie gaat... Jullie kunnen me vanaf nu volgen met m'n blogs.