Help! Ben ik zwanger? Net zwanger en emetofobie

Hallo! Ik ben Merve en ik ben 23 jaar oud. Ik ben afgestudeerd als kapster en mijn laatste baan was bij de Rituals. Ik ben zwanger van m’n eerste kind en ik heb emetofobie: extreme angst voor overgeven. In m’n blogs ga ik vertellen hoe m’n zwangerschap samengaat met emetofobie.

Ik begin m'n eerste blog met vertellen over m'n angst en zwangerschap. We waren al 7 maanden getrouwd en mijn man had echt een kinderwens. Ik vond dat het nog te vroeg was, maar van de ene kant leek het me ook geweldig om moeder te worden. Ik was voor oktober nog tweeënhalf jaar aan de pil geweest, dus het was onmogelijk dat ik zwanger zou raken dacht ik.

Ik volgde laatste twee maanden wel wanneer m'n eisprong was, puur uit nieuwsgierigheid. Niet dat de datums ook echt klopten, maar ik deed de ovulatietesten van action. De ovulatietesten waren negatief, dus wist ik ook niet wanneer m'n eisprong was. We hebben ook geen moeite gedaan. Over zwanger worden dachten we: “Ach als God het geeft, heeft het wel een reden.” M'n man wou niet dat ik aan de pil zou beginnen.

Nadat ik verhalen hoorde van vrouwen die zwanger waren en eerste 3 maanden alleen maar konden overgeven en misselijk waren, was het helemaal klaar voor mij om zwanger te raken. Ik heb namelijk emetofobie, een extreme angst om over te geven. Hoe ik dit heb gekregen? Weet ik niet, heb er sinds dat ik klein was al last van. Zo erg dat wanneer ik misselijk ben, dat ik als een gek zit te trillen uit angst, omdat ik bang ben om over te geven.

Ik deed vaker zwangerschapstesten, maar deze keer voelde ik aan dat er iets niet klopte. Tijdens m'n eisprong had ik heel veel krampen. 10 keer erger dan ik ooit had en ik was heel misselijk. Ik dacht dat als ik aan de pil begon, het niet zou doorzetten en begon aan de pil. Mijn lichaam accepteerde de pil niet en ik werd er elke nacht heel misselijk van.

Na 4 à 5 dagen stopte ik met de pil. Het was niet meer te doen. M'n angst voor overgeven werd elke dag erger. Gelukkig hoefde ik niet over te geven. Ik wachtte op de dag dat ik ongesteld zou worden. Ik kon niet wachten en 2 dagen ervoor deed ik een Action zwangerschapstest en ik zag een lichte streep. Ik schrok me dood en begon te huilen. Van ene kant had ik echt een kinderwens, maar van andere kant was ik heel bang voor de misselijkheid.

De dag dat ik ongesteld hoorde te zijn haalde ik een Clearblue test. Ik dacht, dan weet ik precies of ik wel of niet zwanger ben. En ja hoor, ik was hartstikke zwanger. Er stond ook nog eens op dat het nog heel pril is, 4 weken. Ik was in shock. Ik wist niet hoe ik moest reageren. Van de ene kant was ik zo blij dat ik gelijk m'n man ging verassen. Ik kon hem niet gelukkiger maken dan dit.

We hadden het al vroeg verteld aan onze ouders. Ze waren dolblij, vooral mijn ouders is hun eerste kleinkind.

Nu zit ik in angst dat alles gaat beginnen; de misselijkheid, het overgeven. De angst begon al snel te komen. Ik was eerste week 3 kilo afgevallen door niks te eten. M'n man maakte zich zorgen en kwam op Suprimal. De huisarts keurde het goed en ik mocht het gebruiken als ik heel misselijk was. Ik had alvast een hele voorraad thuis voor het geval dat het zou gebeuren.

Ik ben nu 10 weken zwanger. Volg mij en lees het gevolg in mijn volgende blog. :)