Niet meer zo'n #fitgirl

Ze groeit als een speer en schopt flink in het rond. Dat er een klein mensje in mijn buik groeit, wordt nu steeds duidelijker. Ik heb lang, lees 22 weken, op mijn buikje moeten wachten en nu het zover is, lijkt deze elke dag groter te worden.

De veranderingen aan mijn lichaam gaan niet onopgemerkt voorbij. Aan mij niet, maar ook niet aan mijn vriend. Hij mag dan wel elke dag een keer of vijf zeggen dat ik zo mooi zwanger ben en dat ik er goed uit zie, in mijn ogen verdwijnt alleen maar dat oh zo fitte lijf waar ik zo hard voor gewerkt had..

Bracht ik voorheen nog mijn vroege uurtjes door in de sportschool, nu heb ik moeite met opstaan, rol mijn ogen voor hetgeen wat ik zie ik de spiegel en die busreis naar mijn werk maakt het er echt niet beter op. Mijn lichaam is definitely uit shape en waar is die sportfanaat naar toe gerend?

Ik neem mij elke week voor wat oefeningen te gaan doen. Ja, want dan is dat cijfer de volgende keer op de weegschaal wat meer aanvaardbaar. Een paar squats, wat armoefeningen ik zie het al helemaal voor me. Lekker weer bezig zijn. Ja!

Maandag ga ik écht weer beginnen. Of ik na drie weken al begonnen ben? Uhh, hierover zwijg ik liever. Netflixen op de bank of heerlijk lang in bad genieten toch keer op keer van het voordeel.

Nu, na zes maanden, begint eindelijk die tweestrijd in mijn hoofd langzaam te buigen. Fitgirl of niet, een zwangerschap is een prachtig fenomeen. Mijn lijf is ineens niet meer van mij, het is nu een kleine huisje voor onze babygirl, waar ze veilig kan groeien tot ze er klaar voor is de wereld te komen ontdekken.

Dus: HALLO acceptatie!