Is die ene roze wolk ook voor mij?

Bijna 34 weken zwanger. Dat wil zeggen dat ik deze week mijn laatste werkdag heb. Het is bijna een taboe om te zeggen dat zwanger zijn niks voor mij is. Het maakt veel vrouwen boos. Want het is toch het mooiste wat er is?! Een klein mensje creëren in je eigen lichaam. Het is ook prachtig, maar toch is de zwangerschap niet mijn beste vriend...

Zoals ik al eerder in mijn blogs zei, heb ik veel moeite met de acceptatie van de veranderingen aan mijn lichaam, en toch had ik verwacht dat het meeste me mee zou vallen. Dat ik misselijk zou zijn, of nog meer last van mijn rug zou hebben oké, maar ik zou er zeker toch wel van genieten? Die glow zou mij wel weten te vinden.

Nou niet dus. Zwanger zijn is gewoon niks voor mij. Natuurlijk is het een prachtig fenomeen. Je kan nu nog zelf voor die kleine zorgen, helemaal in je eentje, en ik kan absoluut niet wachten onze prachtige dochter te mogen ontmoeten! Maar elke dag opnieuw geconfronteerd worden met een andere pijn. Dat is heftig hoor!

Mijn lichaam is te mobiel, dat wil zeggen dat ik te flexibel ben ongeacht hoe ik me voel en of mijn spieren daartoe in staat zijn. Hierdoor had ik al vroeg last van bekkeninstabiliteit en loop ik al vanaf week 18 bij de prenatale fysio. Tel daar chronische rugpijn, zeurende druk in mijn ribben, hoofdpijn en dagelijkse misselijkheid bij op en mijn roze wolk is een stipje achter een dik grijs wolkendek.

Mijn lichaam vertelt mij zes weken voor de uitgerekende datum te stoppen met werken en hier luister ik dan ook naar. Pretoogjes. Ik kijk ernaar uit. Lekker met de benen omhoog, fantaseren over die kleine meid en uitkijken naar week 40. Nog even een paar weken goed voor mezelf zorgen en het genieten kan beginnen. Nu denk ik dus toch stiekem: “Is roze dan toch mijn kleur?”