Ons leven na de eerste echo blog Ellis

Hoi! Daar ben ik weer Sorry voor de vertraging hoor. Ik heb me de laatste weken nogal misselijk gevoeld, vandaar! Maar goed, waar was ik gebleven? → Ah ha, de eerste echo!

Vandaag was de dag dat Mick en ik onze eerste echo zouden meemaken. Ik was helemaal opgewekt en kon niet wachten. Mick en ik hadden een afspraak en zouden samen weggaan, maar hij moest wat langer blijven op het werk blijven. Zodra Mick klaar was belde hij mij op en vroeg waar ik was. Ik zeg: "Ik zit in de wachtruimte. Kom je nog?". "JA NATUUUUURLIJK!" zegt Mick vlug.

Nou voordat ik het wist zag ik Mick koekeloeren door die wachtruimte op zoek naar mij en plofte neer op de bank toen ie me zag. Ik zeg: "Goh Mick, ben je hier naartoe gevlogen of zo?". Mick zegt: "Ik zou het niet over mijn hart krijgen als je al aan de beurt was en ik er niet bij zou zijn!". Ik gaf Mick een zoen op zijn wang. Dat was lief.

Ondertussen liep de afspraak uit en hebben we wel een uur gewacht. Uiteindelijk kwam de echoscopist en riep: "Ellis!?". Mick stond binnen 1 seconde op en riep: "Ja present!", alsof hij Ellis was. Ik zeg lachend: "Ga je lekker Mick?". Gelukkig vond de rest van de mensen in de wachtruimte het ook wel grappig.

In de kamer mocht ik plaatsnemen op een ligbank. Omdat we zolang hebben gewacht, moest ik ondertussen erg nodig plassen, maar ik was te benieuwd naar de echo dus hield het in.

De echoscopist vertelde ons wat de bedoeling was terwijl hij een gel op mijn onderbuik smeerde wat erg koud aanvoelde. Daarna ging hij er met een soort laserapparaat overheen. Mick keek aandachtig naar het scherm en keek moeilijk. De echoscopist drukte best hard op mijn onderbuik. Niet zo fijn dus, want ik moest heel nodig plassen! Ik zette gewoon mijn tanden op elkaar.

Verder vertelde de echoscopist ik in week 8 van mijn zwangerschap zat en dat het een 1ling is. En toen.. toen hoorde we een hartslag.. 149 seconde per minuut. Mick keek alsof ie water zag branden en kreeg waterige ogen. (Ik zei je toch dat Mick zou tranen, haha) Ik zeg: "Mick.. Het hartje klopt al!". Mick: "Ja! Onze pompoenzaad-grootte baby!".

De echoscopist lachte en nam er een voice recorder bij en legde het een en ander vast. Omdat het kind nog een embryo was heeft de echoscopist niet hele duidelijke foto’s kunnen maken, maar hij heeft beloofd dat dit bij week 20 helemaal goed komt. Ik mag zelfs terugkomen bij week 16! Terwijl ik mezelf van de ligbank hielp en naar de wc ging, maakte Mick nog een praatje met de echoscopist. Ze schijnen elkaar te kennen van vroeger. Mick heeft met zijn zoon gevoetbald.

Nou, nu is het dus allemaal afwachten tot week 20.. Over 2 weken ga ik naar de verloskundige en die zal mij testen op onder andere soa’s, ijzer en foliumzuur. Helaas ben ik me met de weken wel misselijker gaan voelen. Maar als ik heb gegeten en rechtop zit is dat zo weer weg. Mick slaapt nog altijd elke avond op mijn buik. Hij wil zijn kindje zoveel mogelijk liefde geven .

Hij wil zo graag een meisje! Mij maakt het niet veel uit hoor.. Ik weet wel dat als we een meisje krijgen, Mick er niet vies voor is om een jurk aan te doen compleet met nagellak en lipstick puur voor zijn dochtertje. Natuurlijk zal ik dit vastleggen op camera waar hij niets van weet. "Vind ik leuk".