38 jaar en zwanger blog Noukia

Mijn naam is Noukia, 38 jaar en ik ben 6 weken zwanger van mijn eerste kindje. Hiervoor heb ik twee miskramen gehad (op 7 weken en op 3 weken). Mijn vriend is Marokkaans, ik ben Nederlandse en we wonen samen in Brussel, lekker multicultureel dus.

In mijn blog laat ik je meelezen over onze vreugdevolle en spannende momenten in de zwangerschap, over cultuurverschillen waar we zeker tegenaan zullen lopen en de medische mallemolen waar we in België direct in terecht zijn gekomen.

Beduusd ging ik begin september naar Marokko. Twee dagen ervoor had ik een positieve test, maar helaas begon een paar uur later toch mijn menstruatie. Na een eerdere miskraam na 7 weken in mei was dit weer een behoorlijke domper. Mijn vriend en ik nemen ons voor om full-on te gaan genieten in Marokko en alles even achter ons te laten.

We maken een prachtige reis, zijn ontspannen, genieten van elkaar, de familie van mijn vriend en van het heerlijke eten. In de blauwe stad Chefchaouen grappen we nog dat we nu wellicht een smurfje hebben gemaakt.

Ik keer een week voor mijn vriend terug en verbaas me na de eerste dagen op mijn werk over mijn allesomvattende vermoeidheid. Hoe kan dit na een relaxte vakantie? In mijn hoofd moest ik nog niet ongesteld worden, maar als ik toch even mijn kalender app check blijk ik al 2 dagen overtijd! Ik haal snel een test…zou het?

De volgende ochtend een grote dikke plus, 2-3 weken zwanger!! Dus toch een kleine smurf. Ik pak bijna mijn telefoon, maar bedenk dat het niet leuk is om dit aan mijn vriend over de telefoon te vertellen; ik besluit mezelf 2 dagen te martelen en het hem pas te vertellen als hij terug is.

Nooit geweten dat 48 uur zolang kan duren. Ik verpak de test als cadeautje en leg het gewoon ergens weg in huis met zijn naam erop. Twee dagen later zie ik bij het openen van het doosje een heel blij gezicht. Made in Morroco? vraagt hij direct.

Volledig blij zijn we nog niet. De miskraam in mei zit nog vers in ons geheugen, we staan er nu op een andere, meer realistische manier in dan toen. Zwanger worden is blijkbaar niet het probleem, maar zwanger blijven lijkt lastig. Mijn leeftijd en medisch verleden met onder andere een trage schildklier zijn risico factoren.

Ik bel daarom na het weekend direct de gynaecoloog en die laat er geen gras over groeien. Drie dagen zit ik al bij haar, een hormoonarts en een internist. Dat is België, geen wachttijden, maar meteen actie. De internist zegt direct dat mijn schildklier, die normaal al traag is, nu nog trager is gaan werken.

De eerste stap is dan ook direct verdubbelen van mijn medicatie en aspirine slikken om te zorgen voor een goede doorbloeding van de baarmoeder. Ik heb hier al goede verhalen over gelezen, dus ik neem blij elke dag mijn pilletje.

Bij de gynaecoloog is het leuker: daar zien we op de echo al een heel kleine erwtje en alles is goed. Een goed begin dus. Ook al heb ik de vorige keer veel steun gehad, omdat veel mensen al op de hoogte waren van mijn zwangerschap, nu durf ik het toch niet zomaar snel aan mensen te vertellen. Ik licht mijn beste vriendin in, voorlopig lijkt me dat even genoeg. Mijn vriend wil het liever zelfs helemaal nog aan niemand vertellen.

Over een week mag ik weer terug voor een nieuwe echo…dan 7 weken, precies het moment dat het de vorige keer mis ging…Gevoelsmatig moet ik over dat punt heen om meer gemoedsrust te hebben.

Ik voel me goed, spreek mezelf positief toe en heb weinig klachten behalve een enorme vermoeidheid kleine buikkrampjes en gespannen borsten. Op naar een lange, spannende week…tot snel!