De allereerste echo: het hartje klopt

Wat een spannende weken hebben wij achter de rug. De eerste drempel waar we gevoelsmatig voor stonden was om verder te geraken dan de 7 weken waarop de vorige zwangerschap misging. Dit gaat gepaard met de nodige angsten bij zowel mij als mijn vriend. Hormonen en mijn allesoverheersende vermoeidheid helpen hier ook niet echt bij…

Een week voor onze echo zit ik er echt volledig doorheen, een hele zondagochtend lig ik te huilen in bed of in mijn vriend zijn armen. Ik ben zo bang! Bang om nog een keer de ellende van de vorige keer mee te maken, bang dat ik weer een lege echo ga zien, bang voor de toekomst, kortom ik zit in een diepe put.

Bij mijn vriend uit zich dit anders: hij is meer teruggetrokken, sluit zich nog af voor de zwangerschap en wil nog niet praten over zaken die eraan gerelateerd zijn. Dit leidt tot de nodige frustraties aan beide kanten.

Ik probeer zo gezond mogelijk te leven: maak verse soepen als lunch, eet fruit, neem vitamines, ga zwemmen en repareer mijn fiets, maar toch blijft die sluimerende onrust. Ook meldt ik me een keer ziek op mijn werk, gewoon omdat ik emotioneel en fysiek op ben.

Die dag ga ik zwemmen en daarvan krijg ik wel weer een beetje nieuwe energie. Dat, samen met nog een dag thuiswerk, brengt me dan eindelijk op 19 oktober, de dag van onze tweede echo.

Mijn vriend kan niet mee, die moet tot 20u werken en heeft een baan waar hij niet zomaar even weg kan. Ik zeg stoer dat het alleen wel gaat lukken. In de wachtkamer blijken er nog zoveel mensen voor me te zitten, dat ik in totaal 40 minuten moet wachten.

Ik hou het niet meer en trillend als een rietje ga ik bij de gynaecoloog naar binnen als ze dan uiteindelijk mijn naam roept. ´Gaat het?´ vraagt ze. Als ik aangeef dat ik het bijna besterf zegt ze resoluut dat ik me direct kan uitkleden en we aan de echo beginnen.

Mijn hart klopt in mijn keel. Maar al snel zie ik ons gupje op het scherm met…een kloppend hartje! De gynaecoloog laat me het hartje ook horen en ik barst uit in tranen van geluk. Wat ben ik trots op dat kleine boontje in mijn buik dat al zo'n sterk kloppend hartje heeft! We filmen het ook voor mijn vriend, zodat hij het ook helemaal meekrijgt.

De eerste hobbel hebben we overwonnen. Ik vier dit feit in gedachten en heb een glimlach op mijn gezicht die er de komende dagen niet meer vanaf gaat. Wat een opluchting!

Een andere verrassing komt van mijn broer en zijn vriendin een dag later. Mijn broer, die op dezelfde dag jarig is als ik, maar 6 jaar jonger is, blijkt ook vader te worden! Zijn vriendin is 2 weken verder dan ik ben. Dubbel gelukkig gaan we het weekend in. Op naar de volgende echo over 2 weken.