Het moment dat je officieel niet meer zwanger bent

Mijn tranen bleven uit. Het geluid om mij heen verdween op de achtergrond. Ik zie de vroedvrouw nog verder zoeken of ze dat mooie flikkerende lichtje toch niet kan vinden. Er werd een gynaecoloog (niet mijn persoonlijke) bijgeroepen en ook hij bevestigde het triestige nieuws. De eerst volgende gedachten die in mij naar boven kwamen waren dat ik dit zo snel mogelijk uit mijn lichaam wilde hebben. Want dat was wat ik wou, zo snel mogelijk verder gaan met mijn leven en doen of er niets gebeurt was. Al kon ik me toen nauwelijks voorstellen wat een impact dit zou hebben op mijn verdere leven.

Terwijl ik (nog steeds zonder kleren onderaan, ik bedoel HALLO?) in de stoel zat, kregen we een praatje over dat we de schuld niet bij onszelf mochten leggen en dat we nog veel kans zouden hebben op een nieuwe gezonde zwangerschap. Wat een negatieve ervaring was dit! De gynaecoloog ratelde alles af zonder enige emotie, alsof hij dit dagelijks zag voorbijkomen. Misschien is dit ook wel zo, misschien ziet hij dagelijks koppels passeren die van hun roze wolk worden gehaald. En vandaag waren wij één van die koppels.

Van empathie had deze gynaecoloog nog nooit gehoord. Half naakt zat ik daar, nog niet de helft van wat hij aan het vertellen was kwam bij mij binnen. Mijn man stond nog steeds langs mij, stilzwijgend. Het was pas toen ik opstond om mijn onderkleding terug aan te trekken dat ik mijn tranen niet meer kon bedwingen. Het was ook pas dat moment dat ik voor de eerste keer nadat we ons kind waren verloren in mijn man zijn ogen keek. Ik voelde zonder woorden te wisselen dat onze harten braken. De pijn was onbeschrijfelijk.

Het vruchtje onmiddellijk laten weghalen kon ik vergeten. Een week moest ik de natuur de tijd geven om zijn werk te doen. WAT? Een week met een dode baby in mijn buik? Mentaal had ik mijn kind al verloren, wat het dan ook enorm zwaar maakte om er nog een week mee in mijn buik rond te lopen. De dagen die volgde durfde ik amper weggaan, schrik dat ik elk moment hevige bloedingen zou krijgen. Slapen deed ik met een handdoek onder mij, je wist maar nooit. De mensen die op de hoogte waren van onze zwangerschap brachten we het triestige nieuws. Er werd weinig over gesproken, er waren geen woorden nodig om te beschrijven wat een intens verdriet we voelden.

Het was donderdag. Daar zaten we weer, in diezelfde wachtkamer waar we de week voordien elkaar nog zenuwslopend moed hadden zitten toespreken. Onze afspraak liep uit. Een kwartier werd een half uur, een half uur werd een uur, tot de moment dat ze ons doodleuk kwamen zeggen dat we konden beschikken. "De gynaecoloog heeft een bevalling, het zal niet meer voor vandaag zijn."

Verstijfd bleef ik zitten. De andere patiënten verlieten de kamer en ik begaf me naar de secretaresse aan de balie. Met tranen in mijn oog smeekte ik haar bijna om me dit niet aan te doen. Ze toonde alle begrip en ging kijken wat ze voor me kon doen. Alweer verloor ik alle moed. Ik en mijn man zaten nog maar net in onze auto en mijn gsm rinkelde, gynaecologie. 'Morgen om 9u00 is er nog een plaatsje vrij als dat past?' Zonder twijfel bevestigde ik de afspraak, ook al maakte dit dat ik zonder mijn man zou moeten gaan. Ik wou het weekend absoluut niet overbruggen met deze onzekerheid. De volgende dag vertrok ik opnieuw met volle moed naar het ziekenhuis.

De gynaecoloog betreurde ons verlies en vroeg of ik het oké vond als ze nog eens met de echo naar het vruchtje keek. Had ik dan een keuze? Gedurende de echo heb ik niet 1x op het scherm gekeken. Ik staarde naar het plafond en bleef maar denken aan hoe ik hoopte dat we alles zo snel mogelijk achter ons konden laten. Het vruchtje was er nog, maar kleiner dan voordien.

Er werden mij verschillende opties voorgesteld om ons baby'tje te laten weghalen. Omdat ik zeker wilde zijn dat alles zou verdwijnen koos ik voor een curettage. Deze kon gelukkig maandag al plaatsvinden. Pfieuw! Dat was dan toch een meevaller. Ik voelde mij opgelucht, opgelucht dat ik nu een datum had en dat we verder konden met ons leven. Alleen dat dacht ik toen toch, want een miskraam houdt veel meer in dan het verliezen van je baby.

Het is maandag en we begeven ons naar het ziekenhuis voor een dagopname. Tijdens het inschrijven werd gevraagd waarvoor ik kwam, nauwelijks kreeg ik het over mijn lippen: "een curettage als gevolg van een miskraam". Niet wetende dat ik dat die dag nog zeker 5x zou moeten herhalen. Wanneer we door de gang naar onze kamer werden geleid zagen we datzelfde koppel, dat enkele uren voor ons van hun roze wolk werd gehaald, binnenkomen. Dat gaf een vreemd gevoel. Het besef dat we niet de enige waren die door deze rollercoaster van emoties moest drong tot me door.

Aangekomen op de kamer maakte ik me klaar voor de operatie. Mijn man was enorm behulpzaam, maar tegelijk zag ik in zijn ogen hoe hulpeloos hij zich voelde. Hij kon enkel toekijken hoe de verpleegsters mijn bed uit de kamer wegrolden, om me daarna zonder baby in mijn buik weer terug te brengen. Hij bleef alleen achter, hopen dat alles wel goed zou komen.

Wat erna volgde is hetzelfde als wanneer je voor je wijsheidstanden onder narcose zou gaan. Ik werd naar een ruimte gebracht waar patiënten van elkaar werden gescheiden door gordijntjes. Een verpleegster ging vervolgens alle bedden af om de mensen klaar te maken voor hun operatie. Ik herinner me nog de gesprekken die ze met de mensen maakte om hen op hun gemak te stellen. Het zijn die gesprekken die bij mezelf zorgden voor afleiding en het wachten wat draaglijker maakten. Want wat was ik blij toen ze eindelijk aan mijn bed stonden om me naar de operatiezaal te begeleiden.

Het was vooral de koude die in de ruimte aanwezig was dat me opviel. Eenmaal op de operatietafel gekropen werd er dan ook een deken over mij gelegd. Mijn armen werden vastgemaakt en ik wist niet goed hoe ik mijn benen moest leggen. Het voelde allemaal zo enorm onwennig en beschamend aan. Ik bedoel ze gingen met drie man tussen mijn benen zitten kijken terwijl ik er niets van zou weten.

Langzaam opende ik mijn ogen. Ik lag ondertussen in die kamer waar iedereen samenkomt na zijn operatie ter observatie. Het besef kwam niet direct. Totdat ik diep zuchtte. Door de beweging die mijn buik maakte voelde ik het bloed tussen mijn benen stromen. Ik werd direct herinnerd aan het feit waarvoor ik hier lag. De verpleegster kwam bij mij en ik gaf aan dat ik het hevig voelde bloeden. 'Dit is normaal' zei ze. Toch nam ze even een kijkje en had ze door dat ze mijn bandje moest vervangen. Het voelde zo gênant aan toen ze met haar handen tussen mijn benen zat.

Wanneer ik de kamer werd binnengereden zag ik mijn man zitten. Hulpeloos, stil, wachtend op mij. Zonder woorden werd de kamer gevuld met liefde, maar ook met leegte. Beiden hebben we op dat moment geen traan gelaten. We waren ons kindje kwijt, maar voelden ons toch opgelucht. Hoe kan dat? Hoort dit wel?

Ja dit kan. Het is het gevoel van opluchting dat je door kan gaan met je leven. Het gevoel dat je zekerheid hebt. Het gevoel dat je zelf terug de controle hebt. Want die waren we kwijt, de controle. We zouden ons leven terug opnemen zoals het was en uitkijken naar nieuwe kansen. Wisten wij veel dat we nog maar een klein stapje gezet hadden van een lange weg die zou volgen.