Wij zijn zwanger! Maar niet voor lang... blog Charlotte

Na vijf maanden werden wij voor de eerste keer zwanger. Wat duurde het lang! Vijf maanden proberen om zwanger te worden, vier keer teleurgesteld worden als aan het einde van mijn cyclus die verdomde menstruatie weer kwam opdagen. Wist ik toen maar wat ik nu weet, want vijf maanden zijn absoluut niet lang! Wij hoorden bij die geluksvogels, waar het binnen het half jaar raak was!

Op 2 mei deed ik, na een week overtijd te zijn, een zwangerschapstest. Het was een maandag. We waren dat weekend pas naar een festival geweest en ik had er helemaal geen hoop op dat het gelukt zou zijn. Ik was er zelfs zo van overtuigd dat ik last minute een pakje sigaretten kocht voor tijdens het festival. "Doe maar," zei mijn man nog, "even een weekendje er tussenuit en ons ontspannen". Ik vond dat hij gelijk had, waarom niet?

Eerder die maand ging ik immers nog voor een uitstrijkje naar de gynaecoloog en zij had niets gezien van wat zou wijzen op een mogelijke zwangerschap. Ik deed de test met ochtendurine en legde hem even opzij. Mijn man lag nog in bed te bekomen van ons 'zware' weekend. Wanneer ik even later terug ging kijken, zag ik opeens een licht streepje. Van een verrassing gesproken!

Er ging op dat moment zoveel door mij heen. Veel vreugde en ongeloof maar tegelijk werd ik ook heel zenuwachtig en bezorgd. Zal alles wel goed gaan? Er kwamen zoveel vragen in mij naar boven. Wanneer vertel ik het tegen mijn verantwoordelijke? Moet ik de gynaecoloog nu al bellen? Aan wie gaan we het vertellen? Hoe gaan we het vertellen? Ik werk namelijk in de zorgsector en bij zwangerschap worden wij verlicht verwijderd van de werkvloer.

Eerste maakte ik een afspraak bij de vroedvrouw. 26 mei mochten we ons kindje voor de eerste keer bewonderen. Wat duurde dit nog lang! Zou alles wel in orde zijn? Zou ons kindje wel gezond zijn? Heel onzeker was ik.

Vervolgens bracht ik mijn verantwoordelijke op de hoogte want ik wou de gezondheid van ons kindje zeker niet in gevaar brengen. Dit maakte dat ik ook mijn collega's moest inlichten over ons geluk, iets waar ik meer moeite mee had. Moesten al deze mensen dat nu echt al weten? Wat als het mis loopt? Ik was immers nog maar vier weken zwanger.

En dan moeten we ook onze ouders al op de hoogte brengen? Want mijn schoonmoeder werkt binnen dezelfde organisatie. Dit wilde ik helemaal nog niet! Ik wilde dat het een geheim kon zijn, een geheim van ons gezinnetje. Maar ik kon er niet buiten. We verrasten mijn mama met een pakje op haar verjaardag en mijn schoonmama met een pakje op moederdag. Beiden waren ze dolgelukkig, want dit zou het eerste kleinkind worden aan beide kanten.

Aan mijn collega's vroeg ik om discreet te zijn met de informatie naar onze bewoners toe totdat we onze eerste echo hadden gehad. Hier had iedereen begrip voor en dat betekende heel veel voor mij. Dan zou ik toch al meer zekerheid hebben over de toekomst van ons kindje.

De weken tot aan de eerste echo gingen traag voorbij. Doordat ik niet meer ging werken moest ik zaken zoeken om mij bezig te houden, want wat ging de tijd langzaam! Ik was veel alleen thuis, want doordat we volop aan het verbouwen zijn stak mijn man al zijn energie daarin. Hij had namelijk een enorme boost gekregen doordat we het huis nu zeker zo snel mogelijk af wilden hebben.

Eindelijk mochten we voor de eerste keer op controle! Enorm zenuwachtig, onzeker en bang was ik. Je hoorde zoveel bij mensen die een miskraam kregen. Ik had tot nu toe ook nog niet kunnen genieten van het zwanger zijn. Bijna constant speelde er zich rampscenario's af in mijn hoofd. Maar nu zou ik antwoorden en meer zekerheid krijgen.

De vroedvrouw wenste ons allereerst proficiat. Mijn man was zo onwennig. Het was namelijk de eerste keer dat hij een consultatiebureau van een gynaecoloog aan de binnenkant zag. Ik mocht me onderaan uitkleden en er werd een inwendige echo gedaan. Mijn man bleef eerst wat zenuwachtig op zijn stoel zitten, maar werd er al snel bij geroepen.

Mijn hart ging als een gek te keer en ik had zweetuitbarstingen van de spanning. Hoe kon ik toch zo wantrouwig zijn? Op de echo was een vruchtje te zien. Dit was een opluchting. Er groeide werkelijk een baby in mij!

De vroedvrouw begon ons baby'tje te meten. "Het vruchtje is kleiner dan verwacht", zei ze. Ze ging op zoek naar een hartslag… En jawel hoor, er flikkerde een lichtje op de echo. Ze liet ons ook kort het geluid van de hartslag horen, geweldig! Toch was ze er niet helemaal gerust in en er werd een gynaecoloog bij gehaald. Ook hij deed al de metingen en keek naar de hartslag. "Alles ziet er oké uit. Ik vermoed dat je eisprong later is geweest dan verwacht, want de groei van het vruchtje komt overeen met 6 weken."

Dit baarde mij zorgen. Hoe kon dit? Twee weken verschil vond ik wel veel. De vroedvrouw kon ons nadien ook niet echt geruststellen. "Alles kan nog goed gaan, maar het kan ook nog mis gaan." zei ze. Over drie weken mocht ik terugkomen. Dan zou ik de 8 weken gepasseerd zijn en zouden ze me meer duidelijkheid kunnen bieden.

De weken hierna was ik enorm onzeker. Het nieuws werd op mijn werk verspreid. Hier kon ik niet buiten omdat er iemand mij voor een jaar kwam vervangen. Toch vrat het aan mij, wat als…? Ook onze broers en zussen lichtten we in. We brachten het nieuws met een ingetogen vreugde en vertelden er ook bij hoe we ervoor stonden.

De weken gingen nog langzamer dan de weken in de eerste maand. Ik weet nog goed hoe we alle twee met een bang hartje in de wachtkamer zaten, kijkend naar zwangere vrouwen en koppels die er zo gelukkig uitzagen. Mijn naam werd geroepen. Mijn hart bonsde uit mijn lijf, ik kreeg het koud en warm tegelijk.

Wanneer de vroedvrouw vroeg hoe het met ons ging kreeg ik bijna niets gezegd. Het enige wat ik kon uitbrengen was dat we enorm onzeker en bang waren. Dit begreep ze. Er werd overgegaan tot de echo en wat we de weken ervoor vreesden, werd werkelijkheid… Die mooie hartslag die we voordien zagen was verdwenen.