Na zes weken weet ik het zeker - ik ben echt zwanger

Na zes weken weet ik het zeker. Definitely zwanger. Mijn hormonen vliegen alle kanten op; mijn humeur is ondefinieerbaar. Tranen komen sneller, maar dat is niet waarom mijn hersenen eindelijk beginnen te begrijpen dat er een nieuw mensje in mijn lichaam gemaakt wordt; het is een meneer met twee bruine tanden en een scheve grimas die alles op zijn plek doet laten vallen.

Al in de winter vroeg ik de gemeente om bij ons op de stoep een geveltuintje te plaatsen. De bloembollen en het weidegras lagen al maanden geprept in de achtertuin voor te kiemen, of hoe je zoiets dan ook noemt.

Maar dat geveltuintje blijft uit. De lente gaat voorbij. Pas in de zomer, als ik op een dag nietsvermoedend met Bel aan kom fietsen bij ons huis zijn er ineens een stuk of zes tegels gelicht en is het overgebleven gat gevuld met aarde.

Niks geen briefje van de gemeente; als in een sprookje is er een mysterieuze geveltuinprins een perkje komen aanleggen. Wij vinden het allebei een feest; we hebben een Voortuin!

(Ik geef toe dat de term Voortuin een nogal bombastische term is voor een stukje grond van 30 bij 120 centimeter, maar je kunt er iets in planten en het is aan de voorkant van het huis. Dus)

Samen planten we verwoed en in blije verwachting onze zonnebloemzaden, klaprozen en vergeet-me-nietjes. Van die laatste twee hebben we nooit meer iets vernomen, maar die zonnebloemen groeien als een bonenstaak en het huis oogt al snel als een Maya de Bij-zomerhuis. Wel 30 stuks, groot en klein, waaien in de zachte bries de zomer ons huis en zelfs de straat in.

Toeristen blijven staan voor een selfie met de bloemen. Een buurvrouw belt aan om te zeggen dat ze hier nou “zo erg van kan genieten!” en Bel telt iedere dag opnieuw elke bloem in de gele bloemenzee.

Maar op een dag zit ik te werken achter het raam met uitzicht op die zonnebloemen en zie ik een vrouw met een rode jas een van mijn zonnebloemen “aaien”. Niet als in -wat prachtig dit-, maar meer als in -een Lord of the Rings “myyyy preciooouuus”- kind of way.

Ooit heb ik van kaasdoek doorzichtige gordijntjes gemaakt en die zorgen ervoor dat ik haar wel maar zij mij niet kan zien. Argwanend wacht ik af wat ze gaat doen, maar ze loopt door. Ik kijk naar Bel die ondertussen met haar bovenbuurmeisje Rapunzel en de boze nep-moeder aan het spelen is, als ik door hun prinsessenpraat heen ineens een hard ritselgeluid hoor.

Weer kijk ik richting de zonnebloemen en een groezelige man blijkt zojuist de grootste zonnebloem uit de aarde gerukt te hebben. Hij moet nog even harder trekken omdat de rest van de bloemen hem ervan weerhoudt het ding meteen los te krijgen.

In één keer schiet er een extreme kwaadheid door me heen, ik spring op en begin als een bezetene op het raam te kloppen. Als dat hem niets doet en hij maar blijft rukken aan die bloem, open ik de ramen en begin ik naar hem te schreeuwen. Hoe haalt hij het in zijn hoofd?!

Achter hem staat de vrouw met de rode jas wat schaapachtig te lachen, maar zodra zij door heeft dat mijn boosheid niet gespeeld is zet ze voorzichtig wat stappen naar achteren. De man grimast: “What are you going to do – call the police?”

En ik denk dat het die misplaatste grimas, dat genoegen op zijn gezicht is, dat de hardnekkige zwangerschapsagressie in mij naar boven haalt. Het wordt zwart voor mijn ogen. En met een keiharde vuist geef ik hem een klap. Ik weet niet precies waar ik op dacht te richten, maar hij landde hard tegen zijn schouder.

Zijn grimas verdwijnt en hij smijt boos de bloem op de grond. Hij pakt zijn mobiel en terwijl hij wegloopt gaat hij iemand bellen, waarna hij een heel verhaal houdt in een taal die ik niet ken. Ik schrik, zou hij zijn maatjes aan het optrommelen zijn om dat meisje met haar bloemetjes eens een flink lesje te leren?

De twee prinsesjes achter mij staan met grote ogen te kijken. Mijn dochter vraagt aan me waarom die meneer de bloem heeft stuk gemaakt en een paar tellen blijft mijn antwoord uit.

Ik denk, ik ben écht zwanger. Ik heb een flashback. Naar mijn eerste zwangerschap. Zes jaar geleden. Ik zit in een Italiaans restaurant heerlijk te eten en wijn te drinken met mijn man en ouders.

Totdat een groepje studenten lachend en brallend vlak naast ons komt zitten. Ze praten zo hard dat het onmogelijk voor ons wordt om zelf nog een gesprek te voeren. En tot grote irritatie van mijn vader beginnen ze na elk slok bier een uitgebreide boer te laten. De een nog harder dan de ander, alsof de boer de grote van hun piemel zou vertegenwoordigen.

Hij zegt er wat van, typisch mijn vader, en de jongens (giechelend als meisjes) beloven er mee te stoppen. Een paar minuten later, na het arriveren van hun pizza’s, tikt een van die jongens een fluitje bier om, over mijn vaders benen heen. Niemand zag of hij het expres deed, het zou heel goed kunnen van niet, hij was gewoon hartstikke dronken – maar ik sprong onmiddellijk in de bres voor mijn vader.

En ik bijt “het stelletje eikels toe dat ze niet goed bij hun hoofd zijn”, terwijl ik mijn vader help zijn knieën te drogen met servetten. De jongens kijken naar mijn rood aangelopen hoofd en eentje maakt de bijster intelligente opmerking: “Ben je ongesteld of zo?”

Hij had net zo goed met een rood doek kunnen gaan zwaaien, waar ik onnadenkend als een stier op af geraasd zou zijn; een allesomvattende woede maakt zich van mij meester. Ik sta op, ga naast hun tafeltje staan, pak een vol glas bier en kieper het zo over een van de versgebakken, nog dampende pizza’s, heen.

Gesprekken in het restaurant stommen. Een ijzige stilte. Zowel bij die jongens die me met grote ogen aanstaren, als bij mijn ouders en man achter me. Ik storm langs de eigenaar, die als versteend aan de grond genageld staat, naar buiten en heb meer dan een kwartier buitenlucht nodig om rustig te worden.

Als ik terug kom, heeft de eigenaar de verontwaardigde studenten zijn zaak uitgezet. Ik denk dat mijn vader pas begreep wat zijn dochter in godsnaam bezielde toen ik een paar dagen later zwanger bleek te zijn.

In een flits ben ik weer terug in het heden, mijn woede zakt en maakt plaats voor schaamte. Hormonen of niet, een wildvreemde een mep verkopen valt toch echt in Máxima’s ‘Een beetje dom’ categorie.

Ik kalmeer de meisjes die vooral zelf nu ook boos lijken de worden op de boef die de bloemen stal en we zijn een flinke ijs met spikkels gaan eten tegen de schrik.

Ik prevel stiekem tegen mezelf; adem in, adem uit. Laat het los, laat het gaan. Kalmeer. Die mantra zal ik nodig hebben, want alleen zó kom ik misschien die negen maanden zonder letterlijke kleerscheuren door …