Twee, nee eigenlijk vier weken zwanger

Twee weken na het moment dat het bewuste zaadje mijn eicel vond, loop ik wat verdwaasd door Disneyland Parijs. Plassen moest ik altijd al veel, maar nu is het anders dan anders. Want ik verwacht elke keer dat ik die tampon in de aanslag moet houden, maar er gebeurt niets, gewoon plas.

Wanneer in de spectaculaire theatershow Elsa haar krachten nu eindelijk kan laten gaan en de sneeuwvlokjes op mijn dochter haar neus vallen, lopen de tranen over mijn wangen. Verbaasd hou ik een monoloog tegen mijn man over de extreem vakkundige emotionele manipulatie van Disney.

Niets in mij verwacht dat deze extreem geëmotioneerde vrouw zwanger zou zijn van een tweede en vooral daarom zo hard moet grienen. Het lijkt alsof ik die mogelijkheid na 3,5 jaar proberen en twee baarmoederoperaties later domweg van mijn psychologische to-do lijstje heb geschrapt.

Maar drie Prinses-gevulde dagen later in de auto terug naar huis begint het toch te knagen. Vier dagen overtijd. Pas als ik het hardop durf te zeggen tegen mijn man, in het Engels weliswaar want onze vierjarige dochter Bel willen we nog niet meenemen in deze nieuwe mogelijke toekomst, lijkt de mogelijkheid er ineens echt te zijn.

Voordat we onze eigen straat in rijden met een auto volgepropt met Franse wijn (wat jammer van die heerlijke wijn – pas over 9 maanden weer …) sprint ik nog even een drogist in. Ik koop de aller-aller-goedkoopste zwangerschapstest die ik kan vinden, want we hebben die dingen eerder al in dozijnpakken versleten. We doen thuis alsof die test niet ligt te branden in de badkamer. Eerst eten, spullen uitpakken, Bel naar bed doen.

Toen ik zes jaar geleden een zwangerschapstest deed, de allereerste keer, plaste ik pardoes over het afleesschermpje in plaatst van over het urinestokje. Hoewel er toen alsnog een licht streepje zichtbaar werd, waren we zo onzeker geworden door mijn oenige actie dat we moesten wachten met een definitieve uitslag tot we de dag erop een nieuwe hadden gekocht.

Die herinnering kwam ineens bij me terug toen ik nu in een glaasje zat te plassen. Geleerd van mijn eigen fouten deed ik nu een test met een zuigflaconnetje. Razendsnel hadden we ineens een antwoord. Voor dat ik goed en wel die hele hoepla met die vijf druppeltjes gedaan had kroop de vloeistof naar een felrood streepje: WAT!? Sodeju en jippie! Zwanger!

En nu ben ik niet twee weken maar meteen vier weken zwanger! Die eerste twee heb ik er gratis bij gekregen, net als elke andere zwangere vrouw. Terwijl er nog geen zaadje bij mijn eitje in de buurt was, was mijn lichaam wel degelijk al zwanger volgens de telling.