Smet op de feestvreugde van onze eerste 7 weken echo

Ik zal me eerst even voorstellen: Ik ben Mel, 25 jaar en werkzaam in het onderwijs. Mijn vriend en ik verwachten ons eerste geplande kindje. Van blijdschap naar bezorgdheid… Dit is mijn verhaal van onze eerste echo.

Voordat ik zwanger wilde worden, ben ik naar de huisarts geweest met een aantal vragen rondom mijn nieren en mijn rug. Zij stelde mij gerust en adviseerde mij om alvast met foliumzuur te beginnen.

Na ongeveer 4 maanden raakten wij zwanger. De eerste 3 maanden wilden we even afwachten of het zou lukken en de 4de maand hebben wij ovulatietesten gebruikt. Al jaren gebruikte ik een spiraaltje en hierdoor was ik het ritme van mijn cyclus kwijt. De ovulatietesten gaven mij gelukkig veel duidelijkheid en zo konden wij ook zien wanneer mijn vruchtbare dagen waren.

Mijn vriend geloofde niet dat ik zwanger was bij de eerste zwangerschapstest, gezien het lichte streepje. Ik was gelijk overtuigd van mijn zwangerschap. Ik had mij dit moment iets anders voorgesteld in mijn hoofd. Maar ik begreep ook dat mijn vriend dit zo graag wilde, dat hij voorzichtig was met zijn blijdschap. Dus werden er meerdere testen gedaan en uiteindelijk nog een Clearblue test waar op staat "zwanger of niet zwanger". Toen ik ook deze test met "Zwanger" onder zijn neus schoof, begon zijn blijdschap te groeien en durfde hij dit te tonen.

De weken tot de eerste echo verliepen goed. Ik had geen last van ochtendmisselijkheid, maar wel last van mijn eetritme en vermoeidheid. Normaal gesproken at ik alleen als ik honger had voor mijn werk en anders at ik met de kinderen rond 10 uur. Nu heb ik mezelf gedwongen om wat te eten en natuurlijk de dagelijkse dosis foliumzuur in te nemen. (Ik slik foliumzuur met aanvullende vitaminen en visolie van de Kruidvat. Heel smerig.) Dit viel allemaal goed. Op het werk kreeg ik alleen last van enorme hongerkloppen en kon ik nauwelijks wachten met eten tot de pauze momenten. In de avond kon ik daarentegen meestal geen eten zien en at ik een klein beetje.

Vol spanning gingen we naar de verloskundige voor onze eerste echo. Een hele aardige vrouw bij wie ik mij op mijn gemak voel. Ik mocht naar de kamer lopen waar de echo zou plaatsvinden. Voor mijn gevoel had ik zo'n ruimte al zo vaak op televisie gezien en dan lig je daar nu ineens zelf. Dat gevoel was heel bijzonder. Ze vertelde mij dat ze alles zou zeggen wat ze zou doen en zou zien.

Ze probeerde eerste al te kijken wat ze zag met het echoapparaat op mijn buik. Helaas kon ze niet voldoende zien met 7 weken en moest ze een inwendige echo maken. Ze begon van alles te vertellen. Het hartje klopte goed en de grootte van het kindje was goed. Maar toen hoorde ik even niks en keek ik naar haar. Ik zag haar blik veranderen in een frons.

Ze vertelde me dat ze iets zag, maar dat ze niet wist wat dit was. Ik zag op dat moment op de echo een wit rondje die qua grootte voor mijn gevoel niet veel scheelde van het kindje. Dit lag naast het kindje, maar was niet in een shot met het kindje te krijgen. Ze dacht in eerste instantie aan een cyste, maar durfde dit niet met zekerheid te zeggen.

Zo gingen wij van blijdschap naar onzekerheid en bezorgdheid.

Wil je weten hoe dit afloopt en wat het was? Volg mij dan en lees dit in mijn nieuwe blog.