De weg van 7 naar 27 weken zwangerschap in corona tijd

In mijn vorige blog vertelde ik jullie over mijn 7 weken echo. Hier zagen ze een rondje dat niet in mijn baarmoeder hoorde. Na een vervolg controle was het rondje verdwenen. Hoogstwaarschijnlijk een cyste die vanzelf weg is gegaan. Ontzettend opgelucht verlieten mijn vriend en ik de controle.

Daarna volgde er een controle echo. Hier bleek dat de cyste niet meer teruggekomen was, maar er was wel iets anders te zien wat de verloskundige zorgen baarde. Ze zag iets bij het buikje van het kindje. Ze dacht dat dit eventueel de darmpjes waren die eruit lagen. Dit mag tot 12 weken. Na 12 weken moet dit weer in het buikje zitten. Weer iets dat ons zorgen baarde!

Met 12 weken gingen wij naar de echo die voor ons erg belangrijk was. Ze heeft het buikje goed onderzocht en concludeerde dat de darmpjes weer in de buikwand zaten. Ontzettend opgelucht en blij verlieten we de echo. Tegelijkertijd hoopten we dat de uitslag van de NIPT-test ook goed zou zijn.

Ondertussen heb ik eerst met 11 weken bloed laten afnemen voor de NIPT-test. Ik wilde mij kunnen voorbereiden op een eventuele afwijking. Bij de NIPT-test konden wij kiezen om alle chromosomen te laten onderzoeken of alleen de onderzoeker te laten kijken naar down-, edwards- of het patausyndroom. Wij hebben gekozen om alleen te laten kijken naar down-, edwards- of het patausyndroom.

Ik vond de NIPT-test spannend, omdat ze aardig wat buisjes bloed afnamen. Ik zei tegen die vrouw dat ik me niet moest aanstellen, de bevalling moest immers nog komen. Toen vertelde de verpleegster dat er zelfs vrouwen waren die zeiden: “Doe mij nog maar een bevalling!” Bloedprikken vind ik helemaal niks. Ik moest hierom lachen en gelukkig viel het allemaal reuze mee.

Tijdens het avondeten kregen wij rond 18 uur telefoon van een onbekend nummer. Ik had hier even geen zin en gaf de telefoon aan mijn vriend die ineens vol blijdschap zei: “U kunt onze dag niet beter maken! Bedankt voor het telefoontje.” Wat bleek? De verloskundige belde met goed nieuws. Het kindje was negatief getest op down-, edwards- of het patausyndroom. Totaal overrompeld en ontzettend blij kon ik nu genieten van het gevoel dat alles goed zat!

Op dat moment kwam corona steeds meer ter sprake en begonnen er corona maatregelen te komen. Onze gender reveal party konden we nu wel vergeten. Dit zou een gender reveal party op afstand worden. Misschien konden we het geslacht bekend maken met een video of met een ballon met onze ouders op afstand in de tuin?

Ik had mijn 20 weken echo gepland in een ziekenhuis, aangezien ik zelf maar 1 nier heb. Voor de 20 weken echo mocht mijn vriend mee, waar ik erg blij mee was. Ik gaf eerlijk aan dat ik al een tijd verkouden was. Ik zou een mondkapje krijgen en mocht toch komen, gelukkig! Eenmaal in het ziekenhuis zag ik nog een vrouw met een mondkapje op zitten. Ik was gerustgesteld dat ik dus niet de enige was, die verkouden kwam. Ik werd opgehaald door een vrouw die zelf helemaal beschermd was met een mondkapje en een soort bril.

“Het is overduidelijk een meisje”, zei ze. Ik was even helemaal beduusd. Een meisje! We krijgen een meisje, dacht ik. Ze vroeg aan mijn vriend: “Had je dit verwacht?” Mijn vriend antwoordde met: “Nee, we dachten echt dat het een jongen zou worden.” Hij lachte het een beetje ongemakkelijk weg. Ik durfde mijn vriend niet aan te kijken. Had ik het nu verkeerd gezegd tegen die vrouw? We wilden het zo graag met vrienden op afstand of via een video bekend maken zonder het zelf al te weten.

De rest van de echo kreeg ik niet goed mee. We liepen de kamer uit en op de gang omhelsden we elkaar. We krijgen gewoon een meisje. Ontzettend blij en totaal overrompeld verlieten wij het ziekenhuis.

Onze vrienden hebben wij kraskaarten gestuurd via de post. Om ze zo op een leuke manier te laten weten wat het geslacht van ons kindje is.

Daarna volgde een periode van rust voor het kindje en mij, maar tegelijkertijd onzekerheid over corona. De scholen gingen dicht. Dit betekende voor mij thuisonderwijs bieden. Ik merkte dat ik hierdoor veel kon ontspannen tussendoor. Dit vond ik nu in de zwangerschap wel prettig.

Binnenkort krijg ik een gesprek met de gynaecoloog in het ziekenhuis. Ik heb een scoliose in mijn nek en onderrug. Ik ben benieuwd wat hem of haar de beste manier van bevallen voor mij lijkt. En welke tips ik kan krijgen. Ben je benieuwd. Volg het verder in mijn volgende blog.