Waarom jij een wonder bent

Ik was denk ik 14 jaar toen ik voor het eerst naar de huisarts ging met klachten. Mijn menstruatie kwam niet op gang net als meiden om mij heen. Mijn lichaam werd niet volwassen. Borstgroei kwam slecht op gang en ook al zat er wel wat, dit bestond grotendeels uit vet en niet uit borstweefsel. Toen ik mijn ‘puppy vet’ verloor bleef er dan ook niet veel over dan een paar hangende theezakjes.

De huisarts wou mij niet helpen tot ik de leeftijd van 18 gehaald had. “Ga maar aan de pil”, werd er gezegd. Dit gebeurde ook. Pil op pil, prikpil, weer een andere pil. Ik werd van alle soorten pillen ziek. Ik presteerde niet meer en lag alleen maar op bed. Dan maar geen pil. Seks was ik nog lang niet aan toe maar één ding wist ik wel vanaf een hele jonge leeftijd. Ik wil kinderen.

Toen ik 18 werd waren de problemen nog steeds hetzelfde. Ik had een relatie en wij dachten al vroeg aan kinderen. Opnieuw naar de huisarts. Deze keer wel naar huis met labformulieren. Een week later kreeg ik de uitslag. Mijn FSH hormoon lag te hoog en mijn testosteron, vergeleken met andere vrouwen, lag ook te hoog. Er werd een echo gemaakt. Heel veel ei-blaasjes. Er werd uitgelegd dat ik PCO syndroom heb, PCOS.

Geen dodelijk iets, prima mee te leven, maar m’n vruchtbaarheid was wel sterk verminderd. Het was zeker niet onmogelijk, maar er was wel hulp nodig. Hulp die ik niet kreeg op m’n 18e. Ik was ‘te jong’ en ik werd naar een medisch psycholoog gestuurd om te kijken of ik wel toe was aan kinderen. Iets waar ik ongelofelijk boos om ben geweest. Iemand die wel normaal vruchtbaar was hoefde niet op z'n 18e eerst te gaan praten om te kijken of ze er wel aan toe was.

Achteraf gezien ben ik heel erg blij dat het zo gelopen is. Ik ben niet samen met de man waar ik toen mee samen was en hierdoor is er voorkomen dat ik nu een kindje zou hebben van iemand waar ik geen relatie meer mee heb. Geen dis-respect naar vrouwen die een kind hebben van een man waar ze niet meer mee samen zijn.

Ik heb mij enorm goed voor kunnen bereiden afgelopen jaren. Mij goed kunnen verdiepen in wat PCOS nu eigenlijk inhoudt en wat er moet gebeuren als ik wel een kindje wil. Persoonlijk denk ik dat dit mij een enorme voorsprong heeft gegeven in het traject. Veel vrouwen komen er pas achter als ze begonnen zijn, en dan moet die geestelijke verwerking en zo een traject samen vallen. Dit is iets wat heel zwaar kan zijn en ik mag in mijn handen knijpen dat ik dit al heb kunnen doen voordat er een traject gestart werd.

We maken een sprong van 10 jaar. Ik was nog net 27 toen ik mijn huidige man leerde kennen. Vanaf de eerste dag ben ik open en eerlijk geweest over m’n PCOS. Ik heb in de jaren voorafgaand mannen gehad die elke keer twijfelden of ze wel of geen kinderen wilden en voor mijn gevoel begon m’n tijd te dringen. Wist ik veel hoe lang ik in een traject ging zitten en een man die niet wist of hij dat wel aan kon of hij überhaupt wel kinderen wilde, kon ik niet gebruiken. Ik denk dat ik het in de eerste week al vertelde en kreeg direct een hoop bijval en steun. Wat er ook zou gebeuren, ook hij kwam uit een warm nest en kinderen krijgen was iets wat bovenaan zijn toekomstplannen stond.

Na het een jaar ‘zelf’ geprobeerd te hebben, mochten wij terecht bij mijn gynaecoloog. Doordat m’n gewicht goed was en ik voor de rest ook gezond was, kregen wij meteen de eerste ronde Clomid mee. Wij woonde toen in Heemskerk en mijn gynaecoloog zat in Alkmaar. Dit werd 3x per week heen en weer voor controle. Er werd mij verteld dat er sinds een paar jaar ook een nieuw soort operatie was voor vrouwen met PCOS, echter ben ik zo vreselijk bang voor een narcose (bang om controle weg te geven) dat ik die operatie in eerste instantie afsloeg.

We maken een sprong van ongeveer 2 jaar. In die twee jaar ben ik resistent geworden van de Clomid en begonnen met spuiten van hormonen. Gonal F om een eitje te laten groeien, Pregnyl om deze te laten springen. Ook dit werd einde verhaal. We waren al zoveel rondes bezig dat de gynaecoloog ons over wou laten gaan op IUI. Wel met 1 kanttekening. Ik mocht niet verder naar IUI als ik de HSG (door spuiten baarmoeder en eileiders) had laten doen.

Daarbij benadrukte ze dat dit in combinatie met de LEO operatie kon en dat dit veel succesverhalen gaf. Ik ben overstag gegaan en kon binnen een maand ongeveer al geopereerd worden in een ander ziekenhuis. Die paar weken bestonden uit heel veel kalmeringsmiddelen, doordat ik het niet naast mij neer kon leggen dat ik onder narcose moest. Hoe ver ga je op dat moment voor een kind? Heel ver.

Na de operatie hadden we rust. Zelf besloten. De operatie was eind mei 2017. Wij gingen in juni trouwen, ik werd 30 jaar in juni en we waren letterlijk moe van het hele traject. De afspraak was dat wij in oktober weer contact op zouden nemen met het ziekenhuis om het IUI traject op te starten. Even geen hormonen in m'n lijf, even geen inwendige echo’s, even geen gegluur in mn kijkdoos. Wat. Een. Rust.

Het is begin oktober 2017. We hadden net een huis gekocht (mei 2017), getrouwd, nieuwe hond geadopteerd en zaten middenin de verbouwing van ons huis. Want man man man, wat moest daar veel aan gebeuren, en wat kwam er nog veel boven water waarvan we niet wisten dat dat ook gedaan moest worden. M’n man en ik begonnen te botsen. Mijn oergevoel schreeuwde: ‘ER MOET EEN KINDJE KOMEN!’ Maar mijn rationele geest zei: ‘Stop ermee, je gaat hier kapot aan.’

M’n man en ik hebben gepraat. Het IUI traject kwam er aan. Maar was dit nog wel wat wij voor ogen hadden? Wij waren zo moe van al die ziekenhuisbezoeken. Heen en weer naar Alkmaar, om 6:30 de deur uit naar Alkmaar om daar om 8:00 te kunnen prikken om meteen de trein terug te pakken om om 9:30 te starten met werken in Haarlem. Hoe heb ik dat al die tijd gedaan? Als ik eraan terugdenk moet dit een automatische piloot geweest zijn.

We hebben gehuild, getroost, boos geworden, nog meer gehuild en nog meer boos geworden. Waarom moest het allemaal zo moeilijk gaan. Maar één ding was zeker voor ons. We stoppen ermee. De koek is op. Wij gaan niet meer verder in een traject om een kindje te krijgen. Nu ik dit allemaal zo typ, opnieuw beleef, die emoties weer voel, valt er een traan op mijn toetsenbord. Gedoofd door verdriet die nooit een plekje heeft gekregen. Want hoe kan je dit in godsnaam beslissen? Hoe kan je zo een grote kinderwens hebben en er na een aantal jaar al mee stoppen?

Wij waren zo bang dat het niet ging lukken, dat we de aankomende 10 jaar lang bezig zouden zijn met iets waardoor wij zouden vergeten dat wij geluk en liefde met elkaar te delen hebben. Je moet immers niet bezig zijn met ‘gelukkig worden’, je moet bezig zijn met ‘gelukkig zijn’. En dat waren wij niet in dit traject. Totaal niet ook. Dusdanig dat de kans 99% was dat ons huwelijk niet lang geduurd had als wij hiermee door waren gegaan.

Twee of drie weken nadat m’n man en ik bijna een week lang gepraat hebben. Dat we stopten, dat mijn hart brak in 1000 stukjes, dat mijn toekomst zo onzeker werd. Het was 21 oktober 2017. Ik was een week over tijd. Maar ja, dat zegt in mijn geval helemaal niks. Ik werd soms jaren niet ongesteld en dat ik nu na die LEO operatie precies op tijd ongesteld werd, nam ik voor lief. Ik heb er nooit bij nagedacht dat ik misschien vruchtbaar zou kunnen zijn.

21 oktober 2017. Ik werd wakker en bedacht mij dat ik ’s avonds iets van een feestje had of in ieder geval iets met alcohol. Ik had nog één zwangerschapstest liggen en dacht: ‘Joh, waarom niet.’ Zo gezegd zo gedaan. Ik doe die zwangerschapstest en ga koffie zetten. Voordat ik weer naar boven wil lopen met de koffie bedenk ik mij dat ik die zwangerschapstest nog moest bekijken. Ik denk dat ik toen pas begreep wat mensen zeggen ‘als de wereld even een seconde lijkt stil te staan’. Positief? Is deze test nou positief? M’n badjas glijd half van mij af en al stuntelend sta ik met test en gebruiksaanwijzing, de grootte van een landkaart, in de gang de uitslag te vergelijken met wat in de aanwijzing staat. ‘Positief? Wat?! SCHAT! DEZE TEST ZEGT DAT IK ZWANGER BEN!’

Het besef dat wij al zwanger waren toen wij besloten te stoppen met de behandelingen heeft lang geduurd. En natuurlijk kregen we opmerkingen als: ‘Zie je nu! Als je het loslaat gebeurt het!’ Ik geef nu alvast een tip voor mensen die totaal niet weten wat een traject inhoudt, zeg dit maar niet. Je weet half niet wat er aan vooraf is gegaan en deze opmerking kan heel pijn doen.

Ook al waren de eerste weken van m’n zwangerschap erg onzeker, nog weet ik hoeveel testen gedaan, hebben wij nu een gezonde zoon van ruim 10 maanden. Een oprecht wonder!!