Wanneer ben je toe aan een tweede kindje?

Wat is dat een grijs gebied… Wanneer ben je toe aan kindje nummer 2, 3 of misschien wel 4? En als jij er aan toe bent, is jouw partner er dan klaar voor? En hoe voer je zo'n gesprek? Dit waren een aantal vragen die in mijn hoofd rondgingen.

Het begon toen Jelle (mijn zoontje) ongeveer 9 maanden oud was. Het echte babyachtige was er wel vanaf, Jelle wilde van alles ondernemen. Zelf kunnen zitten, kruipen door de kamer en staan aan de tafel of bank. “Niet te snel!!!”, was alles wat ik op dat soort momenten dacht. Echt normaal ben ik niet zo sentimentele dwaal, maar sinds ik moeder ben.... pfff... wat een veranderingen. En wat leert hij veel in zijn 1ste levensjaar.

Aan mijn relatie merkte ik dat we echt nog niet klaar waren voor een tweede kindje. Jelle is een moeilijke slaper die ’s nachts maar niet door wilt slapen. Dus gebroken nachten, hectiek op werk en proberen om alle ballen omhoog te houden, hadden invloed op onze relatie. En niet ten goede. Dus besloot ik om mijn kinderwens nog maar even voor mij te houden.

Nu is Jelle bijna anderhalf. Het slapen is dan niet verbeterd, maar alles erom heen wel. Op sommige dagen voel ik mij supermom! Werken, boodschappen doen, huishouden, koken en alles organiseren rond Jelle, het is allemaal normaal geworden en loopt op rolletjes. En onze relatie is ook verbeterd.

En daar kwamen die vragen weer, mijn kinderwens en hopelijk ook de kinderwens bij mijn partner. Maar hoe kom ik daar achter of die er hetzelfde overdenkt. Nou vrij simpel eigenlijk, gewoon vragen!?!?!

Op een doordeweekse avond toen Jelle lag te slapen, ben ik maar eens het gesprek aangegaan dat ik wel toe was aan een tweede kindje. Zijn eerste reactie was niet zoals ik had gehoopt. Er kwam een diepe rimpel in zijn voorhoofd en vroeg: “Ohh, waarom denk je dat we er klaar voor zijn?”
Mijn antwoord: “Mijn gevoel, alles loopt op rolletjes, op werk gaat het goed, dus ja…”
Er werd gelachen en ook mijn partner gaf aan dat hij hetzelfde er over dacht.

Dus weg pil!!! En proberen maar...