Wormpje als zusje of broertje bij de eerste echo

Maandag 29 augustus, 8 weken zwanger, kregen wij de eerste echo. Eigenlijk doen ze dit bij onze praktijk pas vanaf 9 weken, maar omdat ik een week later met vakantie ging, heb ik gevraagd of ik een weekje eerder mocht komen. Gelukkig was dat geen probleem.

Niels mee, Daan mee en op naar de verloskundige praktijk. We hadden er enorm veel zin in, maar zenuwen waren zeker ook aanwezig. Leeft het wel? Misschien zijn het er twee? Ben ik wel zwanger? De vreemdste vragen komen naar boven.

Je bent inmiddels twee maanden zwanger en toch blijf je twijfels hebben of het allemaal wel goed zit. Een officieel bewijs is er immers nog niet. Hoe vaak hoor je wel niet dat bij de echo bleek, dat het hartje niet klopte. Nou ja, ik lees dit soort slecht-nieuws-berichten altijd op forums. Ik hou er van mij goed in te lezen en ervaringen van anderen te lezen. Vervolgens de risico’s te analyseren, zodat ik niet voor verrassingen kom te staan en al helemaal geen nare verrassingen. Ik ben geen 'doemdenker', maar ik wil wel graag weten wat er allemaal kan gebeuren. Belemmerd dit mij niet om te genieten? Nee, in tegendeel! Zo denk ik precies te weten wat ik moet voelen als het niet goed zit of juist wel goed zit en aangezien ik nooit echt pijn heb, ben ik blij en heb ik vertrouwen. Maar zo vlak voor een echo (en al helemaal een eerste echo) kan ik er niet omheen dat ik ook over de minder leuke dingen nadenk.

En daarom ben ik eigenlijk altijd heel voorzichtig met de bekendmaking. Dit in tegenstelling tot Niels, die zijn mond niet kon houden en met 4,5 week al zijn collega’s al mede had gedeeld dat hij weer papa werd. Dat mocht hij van mij, omdat zijn collega’s overal behalve bij ons in de buurt wonen. En hij moest het écht aan iemand vertellen. Nou ik wil het pas echt vertellen als het eerste bewijs, de echo, geleverd is. Natuurlijk kan het daarna nog altijd fout, maar de kansen worden dan aanzienlijk kleiner.

De verloskundige deed een korte intake. Geen idee wat ze vroeg, de standaard vragen volgens mij. Het enige waar ik op dat moment aan kon denken was: “Kom maar op met die echo!” Tot dat ik iets hoorde van, ‘inwendige echo maken’. Euhm pardon! “Kunt u dat nog eens herhalen?!” “Je bent 8 weken zwanger, de kans is aanwezig dat we uitwendig niks kunnen zien, vandaar dat we het inwendig willen proberen.” Gaf de verloskundige aan. “Tenzij je daar problemen mee hebt.” Pfff, ja daar heb ik wel problemen mee, gewoon omdat ik dit niet had verwacht. Anders had ik Daan denk ik ook niet meegenomen. Je zou denken dat je na een eerste zwangerschap over dit puntje heen zou zijn, maar niets was minder waar. “Nou weet je”, zei de verloskundige, “we kunnen het uitwendig proberen, zien we echt niks, kunnen we het altijd nog inwendig proberen.” “Nou, dat lijkt mij een strak plan”, zei ik opgelucht.

Al mijn vragen over het leven van de baby in mijn buik waren verdwenen. Het enige waar ik nu op hoopte was dat we het uitwendig konden zien. Dus op de tafel, shirt omhoog, koude gel op mijn buik en zoeken maar. Dit voelde als vanouds en in één keer was het daar. Daar op het scherm. Een klein bolletje met uitstulpsels en iets in het midden wat als een razende te keer ging, het hartje. Hij doet het!!! De verloskundige bevestigde het.

Vervolgens Daan uitleg gegeven over het wormpje op de foto. "Nou Daan, dit is je broertje of zusje. Dit is een baby en die zit de buik van mama." Je zag hem denken, jullie kunnen me van alles wijs maken, maar ik ga echt geen worm als broertje of zusje krijgen hoor. En haal nu maar snel dat echo apparaat van mama haar buik af. Dadelijk doe je haar nog pijn! Nee, Daan is nog te jong om het te snappen en dat is niet erg, dat weten we nu. Hij zal de komende maanden toch steeds mee moeten naar de verloskundige praktijk en daar hebben ze ook leuk speelgoed, dus meneer vermaakt zich verder wel.

Natuurlijk heb ik nog voorzichtig gevraagd of er geen tweede te vinden was, want op dat moment was ik er nog van overtuigd dat er twee in mijn buik zaten, maar nee … het was er echt maar eentje. Niels blij en ik lichtjes teleurgesteld. Nou, dat is een groot woord, maar jammer vond ik het wel een beetje. De verloskundige snapte niets van mijn reactie. Weet je wel hoeveel risico’s een meerlingzwangerschap met zich meebrengt?! Nou geen idee, maar dan nog wilde ik het risico graag aan gaan. Ik heb me wel verontschuldigd voor deze kronkel in mijn hoofd, want zij vond het maar erg raar dat ik zo dacht. Ach ja, ik ben nou eenmaal niet standaard.

En natuurlijk ben ik super blij met deze levende worm in mijn buik, ook al is het er maar eentje. Voor nu ben ik helemaal gerustgesteld en kan ik volgende week met een gerust hart op vakantie. Canada here we come!