Mijn ervaring als zwangere in het Spaarne ziekenhuis en VUmc

Zoals al aangegeven in mijn eerste blog, zou er een vervolgonderzoek plaatsvinden wegens de diagnose ‘vasa previa’.

Op de eerste echo in het Spaarne ziekenhuis te Haarlem lag de baby vrij laag en konden ze niet goed zien of de aders daadwerkelijk de vliezen in liepen en waar. Ik gaf aan dat ze beter de eerdere beelden konden opvragen bij de echo expert en specifiek om de 20-weken beelden te bekijken. Hier had de baby namelijk nog veel ruimte. Dit zouden ze doen.

Op maandag had ik mijn tweede echo. Wederom een zelfde verhaal. De baby lag te laag helaas. Ik vroeg wederom of de 20-weken echo beelden waren bekeken. “Nee nog niet”, gaf de echoscopiste aan.

Moet je net mij hebben, ik zit altijd overal bovenop en denk vaak twee stappen verder, daarnaast heb ik gewoon geen geduld. De dames uit het ziekenhuis zeiden dat ik moest afwachten op het gesprek met de gynaecoloog en dat er wel iemand uit het VU kon meekijken bij de volgende echo.

Ik voelde me enigszins verslagen. Graag had ik nu geweten hoe ik zou moeten bevallen en wanneer. Want laten we eerlijk zijn, met de diagnose ‘vasa previa’ is een spontane bevalling levensbedreigend voor mij of de baby. Mijn vliezen zouden niet mogen breken op natuurlijke wijze. Op internet had ik al research gedaan en zag dat in de meeste gevallen de baby werd gehaald bij week 35. Ik zat al in week 31…

Thuis aangekomen heb ik direct een verwijzing geregeld voor een second opinion bij het VU ziekenhuis te Amsterdam. Verder verliep de week nogal langzaam. Op woensdag mocht ik naar Dr. Pernet in het Spaarne.

Inmiddels had ik nog maar weinig vertrouwen in de gehele gang van zaken. Mijn bloeddruk werd opgenomen en ik mocht naar binnen. De dokter gaf aan dat ze mijn dossier dezelfde ochtend had gekregen en dat het om een nogal complexe zaak ging.

Ze vond het jammer dat de echo beelden niet geheel duidelijk waren en gaf aan dat zij hier niets aan kon toevoegen, want zij had immers ook niet de juiste expertise om wel een goed echo beeld te schetsen.

Ik vroeg “Wat doe ik hier dan?” Ze zei: “We hebben iemand uit het VU wekelijks en zij kan je verder helpen.” Ik gaf aan dat ik het hierbij wilde laten en zelf wel naar het VU zou gaan. “Maar daar heb je onze hulp voor nodig”, antwoordde ze. Ehm, nope, ik heb al een doorverwijzing en een afspraak aanstaande vrijdag…

Ik vroeg of de beelden inmiddels wel waren bekeken van de 20-weken echo. “Nee, alleen de 30-weken echo”, antwoordde ze. Mijn hormonen raasden door mijn lichaam en ik stond op: “Ik ben hier echt helemaal klaar mee zeg. Ik heb 10 keer aangegeven dat jullie naar eerdere echo beelden moeten kijken.”

Ze vond het vervelend dat het zo was gelopen en zou me de volgende dag bellen. Opstandig stormde ik het ziekenhuis uit. Het zal je niet verbazen, ik ben niet gebeld de volgende dag.

Vrijdag mocht ik naar VUmc voor een intake. Ik had hier een goed gevoel over. Bij de echoscopiste aangekomen waren mijn beelden inmiddels al bekeken. De vorige dag had ik die laten opsturen. Oké, huiswerk gedaan dus, pluspunt VUmc!

De echoscopiste gaf aan dat er direct een gynaecoloog zou meekijken met de echo. Wat super zeg! Met zijn tweeën begonnen ze te kijken en al snel werd de diagnose gesteld dat de aders van de baby door mijn vliezen heen liepen. Er werd nog een arts bijgehaald en zij had dezelfde conclusie.

Ik vroeg of de baby met week 35 gehaald zou moeten worden. Dit was inderdaad het geval. Ze gaven mij direct een formulier mee om bloed af te nemen en gaven aan dat ik naar de anesthesist mocht. Daarnaast mocht ik naar een medisch verloskundige.

Alles ging super rap, meer mijn ‘cup of tea’ zeg maar. Hoewel het nieuws niet fijn was en ik uiteraard liever natuurlijk had willen bevallen in week 40 was ik wel blij met deze duidelijkheid en dit perfecte behandelplan.

Over vier weken komt mijn baby al! Thuis kreeg ik ineens een versnelde vorm van nesteldrang. Wat heb ik nog nodig, wat moet nog gedaan worden? Gelukkig was ik al goed voorbereid en heb ik al een goede babykamer met een ruim gevulde kledingkast.

Maar goed, een excuus voor shoppen heb ik niet nodig. Direct ben ik alle webshops afgegaan, Zalando, Wehkamp en noem maar op. Kleding in maatje 44 besteld voor de kleine. Ook heb ik toch maar een kleiner wiegje besteld. Als de baby zo klein is, dan is de ledikant helemaal mega groot, dat wilde ik hem niet aandoen.

Komende weken heb ik meerdere afspraken in het VU ziekenhuis. Ze houden mij goed in de gaten en ik probeer rustig te blijven en positief. Keep you posted!