Onverwachte aspecten - een buiten baarmoedelijke zwangerschap

10 mei was ik nog happy. Ik deed namelijk een zwangerschapstest en niet 1 maar 6x. Allemaal positief. Ik zat even terug te rekenen. Hoe is dit mogelijk? 19 april was ik nog ongesteld tot minstens 26 april. Mijn vruchtbare dagen waren dan begin mei. Hoe kan de test nu al positief zijn?

Maandag belde ik de huisarts. Hij zei dat het apart was dat ik zo een vroege test had en vroeg zich af of ik niet (1) eerder zwanger was of (2) zwanger van een tweeling was. Ik was in shock. Als iemand mij kent weet diegene dat ik niet hou van onzekerheden en vage vermoedens. Ik belde het VUMC. Zij planden een echo in. Maar wel pas over twee weken, aangezien er dan meer zichtbaar zou kunnen zijn. Ik kon zo snel bij het VUMC terecht gezien eerdere zwangerschapscomplicaties (Zie eerdere blogs).

Ik was echter niet gerust en belde een echo centrum in de buurt en liet de volgende dag een echo afnemen. De mevrouw zag niets. Ik was teleurgesteld. Ze zei er zijn twee opties, (1) of je hebt een vroege zwangerschap (2) of het is een buiten baarmoedelijke zwangerschap. De eerdere zwangerschap was dus uitgesloten.

De tijd kroop voorbij. Vervolgens was de echo afspraak in het VUMC. Daar zagen ze een lege baarmoeder. Erg pijnlijk. Hoewel wij het getroffen hebben met een geweldige zoon, zag ik toch wel een tweede exemplaar voor me. Nog zo een cutie. Zou geweldig zijn. Ze hebben verder gekeken en besloten bloed te prikken. Daarna deed de gynaecoloog nog een echo.

Ik moest twee uur wachten, maar besloot naar huis te gaan. “Bel me maar”, zei ik. Thuis aangekomen werd ik direct gebeld. “Uw zwangerschapshormoon is zo hoog. U dient per direct naar het AMC te gaan. Zij zijn gespecialiseerd in buiten baarmoedelijke zwangerschappen. U dient per direct te vertrekken.”

Ik bleef heel kalm en belde mijn moeder. Mijn vriend bleef thuis, want hij had net nachtdienst gehad en het was de eerste dag dat onze zoon weer naar de crèche ging. In het AMC aangekomen werd ons medegedeeld dat mijn moeder niet mee mocht naar de spoedeisende hulp. Spoedeisend dacht ik. Ben ik spoedeisend? Mama zei tegen de receptionist: “Ik ga toch mee.”

In de wachtkamer aangekomen leek niets spoedeisend meer. We moesten twee uur wachten. Vervolgens weer een echo. Twee artsen keken mee en konden het niet definitief verklaren. Door een eerdere keizersnede had ik al een litteken op mijn baarmoeder. Dus lastig om exact te zien of daar geen vruchtje genesteld was. Toch bleef ik hoop houden op een goede afloop.

Beide gynaecologen gaven aan om het resultaat intern te bespreken. Ze konden nog niets zeggen. Er werd gevraagd of ik pijn had gehad. Toevallig had ik een paar dagen geleden krampen en die voelde nogal heftig. Ik ben toen even gaan zitten, want ik was met George aan het spelen. Door een hoge pijngrens is iets soms lastig in te schatten.

Tijdens het wachten werd ik ook nog gebeld door de crèche. “Hoest George altijd als een zeehondje als hij huilt?” Ik zeg: “Thuis huilt hij niet zoveel.” Het was natuurlijk de eerste crèche dag, gezien Corona, dus het zal zwaar voor hem zijn. Achteraf denk ik dat hij toch iets aanvoelde. Desalniettemin ben ik het type ‘bezorgde moeder’, dus ik heb mijn vriend wakker gebeld en gevraagd of hij George kon ophalen. Dan kon ik gerust verder focussen op de zwangerschap of geen zwangerschap.

We werden geroepen in een heel klein bedompt kamertje. Ik zei tegen mijn moeder: “Dit is een slecht nieuws gesprek.” Ja hoor. “We gaan u toch opereren. Het zal een kijk operatie zijn. We maken gaatjes en kijken of wat we denken ook waar is. Wellicht heeft het vruchtje zich genesteld in de rechter eileider.”

Vervolgens moet je akkoord gaan met het feit dat ze de eileider weghalen. Alleen als de linker intact is uiteraard. Anders laten ze hem wel zitten en maken ze alleen een sneetje om het vruchtje eruit te halen. Als het vruchtje in de eierstok zit dan krijg je medicatie. Soort lichte chemo. En als de zwangerschap normaal intact is doen ze niets. Ik bleef hoop houden. Ik voelde me zo zwanger. Mijn hele lichaam schreeuwde het uit. Hormonen, borsten, de hele mikmak.

Ik ging akkoord. Ze zei: “We gaan uw buik opblazen met een gas en gaan met instrumenten naar binnen.” Ik werd direct opgenomen. Het enige wat ik snel in mijn tas had kunnen gooien was een schone onderbroek. Er werd gevraagd wat ik had gegeten. “Ontbijt” zei ik, “en een giga gevulde koek, zo een verse van de AH. Heerlijk.” Ik moest natuurlijk nuchter zijn voor de operatie, dus ik mocht niets meer hebben. Een infuus werd ingebracht.

Vervolgens wachten maar. “Hoe lang moet ik wachten?” vroeg ik. Geen idee. Niemand kon mij wat vertellen. Je staat op de spoedlijst, maar als er spoedjes tussenkomen die ernstiger zijn, gaan die voor. We gaan sowieso vandaag opereren.

Er werd een Corona test afgenomen. Vervolgens werd het avond. Ik miste mijn zoon verschrikkelijk. En ik hield hoop dat ik dezelfde dag geopereerd zou worden en naar huis zou mogen. Tot het slechte nieuws kwam. We gaan u niet meer opereren vandaag. De Corona uitslag is niet binnen. Ik zei: “Prima, dan ga ik lekker naar huis en kom ik morgen wel terug.” Helaas was dat niet mogelijk.

Ik sliep in het ziekenhuis. Niets voor mij. Voor niemand denk ik. Zo een kille omgeving. De enige troost is je telefoon, waarmee je contact hebt met de buitenwereld. Ik heb al mijn vrienden op dat moment gebeld. Even bijkletsen. Ik werd opgevrolijkt en kreeg goed advies. De tijd vloog. Ik belde een paar uur die avond. Facetimen met mijn zoon en vriend. Ze werden gek van mij inmiddels .

De volgende dag zou ik vroeg geopereerd worden. Ik twijfelde of ik mijn wekker moest zetten. Gelukkig werd ik na twee uurtjes geslapen te hebben om 6 uur al wakker. Ik was speedy (as usual). Wassen, haren, tanden en zat rechtop in bed. Let’s do this. Inmiddels had twee dagen niet gegeten en gedronken, dus ik was er klaar mee.

In het ziekenhuis ontwaken op mijn verjaardag. Dit had ik zo niet gedacht. In gedachte lag ik thuis op bed en kreeg ik ontbijt en een ‘mooie’ tekening van mijn vriend en zoon. Verschillend personeel van het ziekenhuis kwam binnen om me te feliciteren en ze gaven aan dat het extra sneu was voor mij om op mijn verjaardag in het ziekenhuis te liggen.

Ene zuster na de andere kwam binnen om te zeggen dat mijn operatie uitgesteld werd, gezien de enorme hoeveelheid spoed operaties. Er was eigenlijk een soort personeelstekort. Daarnaast waren alle operaties natuurlijk weer opgepakt na de Corona golf. Ze liepen dus al achter.

De tijd kroop voorbij. Er kwam weer een arts met de mededeling dat mijn Corona test zoek was. Er werd een nieuwe test afgenomen. Deze keer in mijn keel en neus. Wellicht was die vorige test dan toch niet voldoende, aangezien dat alleen een keel test was. De zuster gaf aan dat dat een oude test was. Wat een gedoe dacht Ik. Ik probeerde goed mee te werken, maar mijn hormonen waren op hol. Dus echt aardig was ik niet.

Ineens werd ik misselijk en duizelig en kreeg ik pijn rechts onderin mijn buik. Ik dacht het einde is nabij. Op mijn verjaardag nog wel. Wat cru.

Uiteindelijk werd ik om 19.30 uur gehaald. “Je moet nu mee”, zei de zuster. Yes! Als we opschieten, mag ik dan daarna nog naar huis?” vroeg ik. “Wie weet”, antwoordde ze.

Ik kreeg een ‘chillpil’ omdat ik de neiging heb om nogal agressief uit narcose te ontwaken. Mijn bed werd tegenover een oudere mevrouw gezet. Ik zag een hoop bloed en viel bijna flauw. Mijn God, waarom schermen ze dit niet af. Ik kon ook alleen maar daarheen kijken, want er was verder helemaal niets te zien. Ik lag na te denken. Buiten baarmoederlijke zwangerschap? Dat komt gewoon voor bij 1 op de 100 zwangerschappen. Wat een geluksvogel ben ik.

Mijn bed werd weer verschoven. “Sorry, wij gaan dicht, hahaha”, grapten de medewerkers. Ik werd naar een andere kant geschoven. Een lieve zuster gaf mij een telefoon van het ziekenhuis, want ik had aangegeven dat ik het haat om te wachten. We waren namelijk alweer een uur verder. Ik belde mijn vriend. Daarna mijn moeder, mijn zus. Lekker bellen. Wat ik allemaal heb gezegd, geen idee.

“Mevrouw, u bent aan de beurt.” Iedereen juigde inmiddels voor me! “Yes! Ik mag!”

Nooit zo blij geweest met een operatie! Alles werd opnieuw besproken. Er zullen 3 gaten gemaakt worden. Vervolgens blazen we uw buik op met gas en gaan we de eileider verwijderen in het ergste geval. Ik gaf nog even aan dat als er wel een zwangerschap geconstateerd zou worden, dat deze zwangerschap zeer welkom was. En of het dan niet schadelijk zou zijn de gehele ingreep. De dokter gaf aan van niet. Ik bleef hoop houden tot het laatste moment.

Ik werd de OK in gereden. Alles stond klaar en toen ging de telefoon. De medewerkster hing op en zei dat mijn operatie weer werd uitgesteld. Ik dacht nee, dit kan niet. Vervolgens werd er weer gebeld. Oké, dus we moeten mevrouw wel opereren nu. Ze wendde zich toch mij en zei: “U heeft mazzel, uw operatie gaat door.” Wat een mazzel hè, dacht ik.

Vervolgens moest ik aan een vakantie denken. “Ik denk wel aan mijn zoon”, zei ik. Wel 10 keer zeiden ze: “Laat het maar los mevrouw, laat het maar los.” Maar om mij in slaap te krijgen is wel een dubbele dosis voor nodig, kan ik je vertellen.

Vervolgens werd ik half wakker. Mijn moeder was erbij. Ze zei dat alles goed was gegaan, de eileider was verwijderd. Ik was zo mega moe. Ik kon niets zeggen en kreeg ook extra zuurstof. Ik was kapot. Mijn moeder zei: “Ik ga weg.” Ik dacht: “Nu al?” Blijkbaar zat ze er al heel lang en was het inmiddels al 2 uur in de nacht.

Ik werd naar mijn kamer gereden en moest slapen. Beetje gek als je altijd op je zij ligt, met al die slangen en zuurstof in mijn neus. Uiteindelijk sliep ik redelijk. Ik werd wakker van het gebel van mijn overbuurvrouw om 06:00 uur. Echt uitrusten doe je niet in een ziekenhuis. Ik zei dat ik naar huis wilde.

Ik heb wat gegeten, geplast met de zuster naast me, want ik viel bijna flauw en vervolgens mocht ik mijn moeder bellen. Ik belde rond 08:30 uur en zei tegen haar dat ze uiterlijk 10 uur in het ziekenhuis moest zijn. Ze zegt: “Ik doe mijn best.” Ik kon niet wachten om het AMC te verlaten. Hoe lief iedereen ook was.

Ik ging douchen en voelde me alweer sterk. Eindelijk wat kunnen eten ook. De arts kwam voor het eindgesprek. Dat werd tijd, want ik kon me niets herinneren van wat er nu gebeurd was. “Uw eileider is weggehaald”, zei ze. “Oh, betekent dat dan dat mijn andere eileider intact is?” “Oh, dat zou ik even in het operatieverslag moeten lezen.”

Bovendien wil ik weten wat de percentage is voor toekomstige buiten baarmoedelijke zwangerschap. Ik zei uit mijn hoofd 12 procent. Ik had mijn huiswerk wel gedaan. Na verloop van tijd kwam ze terug. Ze zei dat de linker eileider op het oog er goed uit zag. Het percentage was ook correct. Ik kreeg instructies mee om minstens 2 tot 6 weken ziek te melden en niets te doen. Na een week was ik aan het werk. Het herstel ging redelijk. Ik kreeg hulp van ouders en vriend i.v.m. tillen, want George weegt alweer 12 kg en dat ging niet.

Ik dacht dat ik redelijk in orde was, totdat ik een zacht gekookt ei kreeg, van mijn vriend. Ik gooide het zowat de hele kamer door. Dit mag ik niet hebben. Was mijn eerste reactie. Ik voelde me nog zoooo zwanger. De omschakeling naar niet zwanger, was te abrupt. Ik kon mijn hele dieet weer omgooien. De eerste dagen at ik amper. Ik voelde me opgeblazen gezien dat gas. Daarna ging het steeds wat beter.

Toch deed ik nog een zwangerschapstest. Daarin was nog steeds een plusje te zien. Tot de dag van vandaag is het nog lastig te beseffen en voel ik nog mijn hormonen gieren door mijn lichaam. Ik had wel dood kunnen zijn en ik ben mijn baby van 5 weken verloren. Het blijft een verwerkingsproces.

Desalniettemin sta ik stevig in mijn schoenen en ben ik het type dat vooruit kijkt. Ik zal nog wel een afscheidsritueel houden voor het verloren vruchtje, maar daar ben ik nu nog niet aan toe. Ik ben trots op mezelf dat ik zo snel de draad weer oppak. Sommige mensen blijven jaren hangen in dit soort dingen, maar ik prijs mij gelukkig met een prachtige zoon, een geweldige vriend, lieve ouders, zus, familie, en geweldige vrienden om me heen.

Door te praten en te schrijven verwerk ik alles. Voorlopig wil ik zeker komende maanden aan mezelf denken en genieten van het leven. Een tweede kindje zit er misschien voor ons niet meer in. Daarnaast voel ik me af en toe overreden door een vrachtwagen. Anderhalf jaar geleden een gevaarlijke zwangerschap gehad en keizersnede, daarna een bijholte operatie en nu weer een operatie. 2020 is mijn jaar niet. Maar voor niemand is 2020 een fijn jaar. Ik heb afgesproken dat mijn volgende verjaardag een stuk leuker is. Vergeten zal ik deze sowieso nooit meer.

Xxx
Fi