Zwangerschapsvergiftiging HELLP | De bevalling opwekken met ballonkatheter

Lees eerst de vorige blog: Begin van zwangerschapsvergiftiging HELLPsyndroom

Ik word 's ochtends wakker met minder pijn in mijn buik. De nachtrust heeft me goed gedaan. Ik kan weer wat eten en kan ook weer wat doen. Ik hoop dat het vandaag helemaal wegtrekt. Als het vanavond nog steeds aanwezig is, zal ik contact opnemen met de verloskundige, toch even het zekere voor het onzekere.

Overdag gaat het best redelijk, maar 's avonds komt de pijn in alle hevigheid weer terug. Ik besluit om de verloskundige te bellen en te vragen waar de pijn vandaan kan komen. Zelf heb ik al op internet gezocht en kom op een zwangerschapsvergiftiging uit, maar ik heb verder helemaal geen klachten. Mijn bloeddruk is altijd goed, ik houd geen vocht vast, geen hoofdpijn, niet duizelig, geen tintelingen en geen koorts. Wel heb ik me misselijk gevoeld en heb ik een bandgevoel in mijn buik.

De verloskundige hoort mijn verhaal aan en komt langs, zij wil graag mijn bloeddruk meten en controleren of er eiwit in mijn urine zit. Zij kan vanaf afstand niet beoordelen wat er aan de hand is. Mijn bloeddruk is inderdaad aan de hoge kant (mijn onderdruk). Daar kijken ze namelijk naar bij een mogelijke vergiftiging. Ook zit er een klein beetje eiwit in mijn urine. Standaardprotocol is om dan toch naar het ziekenhuis te gaan.

Ik pak al mijn spullen (vluchttas staat al klaar) en samen met mijn man gaan wij naar het ziekenhuis. Het is ondertussen al 21.30 uur. In het ziekenhuis word ik aan de CTG gelegd, word mijn bloeddruk automatisch gemeten en word er bloed afgenomen. Een uur lig ik aan de CTG en bloeddrukmeter. Met de baby gaat alles goed en ook mijn bloeddruk is in dit uur netjes en binnen de norm. Ik word naar huis gestuurd met de mededeling dat mijn bloed ook wel goed zal zijn en dat wij daar niet meer op hoeven te wachten. Anders zouden we nog een uur of langer in het ziekenhuis moeten blijven. Opgelucht gaan we weer terug naar huis, de vluchttas laten we voor de zekerheid nog maar even in de auto staan.

Na het innemen van wat paracetamol is de bandpijn in mijn buik helemaal verdwenen, gelukkig! Ik heb heerlijk geslapen en zit 's ochtends aan een heerlijk ontbijtje. Eindelijk heb ik mijn eetlust weer terug. Rond 9 uur gaat mijn telefoon, nummer onbekend, normaal neem ik die nooit op, maar nu voor de zekerheid toch maar opnemen. Het zou misschien het ziekenhuis wel kunnen zijn. En jawel, ze bellen van het ziekenhuis, mijn bloedonderzoek was toch niet goed. Zij hebben afwijkende bloedwaarden gevonden, die wijzen op een zwangerschapsvergiftiging.

Ik word gevraagd om mijn spullen te pakken en terug naar het ziekenhuis te komen. Omdat ik al 37 weken en 5 dagen zwanger ben, gaan ze de bevalling opwekken. Dit om zo min mogelijk schade aan te richten voor zowel de baby als mijzelf. Mijn man slaapt nog, ik maak hem zo snel mogelijk wakker en samen vertrekken wij naar het ziekenhuis. Wetende dat de volgende keer dat wij thuis komen, samen met baby zijn.

Als we aankomen in het ziekenhuis, worden we opgevangen door een verpleegkundige. Ik word naar een kamer op de verlosafdeling gebracht en krijg weer een bloeddrukmeter en CTG aangesloten. Vervolgens komt er een verloskundige langs om alles met mij door te spreken. Zij zullen vandaag een ballonkatheter met water inbrengen, om de baarmoedermond week te maken.

Vervolgens gaan ze morgen kijken of dit zijn werk gedaan heeft en kijken ze of ze de bevalling kunnen gaan 'opwekken'. Zij zullen mijn vliezen breken en daarna wachten op weeën of weeënopwekkers toedienen. Maandag 2 maart of dinsdag 3 maart zal onze zoon geboren worden.

Diezelfde verloskundige brengt een uur later een ballonkatheter in door middel van een inwendig onderzoek. Zij voelt aan mijn baarmoedermond en voelt dat mijn baarmoeder nog erg naar achteren ligt. Mijn baarmoedermond is nog erg hard. Zij trekt mijn baarmoedermond naar voren, om de ballon te kunnen plaatsen, dit is erg vervelend en pijnlijk. Zij voelt dat ik al 1-2 cm ontsluiting heb.

Het plaatsen van de ballon lukt niet in één keer, dus helaas moet zij dezelfde handeling nog een keer uitvoeren. Normaal beginnen ze met 30 ml water om te kijken wat dit doet, maar omdat ik al ontsluiting had, hebben ze gelijk 50 ml water in het ballonnetje gespoten. Vervolgens breng ik de dag door op mijn kamer op de kraamafdeling, wachtend of het ballonnetje zijn werk doet. Ik heb niks van de ballon gevoeld.

's Avonds stap ik nog lekker onder de douche, nadenkend over wat de volgende dag te wachten staat. Mijn man gaat 's avonds naar huis, want die mag deze nacht niet in het ziekenhuis slapen. Ik probeer wat te slapen, maar helaas kan ik niet makkelijk in slaap komen. Ik vraag aan een verpleegkundige om een slaaptablet en krijg deze. Vervolgens slaap ik heel eventjes wat, maar kom weinig tot rust door de spanning. Om 7 uur 's ochtends de volgende ochtend zal mijn man weer terug komen. Om 8 uur zal ik opgehaald worden om te kijken wat de ballon voor werk gedaan heeft en worden mijn vliezen gebroken.

Iets voor 7 uur komen mijn man en mijn moeder terug in het ziekenhuis. Ik wil graag dat mijn moeder in het ziekenhuis is en stand-by staat. Ik heb geen idee hoe het allemaal gaat lopen en hoe de bevalling gaat zijn. Uiteindelijk heb ik de afgelopen nacht misschien een uurtje goed geslapen, maar ik was veel te veel bezig met wat mij deze dag te wachten stond.

Rond half 8 komt een verpleegkundige van de kraamafdeling naar ons toe en vraagt of ik er klaar voor ben. Alle spullen die ik nodig heb, neem ik mee naar de verloskamers, de rest van de spullen kan op de kamer achter blijven. Het ballonnetje is niet vanzelf uitgevallen vannacht, dus ik ben extra benieuwd of het zijn werk gedaan heeft. Op de verloskamers krijg ik een kamer toegewezen en zal er een verloskundige naar ons toe komen. Zij zal mij inwendig gaan onderzoeken en bekijken hoe het eruit ziet.

Rond 8 uur komen een verloskundige en een co-assistent om mij te onderzoeken. Ook is er een verpleegkundige aanwezig. Ik heb ondertussen ook mega veel honger gekregen, want ik heb sinds het avond eten de vorige avond niets meer gegeten. Zij zullen zorgen dat ik een ontbijt krijg. Bij het onderzoeken, halen zij de ballon eruit en constateert de verloskundige dat ik al 4-5 cm ontsluiting heb. Mijn baarmoedermond is goed zacht geworden en ook al iets naar voren gekomen. De ballon heeft zijn werk gedaan, gelukkig! Ook super fijn dat ik al extra cm's erbij gekregen heb, zonder dat ik daar iets van gemerkt heb.

Ik denk dat mijn lichaam zich klaar aan het maken is voor een bevalling, aangezien die vergiftiging roet in het eten gooit. Omdat alles er zo goed uit ziet, gaan zij mijn vliezen breken. Vervolgens is het afwachten of mijn lichaam zelf iets gaat doen of dat ik weeënopwekkers toegediend ga krijgen. Ik hoop van harte dat mijn lichaam zelf gaat werken. Na ongeveer een half uurtje wachten, krijg ik lichte menstruatiekrampen in mijn buik. Zouden dit weeën zijn of wil ik dit alleen maar voelen?