Daar gaan we dan, het begin van de bevalling

De dagen tikten langzaam voorbij. We zaten inmiddels bijna één maand in ons nieuwe huis. Net op tijd, dacht ik nog. Zijn kamertje was klaar, vluchttas was ingepakt, hij kon komen! Ik heb ontelbare keren op de rand van mijn bed gezeten. Starend naar buiten, kan ik dit wel? Wat als het moederschap niet voor mij is weggelegd? Ieder weekend deden we alsof het ‘ons laatste weekend samen’ was.

Donderdagavond, ik ga nog even naar het toilet voor ik naar bed ga. Daar kwam het: de beroemde slijmprop. Ik app mijn moeder: “Ik denk dat het begonnen is!” Ik zeg tegen mijn vriend dat hij morgen niet mag gaan werken. Hij werkte immers al één jaar in Amsterdam, krap 1.5 uur rijden. Die vrijdag gebeurt er echter niets.

Zaterdag op zondagnacht, het was 1e Pinksterdag, ik word wakker met een vreemd gevoel. Ik was op dat moment 39 weken en 6 dagen zwanger. Ik wil uit bed stappen en op dat moment: “plets”, net als in de film. Mijn vliezen waren gebroken! Geschrokken en ontdaan maak ik mijn vriend wakker. “Het is begonnen!”, stamel ik uit. Mijn vriend, nog niet helemaal wakker, had niet in de gaten wat ik bedoelde. Toen ik zei dat mijn vliezen gebroken waren, sprong hij op om handdoeken te zoeken. Ja, te zoeken, hij was namelijk in allerijl vergeten waar deze ook alweer lagen! Ik bel mijn dienstdoende verloskundige op met de vraag: “Werken jullie ook op feestdagen?”