Mijn bevallingsverhaal - doei roze wolk, hallo donderwolk

Dit was de dag waarop ik 27 kaarsjes mocht uitblazen. Wat een feestelijke dag moest zijn, veranderde in een nachtmerrie. ’s Ochtends kreeg ik een verdrietig telefoontje dat mijn oma was overleden. Na wat met mijn vriend te hebben gepraat, zijn we weer gaan slapen, want die nacht had ik amper geslapen door alle zwangerschapsklachten die erbij horen als je 31 weken zwanger bent.

Later die ochtend werden we opeens wakker gemaakt door 4 politieagenten, die dus opeens in de slaapkamer stonden. Een VALSE TIP dat wij een wietplantage zouden hebben… Toen die lucht weer was geklaard en het slot van de deur was gemaakt, besloten mijn vriend en ik even de deur uit te gaan, even onze hoofden legen na zo'n heftige ochtend.

In het winkelcentrum kreeg ik ineens ontzettend last van buikpijn en rugpijn en besloten we, na wat boodschapjes, toch maar naar huis te gaan. Toen we thuis waren heb ik verder die dag een aantal keer mijn moeder gebeld, omdat het echt niet goed voelde.

’s Avonds adviseerde mijn moeder me om toch even de huisartsenpost te bellen. Na zo'n heftige dag wou ik gewoon douchen en naar mijn bed. Niet nog uren bij de huisartsenpost zitten en horen dat het harde buiken zijn, wat ik al meerdere malen heb gehad. We gingen slapen.

Na toch wat uurtjes slaap werd ik om kwart over 6 wakker. Ik maakte meteen mijn vriend wakker. Alles in mij schreeuwde ZE KOMT ERAAN.

Ik dacht: “Nee dit kan niet. Ik ben 31 weken zwanger. Ze hoort gewoon nog een tijdje veilig in mijn buik te zitten.” En toch… iets in mij zei dat ik in actie moest komen. De paniek sloeg toe. NEE de babykamer is nog niet af. De meeste spullen heb ik nog niet. OKE weer even op aarde komen.

Nadat mijn vriend de huisartsenpost had gebeld en een rits aan vragen had beantwoord, was het advies van de assistente om rustig aan die ochtend langs te komen. Mijn vriend en ik hebben beide geen rijbewijs en het idee om met de bus te gaan zag ik niet zo zitten. Na heel wat belletjes hadden we eindelijk vervoer geregeld.

De weeën werden na mijn gevoel steeds sterker. Half puffend, van beneden naar boven schreeuwend wat mijn vriend moest inpakken voor de vluchtkoffer (die natuurlijk ook nog niet klaar stond). Van de bank naar de wc, van de wc naar een stoel. Niks zat of lag fijn. Eindelijk was ons vervoer er, en nu? Ik moest nog 3 trappen af (wij hebben dus geen lift). Tussen de weeën door probeerde ik zo snel mogelijk die trappen af te komen.

Eindelijk in het ziekenhuis. Na uit te hebben gelegd wat ik voelde en ervaarde werd naar mijn ontsluiting gekeken. Om 8 uur ’s ochtends had ik dus 1CM ontsluiting. De dokter legde uit dat dit niet hoefde te betekenen dat ik ging bevallen en zeker niet vandaag schatte ze in. Voor de zekerheid kreeg ik toch longrijpers voor de baby’s longetjes.

Oké, daar lag ik dus. Ik had mijn vriend de opdracht gegeven om mijn moeder te bellen. Dit zou vals alarm zijn, maar de weeën kwamen steeds regelmatiger en heftiger. Voor ik het wist had ik een weeën storm. Ik was helemaal in blinde paniek toen er werd verteld dat ons dochtertje toch die dag geboren zou worden.

WAAROM KOMT ER NIEMAND KIJKEN?!

Het voelde net of ik aan m’n lot werd overgelaten. Ik vroeg al 1 uur lang of ze naar mijn ontsluiting wilden komen kijken. Ik kon niet meer stil liggen. Ik moest overgeven van de pijn. EINDELIJK, daar is de dokter. Ik schreeuwde gelijk om een ruggenprik. De dokter zei: “Nou vrouwtje, doe nog maar even rustig. Je bent nog niet zo ver.”

Naar half ruzie te maken in de verloskamer en schreeuwen dat ik al iets voelde brandde het daar beneden. Er werd toch even gevoeld. “IK VOEL HET HOOFDJE AL”, zei de verloskundige. Ten eerste dacht ik: “NO SHIT SHERLOCK, dat zeg ik al steeds en ten tweede dacht ik OOOO GOD DAAR GAAN WE …”

Om 4 minuten over 11 mocht ik gaan persen en 8 min over 11 was ons dochtertje geboren. Welkom op de wereld Maddy!

Ik mocht ons dochtertje even bewonderen en aanraken en toen moest ze meteen weg na de intensive care. De dokter zei: “Nou jouw werk zit erop mama. Ga maar even uitrusten.” NEE NIKS UITRUSTEN. Ik wil douchen en naar mijn dochtertje toe.

En daar begonnen 7 lange weken in ziekenhuis met een prematuur kindje. Hoe die tijd ging? Die komt aan de orde in mijn volgende blog.