Deel 2 van mijn rollercoaster PCOS ziekenhuistraject

Zoals beloofd zou ik het vervolg gaan schrijven van mijn PCOS ziekenhuistraject. Het woord rollercoaster mag ook niet vergeten worden in deze titel. Een traject om zwanger te worden is namelijk een enorme emotionele rollercoaster. Je hebt te maken met momenten van adrenaline (uit hoop en uit zenuwen), maar je hebt ook te maken met enorme teleurstellingen waardoor je in een figuurlijk gat valt. Dit is allemaal niet makkelijker te relativeren door de hormonen van de medicatie en de injecties die door je lichaam gieren. Ik moet ook eerlijk bekennen dat ik tijdens het traject met regelmaat een emotioneel wrak was.

Het grote moment was gekomen dat ik mocht starten met hormoonspuiten zetten. Ik kreeg Gonal F. De spuit was een soort insulinepen, maar dan met een wat langer naaldje. Tijdens een gesprek met de fertiliteitsarts kreeg ik uitleg over het gebruik en de werking van de hormoonspuit. (De hormonen die je in je buik spuit zorgen er rechtstreeks voor dat er eitjes in de eierstokken gaan groeien).

Ik moest een aantal dagen achter elkaar rond hetzelfde tijdstip de spuit in mijn buik zetten. Dit ging net als de pillenkuren omhoog in verschillende dosissen. Als er voldoende groei van eitjes zou zijn dan mocht ik een andere spuit zetten die ervoor ging zorgen dat de eitjes zouden springen (=eisprong). De arts had me laten zien hoe de pen eruit zag en hoe ik deze moest gebruiken.

Ik weet nog goed dat ik die avond bij mijn oma ging avondeten (ik heb een té lieve oma die altijd voor me klaar staat en die te allen tijde een heerlijk feestmaal voor mij wil bereiden). Mijn oma wist dat ik bezig was met zwanger te worden. Dit had ik een tijdje terug toch maar verteld, omdat ik teveel worstelde met verdriet en pijn.

In eerste instantie wilden we het geheim houden, zodat anderen zich niet te veel zouden bemoeien en het daardoor vervelend voor ons zou worden. Maar aangezien mijn verdriet zo groot was, had ik behoefte aan steun. Om deze reden hebben we besloten om het met een paar mensen te delen. Goed, ik was dus bij mijn oma, had net heerlijk gegeten en moest toen mijn eerste spuit zetten.

Mijn oma is een echte bikkel als het om naalden gaat, dus ze motiveerde me en zei dat het maar een klein prikje zou zijn. Ik rolde mijn truitje wat omhoog, draaide de knop van de pen zodanig dat ik de juiste dosis had klaargezet en hield de spuit klaar ter hoogte van mijn buik.

Het duurde zeker een kwartier voordat ik durfde om de spuit in mijn buik te zetten. Het is gewoon ook een heel raar gevoel om zoiets bij jezelf te doen. Maar eindelijk na dit kwartier zat de spuit in mijn buik en waren de hormoontjes in mijn lichaam gekomen om hun werk te gaan doen. Het prikje viel goed mee! Zo ging dit een aantal avonden achter elkaar. Ik moet zeggen dat ik het nog steeds erg moeilijk vond om te doen en ik ook last kreeg op de plekken in mijn buik waar ik al een aantal keer had gespoten.

Alweer was het tijd voor de inwendige echo's. Daar reed ik weer, op mijn retro scooter, naar het ziekenhuis. Ik parkeerde de scooter aan de voorkant en liep met gierende zenuwen naar de afdeling gynaecologie / fertiliteit toe. Ik werd binnengelaten door de verpleegkundige en mocht me uitkleden. Halfnaakt op het bedje lag ik daar terwijl ik het eerste beeld van mijn eierstokken kreeg te zien op de echo. Geen groei van eitjes... Weer diezelfde teleurstelling als voorheen. Ik dacht dat de hormoonspuiten zouden gaan werken...

Zo ging het bijna twee weken lang, ongeveer 3 keer per week. Op een woensdag was het tijd voor mijn laatste echo in deze cyclus. Met de moed in mijn schoenen ging ik op mijn scooter naar het ziekenhuis. Ik had nog steeds pijn in mijn buik op de plekken waar ik te vaak had gespoten. In de echokamer kleedde ik me gauw uit. Ik wilde het liefst zo snel mogelijk weer naar huis toe.

Ik ging op het bedje liggen en de verpleegkundige maakte het echoapparaat klaar. Ik was inmiddels volledig gewend aan het gevoel van een inwendige echo krijgen. Op het scherm verscheen één van mijn eierstokken. De met vocht gevulde blaasjes vulde mijn eierstok volledig. Maar leek dat ene blaasjes niets iets groter te zijn?? De verpleegkundige schoof wat met het apparaat om mijn andere eierstok in beeld te brengen.

Hier was duidelijk één blaasje te zien dat groter was dan de rest. Zonder dat ik het door had rolde er tranen over mijn wangen. Het doet het! Het doet het, was het enige wat ik kon denken. Ík doe het! De verpleegkundige vertelde me dat er groei van één, misschien twee eitjes was te zien op de echo en dat ik vrijdag terug moest komen voor een nieuwe echo. Ook moest ik 's avonds door blijven gaan met spuiten.

Vrijdag ging ik terug voor een nieuw echo. Deze keer ging ik niet met moed in mijn schoenen, maar met hoop en vreugde naar de echo toe. Op deze echo was te zien dat het vermoedelijke eitje aan de ene kant flink was gegroeid. In mijn andere eierstok was er een eitje bijgekomen waardoor ik nu drie groeiende eitjes had! Mijn vreugde kon niet meer op. Nogmaals bleef ik in mijzelf herhalen; ík doe het! ík doe het!

De verpleegkundige maakte een extra afspraak voor mij op zaterdag (de dag erna) zodat ze de eitjes goed in de gaten konden houden en me konden vertellen wanneer het tijd was om de laatste spuit (om een eisprong op te wekken) te zetten. Ook gaf ze aan dat het belangrijk was dat er geen vierde eitje bij mocht komen, omdat het anders het einde van deze cyclus betekende.

Voor jullie info: bij dit soort trajecten mag je maximaal drie groeiende eitjes hebben. Waarom? Drie groeiende eitjes betekent dat de kans bestaat dat je zwanger wordt van een drieling. Een drieling is heel belastend voor zowel je eigen lichaam als voor de kindjes. Hierom willen ze niet verder gaan naar vier eitjes, omdat dan de belasting nog groter wordt en de kans bestaat dat er complicaties ontstaan.

Op zaterdag was de spannendste echo van deze cyclus. Mocht ik de spuit gaan zetten om een eisprong op te wekken? Ik ging vol goede moed naar de echo. Omdat we naar een ander ziekenhuis moesten gaan i.v.m. weekendbezetting, ging mijn vriend met me mee. We parkeerden de auto op een bijna lege parkeerplaats en liepen hand in hand naar het ziekenhuis.

Mijn hand gleed bijna weg uit die van mijn vriend; zo'n erge zweethanden had ik. In het ziekenhuis was het even zoeken tot we de juiste afdeling hadden gevonden. Hier namen we plaats in de lege wachtkamer. Mijn handen waren zo nat van het zweet, dat ik ze telkens aan mijn broek moest afvegen.

Na een tijdje werd ik naar binnengeroepen door een arts die ik gelukkig al eens in het andere ziekenhuis had ontmoet. Mijn vriend bleef wachten in de wachtkamer. Ik kleedde mijzelf al stuntelend van de zenuwen uit en ging op het bedje liggen. De arts bracht het echoapparaat in en meteen kwam één van mijn eierstokken in beeld. Hier waren vier groeiende eitjes te zien.

Mijn vreugde sloeg om in verdriet en er vormde zich een knoop in mijn maag. Mijn gedachten probeerde overal een uitvlucht in te zoeken; misschien maken ze een uitzondering als het er maar vier zijn? De arts verschoof het apparaat naar mijn andere eierstok en hier verschenen zeven groeiende eitjes. In vier dagen tijd barstte ik wederom in tranen uit. Alleen waren het deze keer geen tranen van vreugde, maar tranen van verdriet. Ik had zo gehoopt dat het zou lukken deze keer.

De arts keek met een blik vol medeleven naar mij. Ze vertelde me dat ik een overstimulatie (te veel groeiende eitjes) had. Ik zou een aantal weken tot maanden rust moeten houden totdat alle eitjes geslonken waren voordat ik opnieuw kon beginnen met spuiten. Ik kwam al jankend de echokamer uit en rende in mijn vriend zijn armen. Ondanks dat hij heel nuchter is onder veel dingen voelde hij zich nu ook verslagen. Hij had ook zo gehoopt dat het deze keer zou lukken.

Het duurde drie maanden voordat mijn eierstokken tot rust waren gekomen en alle eiblaasjes geslonken waren. Gelukkig was het mooi weer en ben ik veel gaan ondernemen met vrienden en familie en met mijn vriend en onze hond. Hierdoor kon ik met de tijd het enorme verdriet en de teleurstelling langzaamaan verwerken en vervangen door vastberadenheid en nieuwe moed.

Drie maanden later kon ik terug naar het ziekenhuis om aan mijn tweede cyclus met hormoonspuiten te starten. Deze keer besloot ik zelf meer initiatief te nemen met opletten op de groei in plaats van af te wachten op de instructies van de artsen. De vorige cyclus was namelijk de groei van eitjes pas laat in de cyclus op gang gekomen, terwijl het daarna binnen drie dagen enorm toenam.

Ik begon met spuiten en een aantal dagen daarna kreeg ik de eerste echo van die cyclus. Nog geen groei te zien.. Ik was voor het eerst niet teleurgesteld, omdat ik hetzelfde patroon zag (én voelde!!) als de vorige keer. Dit gaf mij hoop en moed. Het duurde twee weken voordat er eitjes begonnen te groeien. Op zevende echo was er dit één. De dag erna waren het er twee. Ze hadden nog niet genoeg doorsnede (het eitje moet een bepaald aantal mm hebben om tot eisprong te mogen komen).

De dag die hierop volgde kreeg ik weer een echo. Hierop waren de twee eitjes al flink gegroeid, maar mistte nog ongeveer twee mm om tot eisprong te mogen komen. Ik nam het hef in eigen handen en vroeg aan de verpleegkundige of het mogelijk was dat ik die avond de eisprong-spuit al zou zetten. De verpleegkundige kon hier geen antwoord op geven en regelde meteen een afspraak met een arts voor me. Ik stelde dezelfde vraag aan deze arts en haar stagiaire. Beiden vonden ze het goed dat ik naar mijn lichaam luisterde en hetzelfde patroon zag en voelde als de vorige keer. Ze stemde in; ik mocht vanavond dé eisprong-spuit zetten.

Die avond was ik zo enorm zenuwachtig voor deze spuit, maar ik kruiste mijn vingers dat dit de laatste spuit mocht zijn die ik moest zetten om een wondertje in mijn buik te krijgen. Deze spuit deed enorm veel pijn, omdat mijn buik al te vaak was geprikt. Mijn vriend telde de seconden met me mee dat ik de spuit in mijn buik moest houden, zodat vloeistof zich kon verspreiden.

De avond na de spuit en ongeveer 36 uur erna moesten we 'klussen'. Dit was zo spannend. Het voelde bijna alsof het onze eerste keer was. Na deze twee spannende twee klusmomenten was het afwachten geblazen. We moesten ongeveer twee weken wachten om te kijken of er één of meerdere eitjes bevrucht zouden worden.

Dit waren de langste twee weken van mijn leven. Ik probeerde gewoon mijn normale dagelijkse ritueel af te lopen, maar bij ieder kriebeltje, steekje of ander 'raar dingetje' maakte mijn hersenen overuren door zich af te vragen of ik zwanger kon zijn.

Na ongeveer bijna twee weken liep ik met mijn oma (ja, dezelfde oma die mij tijdens de eerste spuit heeft gesupport) in de stad, te winkelen. Ik moest naar het toilet en had een wat weeïg gevoel in mijn buik. Toen ik mijn onderbroek omlaag deed draaide mijn maag zich om; ik had bloed in mijn onderbroek, ik was ongesteld geworden. Op het toilet barste ik in stilte in tranen uit. Het is niet gelukt dacht ik. Ik moet wéér die verschrikkelijke spuiten gaan zetten en wéér opnieuw beginnen.

Ik vertelde het mijn oma en zij probeerde me te troosten en me wat af te leiden. De 'ongesteldheid' bleef nog ongeveer zo'n anderhalve dag. Twee dagen voordat ik een afspraak bij de fertiliteitsarts had staan verdween hij wonderbaarlijk. Hierdoor kreeg ik alsnog een klein sprankje hoop in mij die het verdriet weer enigszins liet verdwijnen.

Zenuwachtig reed ik alweer naar het ziekenhuis op mijn scootertje. De arts was dit keer een mannelijke arts die ik nog nooit gezien had. Ik vertelde hem over de afgelopen twee weken en de 'menstruatie' die ik had gehad. Daarna mocht ik op het bankje gaan liggen om een inwendige echo te maken. Ik voelde me onderhands al een echte 'kijkdoos' haha. De man bracht eerst mijn ene eierstok in beeld waarin te zien was dat deze het 'normale PCOS beeld' weergaf.

Hij draaide het echoapparaat naar mijn andere eierstok en daar kwam een super grote cyste in beeld. In mijn eierstok zat een cyste van ongeveer zes bij zes centimeter doorsnede. De arts gaf aan dat dit waarschijnlijk de reden was dat ik bloed had verloren en die rare krampjes in mijn buik voelde. Halfnaakt op dat bedje kwamen opnieuw de tranen. “Ik ben er klaar mee!” riep ik tegen de arts, “Nu is het klaar.” De arts liet me uithuilen terwijl hij nog even naar mijn baarmoeder keek. Daarna gaf hij aan dat hij wilde dat ik even bloed zou prikken beneden. Fijn, dacht ik. Ik voelde me zwaar klote en nu moest ik ook nog bloedprikken.

Met mijn huilgezicht ging ik naar de afdeling waar ze bloed prikten. Hier onderging ik het bloedprikken in stilte. Mijn tranen waren op. Daarna reed ik naar mijn werk omdat ik hier nog iets op moest halen. Onderweg heb ik mijn vriend, mijn moeder en mijn schoonmoeder gebeld. Mijn tranen waren helemaal op. Mijn verdriet had plaatsgemaakt voor uitputting. Ik was uitgeput van deze emotionele rollercoaster.

Ik gaf hen allemaal aan dat ik een tijdje wilde stoppen met het traject om tot rust te komen en om energie bij te tanken. Allen begrepen ze dit. Mijn moeder bood me aan om 's avonds even samen naar de winkel te gaan en bij haar te blijven eten, zodat ik wat afleiding had. Dit vond ik heel fijn. Ik wilde niets liever dan bij mijn mama even op schoot kruipen.

's Avonds kwam mijn moeder me ophalen om samen naar de winkel te gaan en daarna samen te eten. Mijn vriend had avonddienst dus zou pas na elven thuis zijn. Voordat we naar de winkel zouden gaan zouden we even boodschappentassen thuis bij mam ophalen. Hier kreeg ik in de hal een telefoontje van de arts. Ik dacht; hij zal wel vertellen wat de bloeduitslagen zijn. “Mevrouw Smeets, ik wil u feliciteren. U bent zwanger.”

Ik viel stil en wist niet wat ik moest zeggen. Het voelde allemaal als een droom op dat moment. "Huh, hoe dan?”, vroeg ik. De arts vertelde dat hij tijdens de echo al iets miniscuuls had gezien in mijn baarmoeder en dat hij me niet blij wilde maken met een dode mus, omdat het heel onzeker was en ik op dat moment al intens verdriet ervaarde. Uit de bloedtest kwam met zekerheid dat ik zwanger was.

Ook gaf de arts aan dat een cyste in het begin van de zwangerschap vaker voorkomt en vanzelf binnen drie maanden weer weg zou gaan. Ik zei de arts dat hij even moest wachten, omdat ik een vreugdedansje wilde maken en sloeg hierbij een vreugdekreetje uit. Hier moest hij om lachen. Ik bedankte de arts met heel mijn hart en vloog daarna mijn moeder in de armen. Mama huilde. Terwijl ik dat constateerde besefte ik me dat ikzelf ook weer huilde. Blijkbaar waren mijn tranen nog niet op.

We gingen boodschappen doen en ik voelde me alsof ik de wereld aan kon. Middenin de supermarkt besloot ik de liefde van mijn leven te vertellen dat hij papa ging worden. Ik belde hem op, terwijl hij op zijn werk was. Ik luisterde hoe de telefoon overging, terwijl ik met één hand mijn buik vasthield. Het hallo-hoe-gaat-het-gedeelte sloeg ik over en riep keihard door de supermarkt; “Je wordt papa!” Het eerste wat mijn vriend zei was: “Hoppa!” Hier moest ik enorm om lachen. Het interesseerde me niet dat iedereen in de supermarkt mij kon horen. Mijn geluk, ons geluk, kon niet meer op.

Na mijn rollercoaster traject was ik eindelijk zwanger. Ik weet dat er mensen zijn die het nog veel langer moeten proberen en misschien helemaal niet zwanger worden. Maar iedereen ervaart de dingen anders en heeft zijn of haar eigen belevenis ervan. Voor mij was het emotioneel heel zwaar, waardoor ik daar nu zelfs met momenten nog met veel emoties bijkomend aan terug denk.

Mensen zeiden tijdens het traject dat ik er niet aan moest denken, dat het dan wél zou lukken. Het enige wat ik dan kon denken was; probeer jij dat dan maar eens als je zo'n intense kinderwens hebt! Als ik een advies zou mogen geven aan mensen die hetzelfde doormaken of iets soortgelijks doormaken:

“Leef jouw leven, jouw geluksmomenten, jouw problemen op jouw manier. Iedereen is anders en beleeft en leeft ook anders. Doorsta je problemen en negeer ze niet. Schenk er aandacht aan en laat ze dan langs je doorzweven als een wolk, dan hoef je er pas weer aan te denken als diezelfde wolk langs je doorzweeft en je hem weer even in het zicht krijgt.”