Mijn onverwachte en bliksemsnelle bevalling van Jourdin

Het is een tijdje geleden dat ik geschreven heb. Hier waren een aantal redenen voor. Ik zal ze voor je opsommen;

- Ik heb een nieuwe baan waar ik 15 september ga starten. Ik ga met volwassen werken!! Ik heb super veel zin in deze nieuwe uitdaging, maar het brengt ook nog veel werk met zich mee. Ik wil het namelijk alles op mijn oude werk zo goed mogelijk overdragen voordat ik daar uit dienst ga op 31 augustus.

- De extreme hitte, waardoor ik op mijn vrije dag probeer om altijd in de middag met Jourdin ergens te gaan zwemmen om samen de verkoeling op te zoeken.

- Een nieuw PCOS ziekenhuistraject waar ik binnenkort mee ga beginnen, de intake en spuitinstructies heb ik al achter de rug. En heel veel bijkomende stress ook...

Maar goed, zoals beloofd zou ik mijn bevallingsverhaal voor jullie gaan schrijven. Hier heb ik ook wel zin in. Telkens als ik over mijn bevalling van Jourdin vertel, word ik blij en voel ik de adrenaline en het roze-wolk-gevoel bijna weer door mijn lichaam gieren. Dus hou je vast voor het verhaal over mijn onverwachte en bliksemsnelle bevalling van mijn dochtertje Jourdin!

De vorige keer was ik gebleven bij mijn bezoek aan de verloskundige met precies 40 weken zwangerschap. Ik ging die laatste weken door een hel en wilde dat mijn kindje zo snel mogelijk geboren ging worden. Tijdens deze afspraak zou de verloskundige proberen om mij te strippen. Tijdens deze handeling kwam ze erachter dat ik al 5 centimeter ontsluiting had en zei: “Nou, ik vind het niet gek dat je het afgelopen weekend zo'n erge buikpijn met harde buiken hebt gehad! Je hebt gewoon de hele tijd al weeën gehad. Ik kan je vertellen dat de bevalling is begonnen.”

Het gevoel wat er toen door me heen ging was onbeschrijfelijk. Er viel een last van mijn schouders; eindelijk ging mijn kindje komen. Maar naast die last die er van mij af viel gierde er ook zenuwen door mij heen, goede zenuwen. Ik ging mijn kindje bijna ontmoeten (als ik smileys in mijn verhaal kon verwerken zou ik hier beslist de hartjes-ogen-smiley neerzetten). De verloskundige vertelde mij en mijn moeder (die thank god mee was gegaan naar de afspraak) dat we naar huis moesten gaan en moesten wachten op haar collega. Zij zou beslissen wat er verder moest gaan gebeuren.

Mijn moeder reed in mijn auto naar huis, omdat ik helemaal trilde van de zenuwen. Ook had ik een grote surfplank (=maandverband) van de verloskundige gekregen, omdat ik aan het bloeden was. Hierdoor leek het net alsof ik op een dik kussen zat. In de auto belde ik mijn schoonmoeder dat het zo ver was. Tijdens de zwangerschap hebben mijn man en ik besloten dat we beide moeders bij de bevalling wilden hebben. Mijn schoonmoeder kwam er meteen aan en reed onze straat in op hetzelfde moment dat wij aankwamen.

Binnen belde ik mijn man, maar die nam tot mijn ergernis niet op. Ik belde zijn baas, omdat mijn man me zijn nummer had gegeven voor noodgevallen. De baas nam op, dus viel ik meteen met de deur in huis. “Kunt u Michael naar huis sturen? Ik ben zijn vrouw en ik ga zo meteen bevallen.” De baas viel even stil waarna hij stotterend vertelde dat hij hem op zou roepen via de portofoon. Later hoorde ik dat de baas in een bespreking zat en daarna heel paniekerig mijn man via de portofoon heeft opgeroepen, wat ik eigenlijk wel heel grappig vond.

Mijn moeder en schoonmoeder deden een laatste wasje en lieten de hond uit, zodat ik de laatste spulletjes in mijn ziekenhuistas kon stoppen. Kleren, verzorgingsspullen, babykleertjes, maar ook chocolaatjes en een leesboek stopte ik in de tas. Mijn schoonmoeder maakte hier nog een grapje over: “Je denkt toch niet dat je in het ziekenhuis tijd hebt om te gaan lezen hè.” Ik trok mijn schouders op. Ik wilde erg graag alles bij me hebben en goed voorbereid zijn. Mijn moeder maakte nog een laatste dikke-buik foto, terwijl we wachtten op de verloskundige en op mijn man die nog moest thuiskomen.

Mijn man kwam thuis van z’n werk, zoende me en ging zich boven nog op zijn gemak douchen. We hadden alle tijd en ik voelde me nog steeds oké. Ik had alleen wat lichte krampen en voelde me verder super. Wat ontbrak was honger. Ik maakte twee beschuitjes met jam, maar toen ik een hapje nam ging ik bijna over mijn nek. De beschuitjes gingen maar naar de hond toe.

Na ongeveer een uur kwam de verloskundige bij ons thuis. Ze controleerde hoeveel ontsluiting ik had en constateerde dat ik op ongeveer 7 centimeter zat. Ik vond het verassend snel gaan, maar zij was nog wat sceptisch. Ze gaf me twee keuzes; nog even thuisblijven tot ik meer ontsluiting had, of al op het gemak naar het ziekenhuis gaan. Ik koos voor de laatste optie. Beter het zekere voor het onzekere.

In de auto kwamen de echte weeën langzaam op gang. Ze deden meer pijn en ik merkte dat ik ze probeerde weg te puffen. Achter ons reden de verloskundige en daarachter onze moeders. Waar ik zo lenig als een balletdanseres de auto in stapte, kon ik na de autorit niet meer alleen uitstappen, laat staan lopen.

Ik vond het super lullig dat ik in een rolstoeltje vanuit de auto het ziekenhuis werd ingereden. Nu ging het echt gebeuren. Bij binnenkomst was de airco verkoelend. (Het was immers al een aantal weken 25+ graden!) Maar veel profijt van de airco had ik niet. Nu ging het echt gebeuren. Nu ging het echt gebeuren. De gedachte spookte door mijn hoofd en liet me peentjes zweten.

Toen ik eenmaal in onze kamer kwam, ging het weer wat beter. Ik trok een gemakkelijk T-shirt aan en begon wat te ijsberen. Mijn man, schoonmoeder en moeder werden zenuwachtig van mijn geijsbeer, maar voor mij hielp het enorm tegen de weeën. De verloskundige kwam langs en gaf aan dat ik al op 8 centimeter ontsluiting zat. (Dit was om 15:00 uur. Om 12:00 uur had ik de afspraak bij de verloskundige gehad.)

Mijn man zei vol vreugde: “Nou, dat is mooi! Dan zijn we voor het eten weer thuis!” De verloskundige begon hard te lachen. “Dat is wel heel optimistisch. Het zal echt nog wel wat langer gaan duren.”

De verloskundige ging wat koffie drinken en liet ons vieren achter in de kamer. Naast ons was gebrul van een bevallende vrouw te horen. Aan de ene kant vond ik het lachwekkend, maar aan de andere kant beangstigde me het. Zou het bij mij ook zo heftig eraan toe gaan? Ik bleef maar ijsberen en ijsberen, totdat ik het gevoel kreeg dat ik moest gaan poepen. Ik ben wel drie keer op de wc gaan zitten en weer eraf gekomen. Ik duwde zo hard als ik kon, maar er kwam niks.

Na een tijdje kwam de verloskundige terug en schrok toen ze hoorde dat ik het gevoel had dat ik moest poepen. Ik moest van haar op het bed gaan liggen, omdat ze wilde voelen hoeveel centimeter ontsluiting ik had. Dit was 10 centimeter! (rond 16:00 uur) Ik moest verplicht op het bed blijven liggen, wat ik verschrikkelijk vond. Liggend had ik de weeën niet meer onder controle en werd de pijn heviger.

De verloskundige ging een verpleegkundige en wat materiaal halen. Toen ze allemaal aanwezig waren en het materiaal klaar lag, was het zo ver; ik mocht even oefenen met duwen. De verpleegkundige drukte een warm washandje tegen het plekje beneden aan waar ik mijn focus heen moest sturen om te duwen. Dit ging toch heel anders dan dat ik me het had voorgesteld tijdens de puf en perscursus die ik gevolgd had, ging door mijn hoofd tussen de heftige weeën door.

Deze gedachte werd onderbroken door de stem van mijn schoonmoeder: “Wil je nu nog steeds een chocolaatje, Desi?” Achteraf kan ik er nu nog steeds enorm om lachen dat zij deze grap maakte. Maar tijdens dat moment had ik het liefst kwaad willen worden, maar had ik hier gelukkig geen energie meer voor over.

De verloskundige prikte mijn vliezen kapot om het vruchtwater eruit te laten, zodat ik kon beginnen met persen. Ik schrok me kapot toen het water eruit stroomde. Het was helemaal gifgroen! Het bleek dat mijn kindje had gepoept in het vruchtwater. Om deze redenen werd er een gynaecoloog bij geroepen, waardoor het aantal mensen op mijn kamertje op 7 kwam te staan.

Na een korte tijd mocht ik beginnen met persen. Ik moest mijn benen zelf omhoog houden wat enorm vermoeiend was. Ik had ook het gevoel dat ik dit niet kon doen, omdat de dikke en harde buik in de weg zat. Mijn man ondersteunde me met een hand achter mijn nek om mijn hoofd naar voren te houden.

Ik duwde, pufte, beet nagels en huilde. Door het aantal mensen in mijn kamer wist ik niet meer naar wie ik moest luisteren, dus nam mijn verloskundige het initiatief en pakte mijn kin vast zodat ik haar moest aankijken. Ze sprak heel streng, maar dit hielp enorm om mijn focus er enigszins bij te houden.

Tijdens het duwen had ik soms het gevoel dat ik moest overgeven. Ik heb een fobie voor overgeven, dus ik vond dit gevoel super stressvol. Uitgeput van het duwen en de angst om over te geven vroeg ik de verloskundige of ik heel even mocht pauzeren met duwen. De arts, verpleegkundige en verloskundige moesten hard lachen. “We kunnen nu niet meer stoppen meid, je zult moeten doorgaan. Ze is er bijna.”

In deze laatste, pijnlijke minuten heb ik uitspraken gemaakt zoals: “Laat me alsjeblieft even gaan slapen, daarna ga ik weer verder.” Iedereen zei: “Je kunt het, Desi!” Hierop gilde ik blijkbaar alleen maar: “Nee, echt niet! Geef me alsjeblieft medicatie!” (Natuurlijk was het hier al te laat voor).

Toen het hoofdje stond (dit is het punt waarop het hoofdje tussen het bekken onderin staat voordat het naar buiten komt, voor de laatste keer duwen), kon ik niet meer. Ze hadden een soort antenne op het hoofdje van mijn baby'tje geplaatst om de hartslag te meten. En omdat het een tijdje duurde voordat er een nieuwe perswee kwam ging de hartslag in rap tempo omlaag. Het was heel egoïstisch van mezelf, maar op dat moment kon het me niets schelen hoe het met mijn kindje ging.

Ik wilde alleen maar dat ze eruit kwam, zodat ik even kon rusten. Mijn kracht kwam terug in de vorm van oerkracht doordat er alarmbellen in mijn hoofd afgingen. “Als je nu niet hard genoeg duwt, moet ik je inknippen.” Inknippen?! Dacht het dus even niet! Ik duwde met alle kracht die ik nog in me had en daar kwam mijn kindje. Het voelde als een hele opluchting. Ze werd op mijn buik gelegd en daarna weet ik voor een korte tijd niets meer. Ik was zo moe, dat ik heel even mijn ogen heb dichtgedaan.

Nadat ik mijn ogen heel even had dichtgedaan ontmoette ik mijn prachtige, gezonde kindje. Jourdin is om 17:09 geboren en woog 3250 gram.

Ik sluit al mijn verhalen af met een quote. Gewoon omdat ik het leuk vind om een mooie of grappige quote te zoeken die helemaal aansluit op mijn verhaal. Een quote geeft de moraal in één oogopslag weer.

“A woman in birth is at once her most powerful and most vulnerable. We are stronger than we know.”

De volgende keer wil ik schrijven over de manier waarop ik de allereerste momenten met mijn baby'tje heb ervaren. Want ik voelde me niet meteen mama. Dit voelde ik pas op het moment dat ik 's avonds laat alleen met haar op een ziekenhuiskamer lag. Zij, huilend naast me in haar kleine wiegje. Ik pakte haar bij me en ze keek met zo veel hoop en liefde naar me dat ik vanaf dat moment wist; Ik ben jouw mama, dit is onvoorwaardelijke liefde en ik zal er altijd voor je zijn.