Ook een rollercoaster zwangerschap - deel1

Het duurde ietsje langer voordat ik deze blog af had. Wij hebben namelijk een valkparkietje genaamd Tweety aangeschaft. Jourdin vindt het helemaal geweldig. Ze ging de eerste dag de hele tijd gehurkt naast de kooi zitten terwijl ze riep: “weety, weetyyyy”. Ook zijn we op een korte, maar heerlijke vakantie geweest! Maar genoeg over Tweety en vakantiepraatjes.. Deze keer ga ik vertellen over mijn eerste zwangerschap en hoe ik deze heb beleefd.

Mijn vriend was heel erg blij toen hij het nieuws hoorde. Zijn antwoord (“Hoppa!”) zal ik nooit meer vergeten. Die avond heb ik het mijn zusje, mijn schoonmoeder en schoonzusje ook verteld. Ik was dolgelukkig ook al wist ik dat het nog erg pril was en dat het nog mis kon gaan. De arts schatte dat ik ongeveer 5 weken zwanger was op dat moment. Die eerste week in december kon mijn geluk niet op. Het zware traject was dit meer dan waard geweest! Ik ging werken en zelfs daar kon niemand mij meer een slecht humeur geven.

In het weekend dat volgde na deze rozewolk-week hielden we surprise (5 december) bij mijn vader. Ik wilde het op een originele en verassende manier aan hen vertellen. Ze hadden namelijk allen een hele lange periode intens met mij mee geleefd en mij gesteund. Ze wisten die avond van niks, omdat ik hen had verteld dat ik ongesteld was geworden en hier enorm van baalde. Ik had hen verzocht om er niet over te praten met mij, omdat het nog té pijnlijk was. (Op het moment dat ik dit tegen mijn vader, stiefmoeder, broertje en zusje had uitgesproken, dacht ik ook echt dat dit de waarheid was).

Ik had in de week voorafgaand aan de surprise avond een slabbetje gekocht waarop stond ‘ik pas op mijn opa’. Deze had ik ingepakt en bij alle surprise cadeaus gelegd.

Voordat we aan de surprise avond begonnen, aten we gezamenlijk chinees. Ik weet nog goed dat ik mijn uiterste best moest doen om niets door te laten schemeren. Ik ben heel slecht in verrassingen geheim te houden, dus dit was voor mij de ultieme uitdaging. Vooral toen mijn zusje, die het wel al wist, mij de hele tijd gek maakte door te zeggen dat zij het spannend vond en benieuwd was naar de reacties. Ik kon mijn zusje op dat moment wel achter het behang plakken, maar vond het ook heel aandoenlijk dat ze zo blij voor me was.

Na de chinees werd ik zo zenuwachtig dat ik er zwoksels (=zweetoksels) van kreeg. Mijn oma startte door iedereen een klein cadeautje te geven. Hierna kon ik het niet meer aan en besloot om onze cadeautjes aan mijn vader te overhandigen. Het eerste cadeautje; een fles wijn. Ik weet niet meer wat het tweede cadeautje was, maar dit was ook maar iets kleins. En als laatste pakte mijn vader het slabbetje uit. Op de achtergrond was mijn zusje, die ervan af wist, stiekem aan het filmen.

Mijn vader fronste en wist niet goed hoe hij moest reageren. Het kwartje viel pas toen hij me aankeek en bij mij de tranen in mijn ogen stonden. “Echt?” vroeg hij. Ik knikte terwijl de krokodillentranen over mijn gezicht en over het gezicht van mijn vriend stroomden. Ik knuffelde mijn vader en hoorde op de achtergrond enthousiaste reacties loskomen. Mijn stiefmoeder en broertje waren ook enorm blij! Na ongeveer een minuut kwam mijn jongste zusje met de volgende reactie: “Huh, is Desi zwanger?” Iedereen barstte in lachen uit. Door deze mooie ervaring was dit een onvergetelijke surprise avond waar ik nog steeds met plezier en intens geluk aan terugdenk.

Ongeveer een week of twee na de surprise avond kreeg ik de eerste echo. Mijn vriend ging mee naar het ziekenhuis, dus hoefde ik niet meer op mijn scootertje ernaar toe. Hè, dacht ik, eindelijk dat rotte ritueel doorbroken. Dezelfde arts die mij het goede nieuws aan de telefoon vertelde, maakte ook deze echo. Eerst keek hij naar mijn eierstok waarin de redelijk grote cyste was gaan groeien. Gelukkig was de cyste al een flink stuk geslonken!

Na het bekijken van mijn eierstok draaide hij het echoapparaat naar mijn baarmoeder. Hier was een kleine zwarte cirkel te zien waarin een klein garnaalachtig vormpje dreef. De arts vertelde ons dat het hartje al klopte en dit een goed teken was. Middenin dat inimini garnaaltje knipperde een stipje, aan, uit, aan, uit. Voor de zoveelste keer in de afgelopen maanden rolde er tranen over mijn wangen. De arts vertelde dat alles er goed uit zag en dat er geen reden meer was voor mij om naar het ziekenhuis te komen; ik mocht naar een verloskundige toe! Op de terugweg in de auto besloten mijn vriend en ik om ons garnaaltje Frummelke te noemen. (Zo werd ons kindje door iedereen genoemd totdat we een echte naam hadden uitgekozen.)

De eerste echo bij de verloskundige; wat was dat spannend! Onze verloskundige zat gelukkig dicht in de buurt bij ons, waardoor het maar een korte autorit was. Alweer ging mijn vriend met mij mee. De verloskundige had mij en mijn vriend van te voren allemaal testen laten invullen en nam die met ons door. Omdat mijn moeder tijdens haar zwangerschap van mij zwangerschapssuiker heeft gehad, moest ik me in ieder geval hierop laten testen rond de helft van de zwangerschap.

Verder mat ze mijn bloeddruk en werd ik gewogen. Toen was het tijd voor de eerste echo bij de verloskundige. Het garnaaltje had armpjes, beentjes en een duidelijk hoofdje gekregen. Waar mijn moederhart werd overladen door liefde was op het moment dat onze Frummelke begon te wiegen in mijn baarmoeder. Het was prachtig om te zien dat ons kleine wondertje zich bewoog als een klein mensje.

Hoe de zwangerschap verder verloopt lees je in mijn volgende blog...