Nesteldrang - Mijn zwangerschap deel4

Nu ik wist dat ons kindje eerder kon gaan komen, voelde het ineens alsof alles klaar en schoon moest zijn. Ondanks dat ik niets mocht doen in het huishouden, hielp ik de poetsvrouw iedere week trouw mee. Ik had ware nesteldrang. De gordijnen moesten gewassen worden, de ramen, de besteklades moesten uitgeruimd, gesorteerd en gepoetst worden.

Het was zelfs zo erg dat mijn man mij na zijn werkdag terugvond op een ladder; hoogzwanger op het bovenste trede om de lamp boven de eettafel te poetsen. Er zaten immers vliegenstrontjes op die er echt vanaf moesten voordat de baby kwam.

Nadat ik de 34 weken was gepasseerd en het 'veilig' was voor mij en mijn kindje om te bevallen, had ik het ook wel helemaal gehad met zwanger zijn. Ik verveelde me en had enorme pijn in mijn buik en rug. Om de havenklap kreeg ik harde buiken, waarbij ik me zorgen maakte om mijn kindje en weer op controle moest gaan.

Na de 37 weken gepasseerd te zijn en de 'vluchttassen' klaarstonden om mee naar het ziekenhuis te nemen, was ik er echt helemaal klaar mee! Het was al een aantal weken erg warm en in ons minder goed geïsoleerd huis ging ik kapot. Daar lag ik dan met mijn dikke poekel van een buik gestrekt op de bank voor de tv, terwijl er drie ventilators op mij gericht stonden. Ongeveer iedere dag huilde ik dat ik er klaar mee was en hoopte ik dat onze Frummel (Jourdin) ons snel zou komen verwelkomen. Het is echt waar wat ze zeggen; de laatste loodjes wegen het zwaarst!

Iedere dag dat Jourdin nog niet kwam was ik verdrietig en boos. Waarom duurt het in godsnaam zo lang?! De verloskundige zei me dat ik geduld moest hebben en dat ze de bevalling niet eerder mochten gaan opwekken. Wél zou ze met 40 weken zwangerschap proberen om me te gaan 'strippen'. Voor diegenen die niet weten wat strippen is, (nee dit is niet uitkleden tijdens een zwoel muziekje) dit houdt in dat de verloskundige met haar vingers probeert om de vliezen los te maken van de baarmoederwand. Dit kan (hoeft niet) een bevalling opwekken.

Op woensdag 1 augustus was ik precies 40 weken zwanger. Wonder boven wonder voelde ik me super goed! Het afgelopen weekend was zwaar en ik had super veel harde buiken gehad die erg veel pijn deden. De poetsvrouw kwam 's ochtends en ik heb samen met haar het hele huis gepoetst. Na het poetsen ben ik gaan douchen en toen is mijn moeder gekomen om 'gezellig' mee te gaan naar de afspraak bij de verloskundige. Ik had al mijn hoop gezet op het strippen.

Om 12:00 uur precies was ik bij de verloskundige. Hier moest ik op het bedje gaan liggen en ging de verloskundige met haar vingers naar binnen om te zien of ze het 'strippen' kon uitvoeren. Ik voelde nattigheid en de verloskundige keek erg moeilijk. Toen zei ze met een verrast gezicht: “Je hebt 5 centimeter ontsluiting. Volgens mij ben je aan het bevallen.” Ik bloedde best wel hevig omdat mijn baarmoedermond zo goed doorbloed was. Samen kwamen we tot de conclusie dat de pijnlijke harde buiken van het afgelopen weekend waarschijnlijk weeën waren geweest!

Tijdens mijn zwangerschap van Jourdin heb ik erg veel geleerd; het leven is kostbaar en het leven van je kind is nog kostbaarder. Je hebt alles over voor je kindje. Waar eerst je werk of iets anders van levensbelang leek, maakte dit nu plaats voor iets anders, iets wat op een oerinstinct lijkt. Sommigen zeggen pas dat je moeder bent wanneer je bevallen bent. Ik ben ervan overtuigd dat je een moeder bent vanaf het moment dat het kleine wondertje zich in je baarmoeder nestelt en het hartje de eerste hartslag gaat slaan!

“A moment in my tummy, a lifetime in my heart!”

Mijn zwangerschapsverhaal was erg lang om te schrijven (en ik heb nog heel veel details achterwege gelaten), maar ik hoop dat ik er jullie mee kan inspireren en amuseren! De volgende keer zal ik mijn bevallingsverhaal voor jullie schrijven.