Behoorlijke nesteldrang

Het zijn de laatste weken voor mijn uitgerekende datum en het lukt mij aardig om te relaxen tijdens mijn verlof. Heerlijk lezen op de bank, een serie kijken in bed, of thee drinken met vrienden. Zoveel ik kan, probeer ik te genieten van deze laatste weken 'alleen'.

Mijn vriend is inmiddels ook weer voor een week in Nederland en al is het altijd erg gezellig samen. Toch is het bijzonder fijn dat hij 's ochtends naar zijn werk gaat en ik nog een paar uur met mijn pyjama op de bank kan doorbrengen.

Om me niet helemaal lui te voelen heb ik voor mezelf een lijstje gemaakt van dingen die nog moeten gebeuren of worden geregeld: schoonmaken, voorraadjes inslaan, het schrijven van het bevallingsplan en het maken van een lijst met belangrijke telefoonnummers.

Mijn vriend begrijpt totaal niet dat ik nu nog moet schoonmaken en al helemaal niet dat het zelfs leuk is om samen met je moeder de babykamer eens goed te soppen. Ik hou mijn laatste schoonmaakacties dus maar geheim. Probeer een Fransman maar eens Hollandse properheid uit te leggen, laat staan daarbij de term 'nesteldrang' te gebruiken!

Het is dinsdagavond 18:00 uur en ik wil nog snel even de gang dweilen, terwijl ik ondertussen een wortelsoep voor het avondeten maak. Zodra de vloer droog is en de wortelen op het vuur staan heb ik dan mooi de tijd voor mijn dagelijkse oefeningen, misschien zelfs nog Franse les, voordat mijn vriend rond een uur of 20:00 thuiskomt. Al weet je het maar nooit met hem, het kan zo pas 21:00 uur zijn.

Terwijl ik een wortel schrap, hoor ik opeens dat de voordeur opengaat en nog voordat ik naar de gang weet te rennen om mijn emmer sop te verbergen, staat monsieur er al bijna met zijn rechtervoet in. De gang lijkt wel een slagveld: het kleed ligt opzij geschoven, de stofzuiger staat er nog en nu ligt er dus ook een plens water op de vloer. Nicolas begint direct een tirade over hoe achterlijk het wel niet is dat ik met 38 weken zwanger dit soort rare capriolen nog denk uit te halen.

Ik zucht diep en vraag of hij misschien zijn schoenen uit kan doen want ik zie dat het buiten heeft geregend en direct besef ik dat ik dit beter niet had kunnen zeggen. "Ik weiger om mijn schoenen uit te doen! Dit is ronduit belachelijkNou dan loop je toch lekker met je natte schoenen door het hele huis."

Net op het punt dat ik voel dat ik wil gaan huilen, trekt hij mij naar zich toe en geeft mij een dikke knuffel. Nu zie ik waarom hij zo vroeg thuis is, zijn hele gezicht is opgezwollen en hij blijft maar niezen… een heftige allergie-aanval.

De volgende dag is hij ziek thuis en omdat hij het bed in beslag heeft genomen en daarmee mijn favoriete rustplek vandaag niet beschikbaar is, besluit ik een rondje te gaan lopen. Zwangerschapsverlof en dan opeens de zorg hebben voor een zieke man, daar heb je soms wat frisse lucht bij nodig. Al is het alleen maar omdat de slaapkamer nu zo muf naar 'zieke man' ruikt.

Tijdens mijn rondje besluit ik nog wat te hamsteren: deze keer zijn het drie pakken toiletpapier en vier tubes tandpasta. Als ik thuis kom, tref ik mijn geliefde aan met een rol rijstenwafels in zijn handen, die in 5 minuten helemaal opgaat. Het is een van de rollen die ik had ingeslagen om mijn eerste weken met een pasgeboren baby te overleven. Terwijl ik ruimte maak voor mijn 24 rollen toiletpapier zucht ik diep, om vervolgens in lachen uit te barsten.

Als zwangere vrouw probeer je met je nesteldrang en hamsterwoede het gevoel te creëren dat je nog iets van controle hebt over de situatie, maar niets is minder waar. Ik besef me dat onze kleine echt niet moeilijk zal doen over wat stof en dat niemand mij zal laten verhongeren tijdens de eerste weken van mijn kraamtijd. Veel belangrijker is het kalm en rustig te blijven en te genieten van alle mooie dingen die gaan gebeuren.