Huilend en rennend door de grote zaal op mijn werk - deel2

Ik werkte tijdens mijn zwangerschap als activiteitenbegeleidster in een verzorgingstehuis voor oudere mensen. Ik had een aantal collega's die ook van mijn traject af wisten (dat waren er best veel haha) verteld dat ik zwanger was. Dit was ook niet echt te verbergen, omdat mijn mond zowat de hele dag in een glimlach van oor tot oor stond. Maar op een dag maakte die glimlach plaats voor een bedroeft en angstig gezicht.

Ik had in het begin van mijn zwangerschap wat moeite met poepen, dus moest vaak naar het toilet gaan. Op mijn werk was ik naar het toilet geweest en had flink moeten duwen. Ik was blij en opgelucht dat ik eindelijk kon poepen, maar mijn hart sprong uit mijn borst toen ik me omdraaide en bloed zag liggen in het toilet. Op het toiletpapier zat ook bloed. Ik rende van het toilet naar het kantoor en barstte in tranen uit. Nee, nee, nee, laat Frummelke alsjeblieft niet doodgaan, bad ik naar hierboven.

Op kantoor belde ik de verloskundige in tranen op. Ik vertelde wat er gebeurd was en de verloskundige gaf aan dat ik naar het ziekenhuis kon komen om het kindje te controleren. Huilend belde ik mijn vriend op: “Je moet me komen halen! Er is misschien iets mis met Frummelke. We moeten nu naar het ziekenhuis.”

Na een kort overleg gevoerd te hebben met mijn collega's, kon ik gaan en rende ik al huilend door de grote zaal, waar alle ouderen met familieleden zaten, richting de kluisjes. Hier pakte ik mijn spullen en ging naar buiten om op een stoepje te zitten en verder te huilen. Ik belde mijn moeder op en zij stak meteen een kaarsje voor Frummelke aan. (Ik kan jullie nu al vertellen dat tijdens deze zwangerschap heel wat kaarsjes voor Frummelke zijn aangestoken.)

Mijn vriend kwam aan en met tranen in mijn ogen stapte ik in de auto. Onderweg hielden we zwijgend elkaars handen vast. Het was rustig in het ziekenhuis, omdat het zaterdagnamiddag was. We kregen een kamertje toegewezen en een glaasje water aangereikt. De gynaecoloog was met een bevalling bezig, dus we zouden even moeten wachten. Na ongeveer een half uurtje kwam de gynaecoloog aan en vroeg aan mij wat er was gebeurd. Hierna deed ze wat controles en maakte ze een echo. Mijn vriend stond naast me en ik kneep zo ongeveer ieder botje in zijn hand fijn.

Daar was ons Frummelke. En meteen zag ik het… Het hartje klopte!! Er ging een golf van opluchting door mij heen waardoor er opnieuw tranen kwamen. De gynaecoloog gaf aan dat het goed ging met het kindje en dat de bloeding waarschijnlijk kwam van een goed doorbloede baarmoedermond waarin een adertje is gesprongen tijdens het poepen. Opgelucht konden mijn vriend, ikzelf en ons Frummelke lekker warm in mijn buik naar huis gaan.

De eerste twaalf weken waren bijna voorbij. Wat waren die spannend. Ik was bij ieder steekje, pijntje of hoestje bang om mijn wondertje te verliezen. Ik weet niet hoeveel kaarsjes ik heb opgebrand in deze periode. Als ik eerlijk moet zijn, moet ik bekennen dat ik van de eerste twaalf weken, maar gedeeltelijk heb kunnen genieten. Ik was bijna iedere dag bang om mijn kindje te verliezen.

Nadat de mijlpaal genaamd ‘het eerste trimester’ gepasseerd was, kon ik eindelijk opgelucht adem halen. Ons Frummelke zat er nog, lekker warm in mama's buik. Maar dit moment van ontspanning was weer gauw voorbij. Met iets minder dan 14 weken kreeg ik enorme buikkrampen en steken in mijn liezen tijdens mijn werk. Ik had net een flink stuk gewandeld met een bewoner die ik moest voortduwen in een rolstoel. Uiteraard dacht ik dat het daarvan zou komen.

Op het einde van de werkdag begon de onzekerheid toch wat in mij te groeien. Ik besloot mijn verloskundige te vragen om advies. Zij belde me laat op de avond (vóór mijn werkweekend) terug. Ze gaf me het advies om het weekend thuis te blijven en rust te nemen. De symptomen die ik beschreef wezen namelijk op bekkeninstabiliteit en bandenpijn.

Ik kwam voor een dilemma te staan. Ik had me in de afgelopen twee jaar nog nóóit ziek gemeld op mijn werk en nu moest ik me vanwege wat krampen en liespijn ziekmelden? De verloskundige gaf aan dat het nu belangrijk was om aan mijn kindje te denken. Deze uitspraak liet mijn twijfel wegebben. Mijn Frummelke was een wonder en daar zou ik koste wat kost álles voor doen. Dus meldde ik me ziek en hield me het weekend ‘rustig’.

In de week die na het weekend volgde mocht ik bij de bekkenfysio, gelegen bij de verloskundige praktijk, langskomen. Daar kwam de fysio erachter dat het niet goed zat met mijn bekken. Ook de symptomen die ik beschreef wezen allemaal op bekkeninstabiliteit. Ik kreeg er ook steeds meer last van en kwam vaak huilend thuis van mijn werk van de vermoeidheid en van de pijn.

De fysio en ik kwamen tot de conclusie dat ik minder en/of anders moest gaan werken. Dit ben ik hierna dus met mijn baas gaan bespreken en we spraken met elkaar af dat ik wat andere, meer administratieve taken zou krijgen. Ook dit was niet vol te houden. De stress en de pijn werd me teveel en ik kwam iedere dag huilend en depressief thuis van mijn werk. Daarom heb ik mij eerst deels, maar al gauw volledig moeten ziekmelden. Met 19 weken zwangerschap zat ik al ziek thuis...