Ik hou de moed er zeker in en deel graag met jullie mijn ervaringen

Exact twee jaar geleden was ik bij de dokter langsgegaan om mijn bloed te onderzoeken omdat ik me misselijk en slap voelde. Een dag later belde de dokter om te melden dat mijn bloedwaarden goed waren en ze uit de bloedresultaten ook konden aflezen dat ik zwanger was.

Gelukkig zat ik neer tijdens het telefoontje, want dit kwam als een gehele verrassing! Mijn man en ik waren amper 6 maanden samen. Maar door het verhuizen een paar keer de anticonceptie vergeten en dus onregelmatig genomen gedurende 2-3 weken... Hoewel het een onverwachte verrassing was, waren we wel ontzettend blij en keken we al uit naar ons gezinnetje.

Jammer genoeg daalde het HcG en vier weken later heb ik een miskraam gekregen. Blijkbaar had de gynaecoloog dit zo vaak meegemaakt dat hij geen tact meer vond om het nieuws empathisch over te brengen. Wenen met tuiten. Psychologisch verwerken. Maar er uiteindelijk toch wel doorgekomen met de steun van familie en vrienden.

Nu, twee jaar later, zijn we écht aan het proberen om zwanger te worden. Misschien heb ik het psychologische aspect onderschat, want drie maanden zonder anticonceptie nog geen heuglijk nieuws te melden. Vandaag moet ik namelijk ongesteld worden en vrees ik ervoor dat het ook zal doorzetten.

Dat zijn de lastigste dagen toch, hé? Die hoop, de onzekerheid tot wanneer je ongesteld zal worden. Bloed = een bittere pil. Maar de dagen nadien zijn natuurlijk wel leuker & opnieuw hoopvol. Of klopt het dan toch dat het allemaal in je hoofd zit? Ik probeer het niet te veel aan te denken, maar het lijkt wel alsof iedereen rondom mij zwanger is of wordt.

Er zijn zelfs koppels die alleen in elkaars ogen moeten kijken of ze zijn al zwanger. Ach ja, uiteindelijk zijn het 'nog maar' 3 maanden dat we proberen. Dus ik hou de moed er zeker in en deel graag met jullie mijn ervaringen!

Van de redactie: Lees ook het artikel Waarom word ik niet zwanger?.