Eerste echo is goed, wat een opluchting!

Toen ik 4 à 6 weken zwanger was, dacht ik alleen maar aan: "Wat als het weer fout zou gaan? Wat als we bij de gynaecologe komen en blijkt dat er geen vruchtje of hartslag te zien is?" Met het googelen kwam ik geen meter vooruit, wat een trieste verhalen om te lezen soms... Dus besloot ik om het te laten bij wat het was, of ik me nou zorgen maakte of niet: het resultaat - welk dan ook - ging er toch zijn. Ik nam me voor om gewoon te genieten van de kleine dingetjes in de zwangerschap en de gedachte dat alles wél goed zou verlopen.

Op 7,5 weken had ik de eerste echo-afspraak bij de gynaecologe. Alsof ik nog niet voldoende stress had, duurden die 10 minuten wachttijd een eeuwigheid. Mijn hartslag schoot omhoog toen we eindelijk naar binnen mochten. Allereerst bespraken we mijn bloedresultaten die zeer goed waren. Nu ja, buiten het feit dat ik al dat lekkers aan me voorbij moet zien gaan, omdat ik niet immuun ben voor toxoplasmose, alsook een vitamine D-tekort.

Dan kwam le moment suprême: de eerste termijnecho. Mijn man zat er een beetje onwennig en ongemakkelijk bij. Hij wist niet goed wat te doen met zijn handen, terwijl ik zonder problemen met mijn voeten in de steunen lag alsof mijn leven ervan af hing.

"Hier is je baarmoeder, hier is dit & dat (geen idee wat het ook alweer was, ik was te druk bezig met een wit vlekje te zoeken) ... én hier is jullie kindje. Zie je dat daar pinkeren? Dat is de hartslag." Een lach met een traan. Ik was zo geëmotioneerd en gelukkig dat ik plots de slappe lach kreeg en waardoor de gynaecologe even moest staken om een goede echo-foto te maken. "We zullen de mama maar even laten lachen." Uiteindelijk is het toch gelukt: 8,9 mm groot en ongeveer 7,5 weken. "Proficiat, dat is alvast een goed begin!"

Mijn man en ik besloten om als de eerste echo positief was, het nieuws meteen mee te delen met de nabije familie. Nu kunnen we vertellen dat ik zwanger ben! Onze (schoon)ouders en (schoon)zussen hoopten er ook al een tijdje op. Ze waren dan ook ontzettend blij met het nieuws! Heel banaal aangekondigd met de foto van de eerste echo: "we hebben iets gevonden dat van jullie lijkt te zijn”, maar toch met het nodige verrassingsgehalte.

De volgende termijn echo is voorzien begin december. Dan zou ik iets meer dan 11 weken moeten zijn en kunnen we hopelijk ook de NIPT test laten uitvoeren. De volgende stap en de volgende zorgen. Hopelijk kan ik die zorgen weer naar de achtergrond laten verdwijnen en genieten van de meest misselijke dagen in mijn leven. Want dat is een understatement. En dan vergeet ik de bijhorende extra slaap en puistjes (o-ver-al).

Blijkbaar is een kinderopvang zoeken nu al een must, dus zijn we daar ook maar al aan begonnen. Hoewel dat ook belangrijk is voor de ontwikkeling van het kind, maak ik me daar het minste zorgen om. Dat komt wel goed. Dat onze kleine schat zich eerst maar goed ontwikkelt. Nu nog 3 weken geduldig aftellen naar de volgende - hopelijk positieve - echo en een week later, onze verhuizing: de start van een nieuw hoofdstuk in ons leven!