Baby peanut - En toen werd het stil

Ik ben omringd door vrienden die hun eerste kindje verwachten, door collega's die met zwangerschapsverlof zijn en zelfs mijn grote broer die net een kleintje in de familie heeft mogen verwelkomen. De kinderwens begon te kriebelen en niet een klein beetje. Na een helse en donkere periode die ik had meegemaakt, besloten wij er toch voor te gaan. Ik stopte met de pil en liet het op me afkomen.

Na een paar maanden kreeg ik allerlei bloedingen en daarna niks meer… Dus besloot ik me eens na te laten kijken. De eerste keer naar de gynaecoloog, erg spannend. Na wat online onderzoek had ik bedacht misschien last te hebben van een vleesboom. Ik was voorbereid op alle uitkomsten. Hoe het kwam geen idee, maar bij mijn gynaecoloog voelde ik me oprecht op mijn gemak. Ze was een zeer lieve vrouw. Ze legde me alles uit en we begonnen aan de echo.

Het werd eventjes stil toen ik op het scherm keek waar de beelden van de echo werden geprojecteerd. Ik zag een soort doorzichtig bubbeltje, klein en raar. Ik was even in paniek, was dat die vleesboom? Een gezwel? Het zag er niet normaal uit. Toen ik naar de gynaecoloog keek begon ze te lachen. “Mevrouw, proficiat uw vleesboom is een beginnende zwangerschap!” Ik kon het niet geloven, ik was 6 weken ver en hoorde een hele zachte hartslag.

Ik ben zwanger!
Ik was zwanger...

Ik verwittigde meteen mijn vriend en mijn mama die me nog met beide voeten op de grond hield, want het kon altijd fout gaan. Ik was stiekem wel al gaan zweven en dolgelukkig. Dat mag toch? Ik dronk geen koffie meer, nam extra vitamine en begon een gezond leven. Ik had soms wel wat bloedingen waardoor ik in paniek raakte, maar iedereen verzekerde mij dat dat normaal was.

Op 28 januari kreeg ik mijn tweede echo op 9 weken en 1 dag. Heel leuk om te zien. Zo piepklein mensje met piepkleine armpjes en beentjes. Alles zat super goed, onze peanut, ons kleintje die we zo noemden was al goed gegroeid. Alles zag er perfect uit met een mooie stevige hartslag. Hij bewoog zelfs zijn armpjes.

De kans op miskraam daalde naar 4% en we voelden ons in de wolken. De verwachte geboortedatum zou 2 september zijn.

Ik vertelde het een aantal vrienden en we begonnen al te kijken naar opvang. In Antwerpen zijn er soms wachtlijsten van een jaar, dus we moesten vroeg beginnen. Ook kreeg ik ‘mijn zwangerschapsdoos’ mee en een roos babyboom zakje met tutjes en klein flesjes.

Ik leefde naar 25 februari, want zou ik mijn termijnecho van 13 weken en de nipt test krijgen. Jongetje of meisje? Mijn mama gokte op een meisje, omdat ik er zo slecht uitzag. Want het meisje neemt zogezegd de schoonheid van de moeder. Ik begon al plannen te maken hoe ik het geslacht zou laten weten, gender reveal cake? Ballonnen die de kleur lieten te voorschijn komen?

Om eerlijk te zijn heb ik nooit echt symptomen gehad. Ik voelde me geweldig goed, niet misselijk of andere typische kwaaltjes. Ik las op internet dat dit van persoon tot persoon afhing en ik blij mocht zijn dat ik geen kwaaltjes had. Is het erg om te zeggen dat ik dit wel wou? Ik verlangde naar kwaaltjes zodat ik me zwanger zou voelen, want zwanger voelde ik me niet.

Deze maandag 17 februari was ik 12 weken. Een nieuw mijlpaal, want nu ben je al wat stabieler. Ik ging ik een kinderopvang bezoeken en kreeg een rondleiding, zij hadden een korte wachtlijst en ons kleintje zou in december in de nieuwe afdeling kunnen vertoeven, dus schreven we ons in.

Maar geluk is van korte duur. De dag erna kwam ik op het werk en moest dringend naar toilet. Ik verloor helder rood bloed, niets gek want dit had ik in de vorige weken ook al gehad en toen was alles in orde. Toch voelde ik direct 'dit is niet juist'. Ik was verstijft van angst. 12 weken …

Snel belde ik mijn gynaecoloog die momenteel op vakantie is. Echter nam toch iemand de telefoon op en hij verwees mij door naar een andere bevriende gynaecoloog die me direct liet komen voor een echo. Mijn mama stelde me gerust dat het weer niks zou zijn. Het bloeden was ook weer gestopt en ik voelde me al bijna schuldig dat ik die gynaecoloog lastig moest vallen voor een echo.

In de wachtkamer maakte ik al plannen voor nog een rondleiding op maandag in een ander kinderdagopvang dichter bij de deur. Misschien wou hij die nipt test nu ook al doen en hoefde ik niet te wachten tot volgende week. Misschien kreeg ik ook nog een zwangerschapsdoos mee of babyboom zakje. Ik was er erg gerust op, want ik voelde niets van pijn of krampen.

De gynaecoloog probeerde een hartslag te horen en een beeld te krijgen van kleine peanut. Toen ik hem op het beeld zag verschijnen was ik eventjes opgelucht. Alles zag er goed uit, net als op de laatste echo, maar het bleef stil. Bleek dat ons kleintje na de laatste echo gestopt was met groeien en toen gestorven was. Hij is 9 weken en 3 dagen geworden. Ik liep al 2,5 weken lang rond met een dood vruchtje rond, zonder dat ik het wist.

Ik begon gelijk te wenen, was ontroostbaar. De gynaecoloog besloot om maandag een curettage uit te voeren. Dat wilde zeggen dat ik nog een week zou moeten lopen met een dood vruchtje. Dat idee vond ik onbegrijpelijk en mentaal heel zwaar. Mijn lichaam dacht dat ik nog steeds zwanger was. Ik was kapot van verdriet en kon het niet geloven, alles ging toch goed?!

Ik heb al zoveel tegenslagen gehad de voorbije jaren, waarom werd mij geen geluk gegund?

Dan was er nog het probleem om alles uitleggen op mijn werk. Ik wou mijn baas na de nipt test inlichten, dus volgende week. Ik vertelde alles was te gebeurd was en waarom ik twee weken niet zou kunnen komen werken. Mijn baas heeft niet echt respect voor dat soort zaken, dus ik verwachtte ook geen medelijden en die hoef ik ook niet, maar toen hij vlak zei: “Twee weken is toch veel te lang voor wat jij hebt, jong!”, werd ik oprecht kwaad. Ik leverde m’n ziektebriefje in en vertrok in walging.

Misschien zijn twee weken wat lang voor een miskraam, maar met het idee dat ik zou moeten werken met een dood vruchtje in mijn buik, zag ik echt niet zitten. Ik belde gelijk ook alle kinderdagopvang centra had af en borg mijn spulletjes op.

Iedereen probeert je te troosten door te zeggen dat het beter nu gebeurde dan wanneer je verder zou zijn of bij de geboorte. Natuurlijk is dit niet even erg als wanneer iemand een kindje verliest bij de geboorte of na 6 maanden. Maar… Ik was toch intens verdrietig. Ik durfde het bijna niet te zeggen, want iedereen zei hetzelfde: “wees blij dat…” of “Ach volgende keer, goede keer!” …alsof het niets is. Ik wilde het niet horen.

Gisteren kreeg ik een ernstige bloeding en de gynaecoloog besloot om de curettage direct uit te voeren. Ik verwittigde mijn vriend op zijn werk en wij vertrokken direct. Alle verpleegkundige waren zeer lief en begrip vol, maar ook zij vertelden me om niet teveel te treuren. Dat het heel vaak gebeurt en ik nog heel jong ben en nog veel kansen krijg. Toch heb ik niets aan die woorden… Het voelt alsof je niet te lang mag treuren om het verlies van een vruchtje. Ik heb wel 12 weken met ons kleintje rond gelopen, mag ik dan niet verdrietig zijn?

Gisteren kreeg ik een ernstige bloeding en de gynaecoloog besloot om de curettage direct uit te voeren. Ik verwittigde mijn vriend op zijn werk en wij vertrokken direct. Alle verpleegkundige waren zeer lief en begrip vol, maar ook zij vertelden me om niet teveel te treuren. Dat het heel vaak gebeurt en ik nog heel jong ben en nog veel kansen krijg.

De operatie verliep goed, ik werd wakker en de verpleegkundige vroeg hoe ik me voelde. Ik begon te wenen door opluchting en door het verlies. Eindelijk konden we verder, maar het betekende ook dat alles voorbij was. Ik ben niet meer zwanger ook al geeft mijn lichaam nog steeds aan van wel.

Ik voel jaloezie als ik op Facebook al die termijnecho's zie. Ik ben dolgelukkig voor hen, maar het steekt. Ook jaloezie naar een vriendin die voor haar tweede kindje gaat en volop aan de drugs zit. Waarom gaat dan wel alles goed bij haar? Soms heb ik angst dat het aan mijn lichaam ligt. Ik voel nu al angst om aan een tweede zwangerschap te beginnen. Onwetendheid kan soms beter zijn…

Onze termijnecho van 13 weken volgende dinsdag zal een check up worden of alles goed gegaan is bij de curettage en dat alle zwangerschapsweefsel weg is. Gek hoe alles zo snel kan gaan, de ene dag ben je zwanger de andere dag niet meer.