Bloedverlies maar toch geen miskraam

Ik was eerst dolblij met een positieve test. Afspraak voor intake bij de verloskundige gemaakt. Na 2 weken ging het mis. Bloedverlies en buikpijn… "Het zal toch niet…?" Als moeder in spe voel je dat naadloos aan dat er iets gebeurt in je buik wat niet klopt. Gelukkig kon ik met 1 telefoontje gelijk bij de verloskundige komen. Inderdaad wel een vruchtje, maar geen hartje en die had er met 7 weken echt al moeten zijn. Keus voor weghalen of afwachten.

Op advies gekozen voor afwachten en gelijk afspraak voor de week erop om het goed in de gaten te houden. In die week gebeurde er helemaal niets. Geen buikpijn, geen bloedverlies en de zwangerschapskwaaltjes hielden aan. Na een week terug naar de verloskundige. Even echo maken om te kijken hoever het staat en dan afspraak bij gynaecoloog om het weg te halen.

Wij gingen erheen met de instelling dat ik een dagopname zou krijgen. Een hele zware week met veel verdriet want je wilt zo graag een kindje en je was zo dichtbij. Maar plots een fanatiek hartje en een flink gegroeid baby'tje in je buik. Ik hield het niet meer en alle emoties van de afgelopen week kwam er in 1.000voud uit. Wij hebben echt wel een paar dagen de tijd nodig gehad om te relativeren. Zo bizar.

De verloskundige vertelde dat ze altijd eerst nog een echo maken voor ze het vruchtje werkelijk weghalen. Dus wij waren er gerust op en zaten niet met ‘wat als vragen’. De betrokkenheid en meeleven van de verloskundige is echt cruciaal geweest in dit verhaal.

De rest van mijn zwangerschap wel veeeeeeel meer controles gehad dan normaal. Maar dit vinden wij alleen maar fijn. Effe naar de kleine kijken blijft heerlijk. Nu 28 weken zwanger en volgende week zelfs een groeiecho want de buik is wel erg groot dus waarschijnlijk is de kleine een beetje te groot voor de aantal weken. Bizar he, eerst achterlopen en nu denken ze zelfs dat de kleine te groot is. Het is de vraag of ik de 40 weken ga halen.