Nooit meer zwanger?

Vlak voor mijn verjaardag was het dan zover. De operatie voor de heupprothese rechts stond gepland. Ik ben er wel aan toe, want de pijn van de versleten heup wordt iedere dag meer ondraaglijk.

Het wandelen met Quintin mis ik het meest. Af en toe lukt het om met de zware kinderwagen die als Rollator dient met Quintin erin naar het speeltuintje te lopen. Het is niet ver, zo'n twee straten verderop. Maar steevast lukt het me vervolgens de dagen erna niet meer om te wandelen. Het doet teveel pijn en van de pijnstillers wordt ik erg duf.

Quintin kruipt harder dan ik lopen kan. Dat is iedere dag weer een uitdaging. Straks als hij zelf kan lopen, wordt het mission impossible voor mij om hem bij te houden.

Kortom, laat die nieuwe heup maar komen! Het is erna weer 6 weken kiezen op elkaar, maar van de zomer zit ik weer op de fiets en kunnen we weer met zijn allen gaan zwemmen. Ik heb er zin in!

Het is weer een gepuzzel met oppas voor Quintin en ook kan hondje Yara niet te lang alleen zijn, dus de ochtend dat ik me moet melden in het ziekenhuis voor de operatie, is het: omkleden, naar de O. K. rijden, afscheid nemen van Sydney en Sydney weer on his way naar huis en kind.

Eenmaal op de operatiekamer begint de narcose vlot te werken. Het volgende moment ben je voor je gevoel alweer wakker. Is mijn man al gebeld dat het klaar is? vraag ik als eerste aan een verpleegkundige. Dat is zo. De operatie is goed gegaan. Ook belangrijk natuurlijk, maar daar ging ik wel een beetje van uit.

Terug op de verpleegafdeling kwamen Sydney en Quintin samen met mijn moeder al snel op bezoek. Quintin vond het allemaal wel een beetje vreemd. Maar kreeg lekker fruit en drinken en een 'koekie', waarmee hij zich tevreden stelde.

Sydney was alert genoeg om te wijzen op het vergeten van de bestraling. Het is het bij het krijgen van een heupprothese zo dat er uit voorzorg medicijnen worden gegeven om botverwoekering te voorkomen. Deze mag ik niet en dus is het alternatief een eenmalige bestraling. Dit gebeurde bij de eerste heupprothese operatie voorde operatie, maar ditmaal waren ze het vergeten. Het wordt gepland op de dag na de operatie.

De dag na de operatie wordt ik naar afdeling Radiologie gereden. Een gesprek volgt met een arts die me uitlegt hoe het onderzoek in zijn werk gaat. Erna zal een CT scan volgen om het te bestralen gebied in kaart te brengen. En een uurtje later vindt de daadwerkelijke bestraling plaats.

Ineens schiet me te binnen... Hoe zit het met zwangerschap en bestraling eigenlijk? Ik vraag het aan de arts. Hij legt me rustig uit dat de eierstokken dichtbij het heupgebied liggen en soms worden geraakt met de bestraling. Het komt niet vaak voor, maar dat kan betekenen dat je niet meer ongesteld wordt. Sowieso wordt afgeraden om binnen 1 jaar na de bestraling zwanger te worden.

Met een enigzins duf hoofd van de narcose van de vorige dag hoor ik het verhaal aan. Op naar de CT scan. Vervolgens word ik met bed en al op de gang gezet. Wachtend op vervoer terug naar de afdeling.

Ik lig wat te sussen en bedenk me ineens... Nooit meer ongesteld!? Een jaar niet zwanger mogen worden!? De paniek en het zweet breekt me uit. Ik herinner me dat ik over twee dagen 39 jaar wordt. Na je 40ste zwanger worden is voor gezonde vrouwen al een extra risico... Laat staan in mijn conditie!

Sydney en ik hebben stilletjes nog wel een kinderwens. En of die wens in vervulling gaat is niet 100% zeker. Kinderen neem je niet, kinderen krijg je, zeg ik altijd. Ik knijp al in mijn handjes van geluk dat we Quintin kregen en ergens durf ik niet eens te hopen op een tweede kindje. Maar als het 'meant to be' is, dan is het 'meant to be' !

Over 1 uur zal de bestraling plaatsvinden. En dan is het min of meer definitief dat ik nooit meer kinderen zal krijgen. Het risico na mijn 40ste is te groot. En als een deel van de eierstokken wordt geraakt.. Ja, het komt zelden voor,.. Maar deze acuut versleten heupen door prednisongebruik komt ook zelden voor.. En hier lig ik dan...

Ik bel Sydney op en vertel hem dit verhaal. Op zijn advies vraag ik toch even aan de afdelingsarts of ze tenminste de bestraling willen uitstellen. Dan hebben we meer tijd om erover na te denken. De afdelingsarts overlegt ook met collega's en komt tot de conclusie dat de risico's van de bestraling niet op wegen tegen het doel. Er wordt besloten de bestraling niet te doen.

Ik kan nog steeds wel huilen van opluchting! Het is hiermee niet gezegd dat Quintin een broertje of zusje krijgt in de toekomst, maar het feit dat dit in elk geval niet definitief is uitgesloten voelt als een grote opluchting.

We zien wel wat de toekomst brengt. Tot nu toe loopt ons leven zoals het gezegde 'life is what happens to you, while you' realize busy making planns'. Maar dat het ene kansje bestaat dat er nog een wonder mag komen.. Dat is al een wonder op zich.

Ik vraag me wel af waarom deze dokter het niet in zijn standaard praatje heeft vermeld. Dat er zulke risico's zijn. Wat als ik er niet aan gedacht had die ene vraag te stellen... Wat als..?

Lees het vervolg: Geeft de gynaecoloog groen licht om nog een kindje te mogen krijgen?