Ziekenhuis controle en intake kraamzorg

Weer een enerverende start van de week gehad. Op zaterdag was ik precies 25 weken zwanger. Na een dag werken in de kaarten en cadeauwinkel kwam ik 's avonds thuis en voelde me erg moe. Na het eten ben ik gaan douchen. Eenmaal op de bank in pyjama bemerkte ik een pijn in de buikstreek, rechts van mijn navel met uitstralende pijn naar rechterzij. Het deed nog meer pijn als ik er met mijn hand overheen streek. Ongerust als mijn vriend Sydney was zocht hij op Google op wat het kon zijn. Diverse scenario's waren mogelijk: Van een overbelast spiertje tot stuwing in de nier.

Omdat mijn donornier zich aan de rechterzijde van mijn buikholte bevindt, besloten we toch het Radboudumc te bellen, afdeling verloskunde. Zij raadden aan meteen te komen voor controle. Zo gezegd, zo gedaan. Het lange wachten was begonnen! Na een hartelijk welkom van verpleegkundige Ingeborg en afname van een urinemonster en een anamnese door een co assistent, bleek het nog twee uur te duren voor de gynaecoloog tijd voor ons had! Waarom? Er waren op dat moment twee bevallingen op de afdeling bezig. En dat ging niet stilletjes voorbij. Zo af en toe hoorde we kreten en kraaien van vrouwen via de gang.

Duidelijk vrouwen die aan het bevallen waren. Het klonk echter niet zo weerzinwekkend als in een gemiddelde Hollywood film. Het klonk eerder hoopvol dan angstig. Eerder moedig dan gekweld.

Na twee lange uren (het was inmiddels half twaalf 's nachts) kwam eindelijk de gynaecoloog. Hij maakt een echo en vertelde de urinewaarden. Het was in elk geval geen blaasontsteking, hoewel een infectie niet geheel uitgesloten kon worden. Hij zou de urine nog op kweek zetten. De diagnose bleef een beetje in het ongewisse. Het kon zwangerschapspijn zijn in de zin dat de baby nu flink aan het groeien is en er meer druk komt te staan op de rekbaarheid van de huid (en ik heb wat litteken weefsel wat pijn kan veroorzaken) en de omliggende organen (dus ook mijn donornier). Stuwing in de nier was echter niet toegenomen bij vergelijking met echo's van de nier voor de zwangerschap. Op de echo die van de baby is gemaakt waren ook geen zorgelijke dingen te zien.

Kortom, ik mocht terug naar huis! Nu restte het wachten op de taxi en dat besloeg weer een uurtje. Zucht, wat was ik blij toen ik thuis kwam en mijn bed kon induiken!

De kraamzorg team coördinator kwam voor de intake langs op dinsdagochtend. Ik vond het erg spannend, had de dag ervoor samen met Sydney nog de babykamer netjes gemaakt en het wiegje vast opgemaakt! De intake ging echter meer over de zorg. Hoeveel uur, wat de opties waren voor verlenging, omdat er een aantal uur afgetrokken wordt voor iedere dag dat ik na de bevalling nog in het ziekenhuis moet verkeren. En volgens de gynaecoloog is dat minstens twee dagen.

Verder legde ze uit welke taken de kraamzorg van de ouders overneemt. Van huishoudelijke taken tot het maken van een ontbijtje voor zowel moeder als vader. Prioriteit is echter moeder en kind en de borstvoeding. Al met al klinkt het nu erg luxe hoeveel ze gaan doen, maar dat dit waarschijnlijk nodig is... Dat is ook wel een moeilijk vooruitzicht. Ik heb er nu al moeite mee hoe weinig ik soms kan doen en hoe traag ik tegenwoordig ben. Na de zwangerschap dacht ik me meteen weer lekker energiek te voelen! Maar geduld is blijkbaar een schone zaak.

Een paar dingen moeten we nog aan denken betreffende de voorbereidingen. Klossen onder het bed (ik dacht dat dit alleen voor thuisbevallingen nodig was, maar het gaat ook om de werkhouding van de kraamzorg als ze het bed moet verschonen tijdens de nazorg), zeiltje in bed voor als de vliezen breken na de 37ste week. In de aanschaf van babyproducten zijn we zo goed als klaar, alleen een baby thermometer ontbreekt nog. En voldoende Sudocrem.

Ik heb de kraamzorg de babykamer nog laten zien en of het bedje goed opgemaakt is. Ik maakte me zorgen of ik de goede deken had, en de kraamzorg bevestigde dat het een prima deken was. Gelukkig! Alleen iets korter opmaken, want dan hoeven de kruiken minder oppervlakte te verwarmen. Verder was het kamertje prima ingericht en aan alle spulletjes en kleertjes maakte de kraamzorg op dat de baby erg welkom is hier!

Verder zijn Sydney en ik erg blij met hoe vaak we de baby voelen bewegen in de buik. Hij draait en trappelt er vrolijk op los. Hij heeft zeker meer energie dan zijn moeder! Deze week was ik zo moe, dat we niet eens naar de cursus Samen Bevallen zijn geweest. Ik was maandag gewoon nog geen cent waard, na die intensieve avond in het ziekenhuis. De cursusleidster begreep het gelukkig en zou ons de info van die avond mailen.

Na de vitamine b12 prik op dinsdagmiddag heb ik ietsje meer energie. En vandaag gaan we lekker in het bos wandelen. Op naar de 26ste week!