De misselijkheid blijft, help!

Bijna 7 weken zwanger inmiddels, weer thuis uit het ziekenhuis. Het is februari en ijskoud. Door elke prikkel ga ik spugen. Licht, geluid, geuren, niks kan ik verdragen. De nachten zijn heerlijk, dan slaap ik tenminste. Zodra ik wakker word, sleep ik mezelf naar het balkon waar ik ga zitten, in een slaapzak. Daar verblijf ik het grootste deel van de dag. Hopen dat het niet te hard waait, dan gaan de bomen bewegen en dat zorgt voor nog meer spugen.

Voor de kinderen is het ook echt niet meer leuk. Mama die de hele dag op het balkon zit, waar ze niet eens tegen kunnen praten zonder dat ze gaat spugen. Mijn man neemt zoveel mogelijk vrij van zijn werk, gelukkig is het winter en niet zo druk op zijn werk. De overige dagen komen mijn schoonouders om te helpen. Werken doe ik geheel niet meer. Ik kom in de ziektewet.

Gelukkig kunnen we er thuis ook wel om lachen zo nu en dan. Als er een monteur komt voor de verwarming, die ietwat gek kijkt naar de vele emmertjes die door het hele huis heen staan, zegt de jongste: “Oh, dat is mama’s kotsroute maar.”

De verloskundige heeft me emesafene en primperan gegeven. Los van elkaar, een combinatie, maximale dosering. Gelukkig nemen ze me serieus. We spreken af dat ik ze twee keer per week bel om een update te geven. Op een goede dag blijft het bij 3 à 4 keer overgeven. Dan lukt het mij om een zure appel en water binnen te houden. Op een topdag zelfs een boterham of beschuiten. Op slechte dagen komt alles er weer uit, zelfs water.

Na drie weken zijn er alleen nog maar slechte dagen. Huilend weer de verloskundige gebeld. Ze komt langs en stuurt me gelijk door naar het ziekenhuis. 10 weken zwanger, weer aan het infuus... wederom uitgedroogd, -7 kilo nu.

Nog een paar weken en dan ben ik 12 weken, zou het dan eindelijk beter gaan?