Pijnlijk harde buiken worden heftiger mijn verhaal

Nu mijn dochter alweer heel wat jaartjes oud is, heb ik pas de moed om op te schrijven hoe de zwangerschap en bevalling is verlopen.

Ik had al vanaf vroeg in de zwangerschap last van harde buiken. Elke week werd het erger. Het stukje van de auto naar mijn werk lopen was eigenlijk al teveel. Het werd zodanig pijnlijk dat ik het op het laatst uitschreeuwde van de pijn en de voorweeën moest wegpuffen. Elke dag rond een uur of 17:00 uur begonnen ze en pas na 21:00 uur werd het iets beter. De verloskundige zei dat het er gewoon bij hoorde.

Na veel aandringen heeft de verloskundige getest op blaasontsteking wat ik niet bleek te hebben.

Op een dag werden de harden buiken zo hevig dat ik dacht dat de bevalling (veel te vroeg, ik was 37 weken zwanger) begonnen was. Wij naar het ziekenhuis waar ik weeënremmers kreeg en de baby longrijping (waar ik me nog steeds schuldig over voel). Door de weeënremmers was ik een paar dagen erg versuft.

Elke dag in het ziekenhuis werd de baby gecontroleerd met een echo en een band om de samentrekkingen te meten. Natuurlijk werd dan niets gemeten. De harde buiken kwamen dagelijks pas om 5 uur in de middag en de meettijd was om 10 uur in de ochtend. Nadat de weeënremmers waren uitgewerkt begonnen de harde buiken weer.

Elke dag om 5 uur lag ik wederom met harde buiken / weeën en probeerde ik zo ZEN mogelijk erdoorheen te puffen. De andere dames op de afdeling zagen dat de tranen vloeiden van de pijn. Soms hebben ze de zuster gebeld, maar die kon niet anders doen dan een glaasje water halen. Omdat de zuster toch niets kon doen en ik alle aandacht nodig had bij het wegpuffen belde ik zelf de zuster nooit.

Drie weken lag ik inmiddels in het ziekenhuis. Elke dag dat m'n kindje nog in m'n buik zat was meegenomen. Ik had nog geen idee wat er met mij aan de hand was en ik had ook het idee dat niemand me geloofde. Ik ben opgevoed met een 'niet zeuren mentaliteit' en daardoor waarschijnlijk ook niet duidelijk genoeg aangegeven hoe heftig de harde buiken / voorweeën eigenlijk waren.

Tijdens de bevalling voelde ik dezelfde pijn met 8 cm ontsluiting. Daar schrok ik enorm van. Ik had dus toch echt dagelijks weeën zitten wegpuffen.

Ik had sterk het idee dat de artsen die afgingen op de metingen me een aansteller vonden. Je voelt je zo onbegrepen en het voelt alsof jij de enige bent die je baby probeert te redden.

Na een paar weken hadden de artsen blijkbaar een urine en bloedonderzoek gedaan en kwam de uitslag. Daaruit bleek dat ik een Streptokokken B infectie had. Deze infectie was er de oorzaak van dat ik de harde buiken samentrekkingen voelde.

Ik kreeg een antibioticakuur wat zeer snel al een wereld van verschil maakte. Eindelijk na al die weken kon ik weer in de stad lopen en mijn mooie zwangere buik showen! Daar heb ik drie volle dagen van kunnen genieten... en ik heb genoten!

Na de bevalling belde de verloskundige praktijk waarbij ik mijn verhaal deed. Ik had verwacht dat ze geschrokken zou reageren en haar excuses zou aanbieden dat ze me niet eerder serieus genomen had. Maar dat was niet het geval. Ik bood vriendelijk aan om bij ze langs te gaan om het verhaal nogmaals te vertellen, zodat ze daar iets van konden leren, maar daar was ook geen behoefte aan. Tja...

De bevalling zelf vertel ik je een andere keer over, net zoals de kraamzorg waar alles mis ging wat er maar mis kon gaan.