Nepweeen, misschien komt de baby wel eerder

Sinds ruim een week is mijn zwangerschap ineens weer vol aanwezig. Mijn buik heeft intussen het formaat om continu in de weg te zitten. Ik kan nu ook officieel geen spijkerbroek meer aan, omdat de baby al wat lager zit. Maar waar ik vooral last van heb zijn nepweeën.

Bij een eerste heb je dat meestal nog niet zoveel, maar bij elke volgende zwangerschap is je baarmoeder al geprogrammeerd en begint het hele voorprogramma van de bevalling al weken van tevoren.

Harde buiken, indalingsweeën, voorweeën, het zijn eigenlijk allemaal namen voor eenzelfde ongemak. Mijn buik wordt keihard en ik zit in een tijdelijke freeze, wat vooral tijdens het boodschappen doen voor rare blikken zorgt.

Toen ik er vorige week steeds meer last van kreeg, dacht ik nog: misschien dat de baby wel wat eerder komt. Het is aan het eind toch stiekem een soort wishful thinking. Aan de ene kant koester ik die laatste weken waarin ons meisje nog helemaal van mij alleen is, aan de andere kant ben ik mijn buik zat en ben ik ook gewoon heel erg nieuwsgierig naar haar.

Teruglezen in mijn dagboekje van toen Fien in mijn buik zat, gaf me een aardige reality check … Vanaf week 36 lees ik steeds hetzelfde. Dat ik harde buiken had en indalingsweeën, “dat ze misschien wel snel zou komen nu” en “ik ga echt lachen als ik nu ineens toch al ga bevallen”.

Tja, als zwangere weet je inmiddels vast ook wel dat je lichaam je enorm voor de gek kan houden. Hele forums staan er vol mee. ‘Zijn dit tekenen dat ik zwanger ben of denken jullie dat ik ongesteld ga worden?’ Nou dames, niet alleen aan het begin van je zwangerschap speelt je lichaam spelletjes met je, dit blijft zo tot het einde. En dat terwijl je toch al zo wiebelig bent van die hormonen.

Mijn verloskundige haalde mij vakkundig uit mijn droom en zei nonchalant dat ik er maar op moest rekenen dat dit kindje pas na de uitgerekende datum, Kerstavond, gaat komen. Ik wacht in spanning af …