Papablog - Ik ben óók zwanger - Orkaan aan emoties

Ik dacht eerst dat het een theelepel was … Voor mij stond een hip beschilderde reuze theemok met even fout als veelzeggend opschrift: 'Voor de allerliefste papa'. De vrouwelijke versie van dit dieptepunt van Linda-kitsch en zelfverheerlijking prijkte al in het keukenkastje. (Mijn dame heeft namelijk al twee kindjes uit een vorige relatie.) 'Eeh, leuk cadeau schat, maarruh wat is dit?'

Er restte nog een ingepakt, langwerpig ding dat in de mok had gezeten. Verwachtingsvolle ogen kijken naar mijn vingers. Peuter-de-peuter. Verdomd goed ingepakt ook nog. Een zw … ang … erschaps … test. Het duurde even zoals met de meeste ingrijpende dingen. En niet zomaar één. Een positieve!

Vanaf dat moment voel je als aanstaande vader een orkaan aan emoties door je heengaan. Eerst een soort van innerlijke high-fives. Zo van 'goed gedaan gozer' en 'Zie je wel dat je gewoon kan roken en gintonics kan drinken als kraanwater zonder dat het invloed heeft op je zaadkwaliteit.'

Na de trots en de vreugde komt ook de twijfel. De angst. Iets neemt bezit van je vrouw. Als het 'kind' nog op Bonduelle-formaat is (doperwt, kapucijner, tuinboon), zijn het de hormonen die je betere helft opzadelen met een bi-polaire persoonlijkheidsstoornis. Labiel en verdrietig afgewisseld met boos en onredelijk.

Daarna zie je dat je spruit zelf bezit neemt van het lichaam van je slanke wederhelft. De hormonen maken plaats voor een, zoals ze zelf zegt, 'alien' in haar lijf. En steeds als je denkt dat een buik niet veel groter kan worden (dat dacht ik al na een maand of vijf), komt er toch weer een beetje bij.

Opeens verdiep je je als aanstaande vader in de vaccinatiediscussie, de borstvoedingslobby, co-sleeping en zwangerschapsyoga. Rompers, Maxi-Cosi, kinderwagens die even duur zijn als een goede tweedehands auto en een kinderstoel die op een ruimteschip lijkt, alles voor de baby.

Tegelijkertijd ben je extra bezorgd over het opkomend populisme, klimaatverandering, alle denkbare mondiale doemscenario's en houd je onwillekeurig de Pampers-koersen in de gaten in het ongeadresseerde reclamedrukwerk.

Is er ook nog tijd voor genieten en liefde? Zeker. Want wat is ze mooi, aandoenlijk, ergens. Ik wil haar in de laatste weken alleen maar knuffelen en ongevraagd foto's van haar maken. Zoals je vroeger op de laatste dagen van je tienervakantie nog even snel je rolletje volschiet. Om later nog naar haar zachte en wollige zwangerschapsgezicht te kijken. Of naar het glooiende heuvellandschap waarin haar lijf is veranderd.

Ben ik er klaar voor? Nee. Ik weet nauwelijks meer dan op die speciale dag in april met die stomme theekop. Je kan je in alles verdiepen, een heleboel lezen maar het leert je niks over vader worden. Want hoe dat voelt weet ik pas echt over een dag of twaalf!